Enhancing engagement and motivation

Physical activity is essential for maintaining physical and mental health, preserving thus, functional capacity in older adults. Despite these benefits, physical activity levels tend to decline with age and many older people are considered sedentary or physically inactive. There are several guidelines and recommendations for physical activity in older adults, such as 150 min of moderate-intensity aerobic physical activity or 75 min of vigorous-intensity aerobic physical activity, or an equivalent combination of moderate to vigorous-intensity physical activity per week, but the majority of older adults usually fail to meet the above recommendations (Bauman et al., 2016).

La actividad física es esencial para mantener la salud física y mental, y preservar así la capacidad funcional en los adultos mayores. A pesar de estos beneficios, los niveles de actividad física tienden a disminuir con la edad y muchas personas mayores son sedentarias o físicamente inactivas. Existen varias directrices y recomendaciones para la actividad física en adultos mayores, como 150 min de actividad física aeróbica de intensidad moderada, 75 min de actividad física aeróbica de intensidad alta o una combinación equivalente de actividad física de intensidad moderada a alta por semana. Sin embargo, la mayoría de los adultos mayores no suelen cumplir las recomendaciones anteriores (Bauman et al., 2016).

L'attività fisica è essenziale per mantenere la salute fisica e mentale, preservando così la capacità funzionale negli anziani. Nonostante questi benefici, i livelli di attività fisica tendono a diminuire con l'età e molti anziani sono considerati sedentari o fisicamente inattivi. Esistono diverse linee guida e raccomandazioni per l'attività fisica negli anziani, come 150 minuti di attività fisica aerobica di intensità moderata o 75 minuti di attività fisica aerobica di intensità vigorosa o una combinazione equivalente di attività fisica di intensità da moderata a vigorosa a settimana, ma la maggior parte degli anziani di solito non riesce a soddisfare le suddette raccomandazioni (Bauman et al., 2016).

A fizikai aktivitás elengedhetetlen a fizikai és mentális egészség megőrzéséhez, az idősebbek funkcionális képességeinek megőrzéséhez. Ezen előnyök ellenére a fizikai aktivitás szintje az életkor előrehaladtával általában csökken, és sok idős ember mozgásszegénynek vagy fizikailag inaktívnak számít. Az idősödők fizikai aktivitására vonatkozóan számos irányelv és ajánlás létezik, például heti 150 perc mérsékelt intenzitású aerob testmozgás vagy 75 perc erőteljes intenzitású aerob testmozgás, vagy a mérsékelt és erőteljes intenzitású testmozgás egyenértékű kombinációja, de az idősödők többsége általában nem teljesíti a fenti ajánlásokat (Bauman et al., 2016).

Lichamelijke activiteit is essentieel voor het behoud van de lichamelijke en geestelijke gezondheid, waardoor de functionele capaciteit bij oudere volwassenen behouden blijft. Ondanks deze voordelen neemt het niveau van fysieke activiteit af met de leeftijd en worden veel oudere mensen als zittend of lichamelijk inactief beschouwd. Er zijn verschillende richtlijnen en aanbevelingen voor fysieke activiteit bij oudere volwassenen, zoals 150 minuten aërobe fysieke activiteit met matige intensiteit of 75 minuten aërobe fysieke activiteit met hoge intensiteit, of een equivalente combinatie van matige tot intensieve fysieke activiteit per week, maar de meerderheid van de oudere volwassenen voldoet meestal niet aan de bovenstaande aanbevelingen (Bauman et al., 2016).

A atividade física é muito importante para manter a saúde física e mental dos adultos 55+, ajudando a preservar a sua autonomia e qualidade de vida. Mas, apesar destes benefícios, à medida que os anos passam, o nível de atividade tende a diminuir e muitos acabam por ser considerados sedentários ou pouco ativos. Existem várias recomendações para os mais velhos, como fazer 150 minutos de exercício moderado ou 75 minutos de atividade intensa por semana, ou até combinar ambos. Parece simples? Só que, na prática, a maioria dos adultos nesta faixa etária não consegue atingir estas metas (Bauman et al., 2016). O desafio está em criar rotinas realistas e motivadoras, porque o importante não é cumprir à risca cada minuto, mas sim começar devagar e manter-se em movimento, seja com uma caminhada, uma dança ou um passeio de bicicleta. O que conta é fazer alguma coisa — e, acima de tudo, divertir-se no processo!

Η σωματική δραστηριότητα είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της σωματικής και ψυχικής υγείας, διατηρώντας έτσι τη λειτουργική ικανότητα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Παρά τα οφέλη αυτά, τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας τείνουν να μειώνονται με την ηλικία και πολλοί ηλικιωμένοι θεωρούνται καθιστικοί ή σωματικά αδρανείς. Υπάρχουν αρκετές κατευθυντήριες γραμμές και συστάσεις για τη σωματική δραστηριότητα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, όπως 150 λεπτά μέτριας έντασης αερόβια σωματική δραστηριότητα ή 75 λεπτά έντονης έντασης αερόβιας σωματικής δραστηριότητας ή ισοδύναμος συνδυασμός μέτριας έως έντονης έντασης σωματικής δραστηριότητας την εβδομάδα, αλλά η πλειοψηφία των ηλικιωμένων συνήθως δεν πληρούν τις παραπάνω συστάσεις (Bauman et al., 2016).

Physical activity levels in older adults influenced by a range of psycho-social factors that affect engagement and motivation. Understanding these factors is crucial for designing effective interventions to promote physical activity among older adults. Older people often have high dropout and non-adherence rates to different exercise programs due to lower self-efficacy in overcoming barriers to maintaining a physically active lifestyle (Mullen et al., 2013). Several socio-cognitive theories explain positive or negative changes in the behaviour of physical activity, taking into account environmental or personal variables in different populations. It seems however, that another important psychosocial factor that may affect physical activity in older adults is stereotypes.

Psychological Theories in Promoting Physical Activity

Table 1 summarizes the psychological theories mentioned above and their application to promoting physical activity in older adults. Socio-cognitive theories provide valuable insights into how motivation and behavioral change can be promoted in older adults. Two widely used frameworks in understanding health behavior change are the Theory of Planned Behavior and the Transtheoretical Model.

The Theory of Planned Behavior posits that intention is the primary predictor of behavior, influenced by three factors: a) attitudes toward the behavior, b) subjective norms, and c) perceived behavioral control. For older adults, perceived behavioral control is often a significant factor due to physical limitations or chronic conditions. However, enhancing perceptions of control, such as by emphasizing activities that accommodate various levels of ability, can improve engagement. For instance, a study by Conn et al. (2003) found that perceived behavioral control, along with behavioral beliefs, plays a significant role in predicting physical activity behavior. The findings suggest strategies to enhance perceived control can effectively promote exercise among older adults.

The Transtheoretical Model conceptualizes behavior change as a process through stages: 1) pre-contemplation, 2) contemplation, 3) preparation, 4) action, and 5) maintenance. People that don’t even think to change their behaviour are in the pre-contemplation stage. People that have been successfully through all the stages have changed their behaviour and are in the maintenance stage. Older adults may move more slowly through these stages due to accumulated health concerns or lower confidence in physical capabilities. Tailored interventions that recognize their current stage of readiness, and gradually build up motivation through small, achievable goals, have shown effectiveness. For example, research by Ratz et al. (2020) demonstrated that web-based intervention effects on physical activity stage, partly mediated by changes in task self-efficacy, intention, and action planning.

According to Self-Determination Theory, three basic psychological needs drive motivation: autonomy, competence, and relatedness. In the context of physical activity, promoting autonomy through choice, fostering competence by matching activities to skill levels, and enhancing relatedness through group exercises can significantly increase engagement. Older adults often prefer activities where they feel a sense of mastery, and enjoy activities that allow for social interaction. Therefore, programs should aim to meet these needs by offering a range of options and opportunities for skill development.

The Socioemotional Selectivity Theory underpins the differences in motivation for physical activity between younger and older adults. It suggests that as people age, their motivational focus shifts from acquiring knowledge and future-oriented goals to seeking emotional satisfaction and present-oriented goals. This theory has important implications for promoting physical activity in older adults. While younger adults may engage in exercise for long-term health benefits, older adults are more likely to be motivated by activities that provide immediate pleasure, social connections, or stress relief. Programs that emphasize the enjoyment of physical activity, such as group exercises with a social component or activities conducted in a scenic outdoor setting, are likely to be more appealing. In a study by Zimmer et al. (2023), older adults who participated in group-based activities reported higher levels of motivation and greater adherence compared to those who exercised alone, supporting the idea that social interactions play a critical role in sustaining physical activity.

Group activities may also enhance social support, which is a significant factor influencing physical activity in older adults. It can come from family, friends, or organized groups, providing encouragement, accountability, and companionship. Research shows that older adults who perceive higher levels of social support are more likely to participate in physical activity (Zimmer et al., 2023). Social support can also mitigate barriers, such as fear of injury, by fostering a sense of safety in numbers.

Stereotypes and Their Impact on Physical Activity in Older Adults

The limitations of functionality constitute an obstacle to the independent living of elderly individuals who are unable to meet the demands of daily life due to physical or cognitive restrictions and disability. The lifestyle of an elderly person is also shaped by the perceptions and stereotypes about aging that may prevail in the society in which they live. The age of over 65 is a period of life with much more free time, as it marks the phase of retirement and the gradual transition to a life with far fewer obligations. An elderly person could use this free time for physical activities they enjoy or to adopt new social roles. However, negative social stereotypes about aging may lead in the opposite direction, causing the elderly individual to limit both their social and physical activity, and instead of adopting new roles, they may end up withdrawing from social roles altogether. Table 2 summarizes common stereotypes and typical strategies to counter them.

A common stereotype is that older adults are "frail" or "physically weak." Such beliefs can foster a "culture of sedentary behavior," where older individuals avoid physical activity due to fear of injury or a perception that exercise is "not suitable" for their age. This can lead to a cycle of inactivity, where the lack of physical activity results in diminished physical fitness, further reinforcing the stereotype and increasing the fear of injury.

Research indicates that older adults often internalize these stereotypes, which can lead to "self-fulfilling prophecies." For example, Levy et al. (2002) found that older adults who held negative beliefs about aging were more likely to experience functional decline over time. Addressing these stereotypes is essential for encouraging older adults to remain active and challenge preconceived notions about their abilities.

Another prevalent stereotype is the notion that certain types of physical activity are not suitable for older adults, who should instead focus on "gentle" or "restorative" activities. While low-impact exercises like walking, stretching, and yoga can be beneficial, this mindset can discourage older adults from participating in more vigorous or varied forms of exercise, such as strength training or aerobic activities. However, studies have shown that older adults can safely and effectively engage in higher-intensity activities when these are appropriately adapted. For instance, resistance training has been shown to improve muscle mass and functional capacity even in adults over 70 years old (Fiatarone et al., 1990).

Gender-related stereotypes also influence physical activity behaviors in older adults. Older women may face social expectations that steer them away from certain activities, like weightlifting, that are perceived as "masculine." Similarly, older men may feel less inclined to participate in activities like yoga or dance, which are often stereotyped as "feminine." Such beliefs can limit the range of activities that older adults feel comfortable engaging in. Addressing gender stereotypes requires promoting inclusivity in all forms of physical activity and emphasizing that exercise can be tailored to meet individual needs, regardless of gender. Community programs that highlight the diverse benefits of various activities for both men and women can help break down these barriers.

Stereotypes about aging and physical activity can have a profound impact on the behavior and health of older adults. By addressing these stereotypes and creating supportive environments that promote diverse forms of physical activity, practitioners can help older adults overcome barriers and lead more active, fulfilling lives. Below are typical strategies that could challenge the ageism stereotypes, while Table 3 includes physical activity interventions that should not only motivate older adults to engage in physical activity, but also address the above stereotypes.

Strategies for Addressing Stereotypes

• Education and Awareness: Education programs that emphasize the benefits of physical activity for older adults of all ages and abilities can help reduce the impact of stereotypes. Public health campaigns showcasing older adults who engage in diverse forms of exercise can challenge myths about age-related limitations.
• Adapting Activities to Be Inclusive: Programs should be designed to cater to different fitness levels and offer modifications to make activities accessible to everyone. This approach allows individuals to experience success at their own pace, which can help to dispel negative stereotypes about their capabilities.
• Social Support and Community Engagement: Social environments can influence physical activity participation. Older adults are more likely to engage in exercise if they feel supported by peers and instructors. Group activities that combine social interaction with physical exercise can create a welcoming atmosphere that encourages older adults to challenge stereotypes and explore new forms of movement.

Los niveles de actividad física en las personas mayores están influidos por una serie de factores psicosociales que afectan al compromiso y la motivación. Comprender estos factores es crucial para diseñar intervenciones eficaces que promuevan la actividad física entre los adultos mayores. Estas personas suelen tener altas tasas de abandono y falta de adherencia a diferentes programas de ejercicio debido a una menor autoeficacia para superar las barreras que dificultan mantener un estilo de vida físicamente activo (Mullen et al., 2013). Diversas teorías sociocognitivas explican los cambios positivos o negativos en el comportamiento en relación con la actividad física, para lo que tienen en cuenta variables ambientales o personales en diferentes poblaciones. Sin embargo, parece que otro factor psicosocial importante que puede afectar a la actividad física en los adultos mayores son los estereotipos.

Teorías psicológicas en la promoción de la actividad física

La tabla 1 resume las teorías psicológicas mencionadas anteriormente y su aplicación a la promoción de la actividad física en adultos mayores. Las teorías sociocognitivas brindan valiosas perspectivas sobre cómo se puede promover la motivación y el cambio conductual en personas mayores. Dos marcos ampliamente utilizados para comprender el cambio en la conducta de salud son la teoría del comportamiento planeado y el modelo transteórico.

La teoría del comportamiento planeado postula que la intención es el principal predictor de la conducta, influida por los siguientes tres factores: a) las actitudes hacia la conducta, b) las normas subjetivas y c) el control conductual percibido. En el caso de las personas mayores, el control conductual percibido suele ser un factor importante debido a limitaciones físicas o enfermedades crónicas. Sin embargo, mejorar la percepción de control, por ejemplo, haciendo hincapié en actividades que se adapten a distintos niveles de capacidad, puede mejorar el compromiso. Por ejemplo, un estudio de Conn et al. (2003) descubrió que el control conductual percibido, junto con las creencias conductuales, desempeña un papel importante en la predicción de la conducta de actividad física. Los hallazgos sugieren que las estrategias para mejorar el control percibido pueden promover eficazmente el ejercicio entre los adultos mayores.

El modelo transteórico conceptualiza el cambio de conducta como un proceso a través de las siguientes etapas: 1) precontemplación, 2) contemplación, 3) preparación, 4) acción y 5) mantenimiento. Las personas que ni siquiera piensan en cambiar su comportamiento se encuentran en la etapa de precontemplación. Las personas que han superado con éxito todas las fases han cambiado su comportamiento y se encuentran en la fase de mantenimiento. Los adultos mayores pueden avanzar más lentamente por estas etapas debido a problemas de salud acumulados o a una menor confianza en sus capacidades físicas. Las intervenciones personalizadas que reconocen el grado de preparación actual y aumentan gradualmente la motivación mediante objetivos pequeños y alcanzables han demostrado su eficacia. Por ejemplo, la investigación de Ratz et al. (2020) demostró que la intervención vía internet tiene efectos en la etapa de actividad física, en parte mediados por los cambios en la autoeficacia, la intención y la organización.

Según la teoría de la autodeterminación, hay tres necesidades psicológicas básicas que impulsan la motivación: autonomía, competencia y relación. En el contexto de la actividad física, la promoción de la autonomía mediante la elección, el impulso de la competencia mediante la adecuación de las actividades a los niveles de habilidad y la mejora de la relación mediante ejercicios en grupo pueden aumentar significativamente el compromiso. Los adultos mayores suelen preferir las actividades en las que tienen una sensación de dominio y disfrutan de las actividades que permiten la interacción social. Por lo tanto, los programas deben tratar de satisfacer estas necesidades y ofrecer una amplia gama de opciones y oportunidades para el desarrollo de habilidades.

La teoría de la selectividad socioemocional trata las diferencias en la motivación para la actividad física entre adultos jóvenes y mayores. Sugiere que, a medida que las personas envejecen, su motivación pasa de centrarse en la adquisición de conocimientos y objetivos orientados al futuro a centrarse en la búsqueda de satisfacción emocional y objetivos orientados al presente. Esta teoría tiene importantes implicaciones para la promoción de la actividad física en los adultos mayores. Mientras que los adultos más jóvenes pueden hacer ejercicio para obtener beneficios para la salud a largo plazo, es más probable que los adultos mayores estén motivados por actividades que les proporcionen placer inmediato, conexiones sociales o alivio del estrés. Los programas que hacen hincapié en el disfrute de la actividad física, como los ejercicios en grupo con un componente social o las actividades realizadas en un entorno al aire libre, son probablemente más atractivos. En un estudio realizado por Zimmer et al. (2023), los adultos mayores que participaron en actividades grupales informaron niveles más altos de motivación y mayor adherencia en comparación con aquellos que hacían ejercicio solos, lo que respalda la idea de que las interacciones sociales desempeñan un papel fundamental en el mantenimiento de la actividad física.

Las actividades en grupo también pueden mejorar el apoyo social, otro factor importante que influye en la actividad física de las personas mayores. Puede venir de la familia, de amigos o de grupos organizados, y brindar aliento, responsabilidad y compañía. Las investigaciones demuestran que los adultos mayores que reciben niveles más altos de apoyo social tienen más probabilidades de participar en actividades físicas (Zimmer et al., 2023). El apoyo social también puede mitigar barreras como el temor a las lesiones al fomentar una sensación de seguridad.

Estereotipos y su impacto en la actividad física de personas mayores

Las limitaciones de la funcionalidad constituyen un obstáculo para la vida independiente de las personas mayores que no pueden satisfacer las exigencias de la vida diaria debido a restricciones físicas o cognitivas y a discapacidad. El estilo de vida de una persona mayor también está condicionado por las percepciones y los estereotipos sobre el envejecimiento que puedan prevalecer en la sociedad en la que vive. A partir de los 65 años, se tiene mucho más tiempo libre, puesto que se está jubilado y hay menos obligaciones. Una persona mayor puede utilizar este tiempo libre para actividades físicas que le gusten o para adoptar nuevos roles sociales. Sin embargo, los estereotipos sociales negativos sobre el envejecimiento pueden llevar en la dirección contraria y hacer que la persona mayor limite tanto su actividad social como física. La tabla 2 resume los estereotipos más comunes y estrategias para contrarrestarlos.

Un estereotipo común es que los adultos mayores son frágiles o físicamente débiles. Estas creencias pueden fomentar una cultura del comportamiento sedentario, en la que las personas mayores evitan la actividad física por miedo a lesionarse o por la percepción de que el ejercicio no es adecuado para su edad. Esto puede conducir a un ciclo de inactividad en el que la falta de ejercicio físico se traduce en una disminución de la forma física, lo que refuerza aún más el estereotipo y aumenta el miedo a las lesiones.

Las investigaciones indican que los adultos mayores suelen interiorizar estos estereotipos, lo que puede dar lugar a profecías autocumplidas. Por ejemplo, Levy et al. (2002) descubrieron que los adultos mayores que tenían creencias negativas sobre el envejecimiento eran más propensos a experimentar un deterioro funcional con el paso del tiempo. Abordar estos estereotipos es esencial para alentar a los adultos mayores a permanecer activos y desafiar las nociones preconcebidas sobre sus capacidades. 

Otro estereotipo es la idea de que ciertos tipos de actividad física no son adecuados para personas mayores, que deberían centrarse en actividades suaves o reparadoras. Si bien los ejercicios de bajo impacto como caminar, estirar y el yoga pueden ser beneficiosos, esta mentalidad puede desalentar a los adultos mayores de participar en formas más intensas o variadas de ejercicio, como el entrenamiento de fuerza o las actividades aeróbicas. Además, los estudios han demostrado que los adultos mayores pueden participar de forma segura y eficaz en actividades de mayor intensidad cuando se adaptan adecuadamente. Por ejemplo, se ha demostrado que el entrenamiento de resistencia mejora la masa muscular y la capacidad funcional incluso en adultos mayores de 70 años (Fiatarone et al., 1990).

Los estereotipos de género también influyen en los comportamientos de actividad física de las personas mayores. Las mujeres mayores pueden enfrentarse a expectativas sociales que las alejan de ciertas actividades, como el levantamiento de pesas, que se percibe como masculino. Del mismo modo, los hombres mayores pueden sentirse menos inclinados a participar en actividades como el yoga o la danza, ya que a menudo son vistas como femeninas. Estas creencias pueden limitar el abanico de actividades en las que las personas mayores se sienten cómodas. Abordar los estereotipos de género requiere fomentar la inclusión en todas las formas de actividad física y hacer hincapié en que el ejercicio puede adaptarse para satisfacer las necesidades individuales, independientemente del género. Los programas comunitarios que destacan los diversos beneficios de las distintas actividades tanto para hombres como para mujeres pueden ayudar a derribar estas barreras.

Los estereotipos sobre el envejecimiento y la actividad física pueden tener un profundo impacto en el comportamiento y la salud de los adultos mayores. Al abordar estos estereotipos y crear entornos de apoyo que promuevan diversas formas de actividad física, los profesionales pueden ayudar a las personas mayores a superar las barreras y llevar vidas más activas y plenas. A continuación, se presentan estrategias que podrían desafiar los estereotipos de discriminación por motivos de edad. En la tabla 3 se incluyen ejemplos de intervenciones para motivar a las personas mayores a realizar actividad física y para abordar los estereotipos mencionados.

Estrategias para abordar los estereotipos

• Educación y concienciación: los programas educativos que hacen hincapié en los beneficios de la actividad física para las personas mayores de todas las edades y capacidades pueden ayudar a reducir el impacto de los estereotipos. Las campañas de salud pública que muestren a adultos mayores realizando diversas formas de ejercicio pueden luchar contra los mitos sobre las limitaciones relacionadas con la edad.
• Adaptar las actividades para que sean inclusivas: los programas se deben diseñar para adaptarse a diferentes niveles de forma física y ofrecer modificaciones para que las actividades sean accesibles para todos. Este enfoque permite a las personas experimentar el éxito a su propio ritmo, lo que puede ayudar a disipar los estereotipos negativos sobre sus capacidades.
• Apoyo social y compromiso comunitario: los entornos sociales pueden influir en la participación en actividades físicas. Las personas mayores son más propensas a hacer ejercicio si se sienten apoyadas por compañeros e instructores. Las actividades en grupo que combinan la interacción social con el ejercicio físico pueden crear un ambiente acogedor que anime a los adultos mayores a desafiar los estereotipos y explorar nuevas formas de movimiento.

I livelli di attività fisica negli anziani sono influenzati da una serie di fattori psicosociali che incidono sull'impegno e sulla motivazione. La comprensione di questi fattori è fondamentale per progettare interventi efficaci per promuovere l'attività fisica tra gli anziani. Gli anziani hanno spesso alti tassi di abbandono e di mancata adesione a diversi programmi di esercizio fisico a causa della minore autoefficacia nel superare le barriere che impediscono di mantenere uno stile di vita fisicamente attivo (Mullen et al., 2013). Diverse teorie socio-cognitive spiegano i cambiamenti positivi o negativi nel comportamento di attività fisica, tenendo conto di variabili ambientali o personali in diverse popolazioni. Sembra tuttavia che un altro importante fattore psicosociale che può influenzare l'attività fisica negli anziani sia rappresentato dagli stereotipi.

Teorie psicologiche per la promozione dell'attività fisica

La Tabella 1 riassume le teorie psicologiche sopra menzionate e la loro applicazione alla promozione dell'attività fisica negli anziani. Le teorie socio-cognitive forniscono indicazioni preziose su come promuovere la motivazione e il cambiamento comportamentale negli anziani. Due schemi ampiamente utilizzati per comprendere il cambiamento del comportamento sanitario sono la Teoria del comportamento pianificato e il Modello transteorico.

La Teoria del comportamento pianificato sostiene che l'intenzione è il principale predittore del comportamento, influenzato da tre fattori: a) l'atteggiamento verso il comportamento, b) le norme soggettive e c) il controllo comportamentale percepito. Per gli anziani, il controllo comportamentale percepito è spesso un fattore significativo a causa di limitazioni fisiche o condizioni croniche. Tuttavia, migliorare la percezione del controllo, ad esempio enfatizzando le attività che si adattano a vari livelli di abilità, può migliorare l'impegno. Per esempio, uno studio di Conn et al. (2003) ha rilevato che il controllo comportamentale percepito, insieme alle convinzioni comportamentali, svolge un ruolo significativo nel predire il comportamento nell'attività fisica. I risultati suggeriscono che le strategie per migliorare il controllo percepito possono promuovere efficacemente l'esercizio fisico tra gli adulti più anziani.

Il modello transteorico concettualizza il cambiamento del comportamento come un processo che attraversa delle fasi: 1) pre-contemplazione, 2) contemplazione, 3) preparazione, 4) azione e 5) mantenimento. Le persone che non pensano nemmeno di cambiare il proprio comportamento si trovano nella fase di pre-contemplazione. Le persone che hanno superato con successo tutte le fasi hanno cambiato il loro comportamento e si trovano nella fase di mantenimento. Gli anziani possono attraversare queste fasi più lentamente a causa di problemi di salute accumulati o di una minore fiducia nelle proprie capacità fisiche. Interventi su misura che riconoscano il loro attuale stadio di preparazione e che gradualmente costruire la motivazione attraverso obiettivi piccoli e raggiungibili, si sono dimostrati efficaci. Ad esempio, una ricerca di Ratz et al. (2020) ha dimostrato che gli effetti di un intervento basato sul web sulla fase di attività fisica sono in parte mediati da cambiamenti nell'autoefficacia del compito, nell'intenzione e nella pianificazione dell'azione.

Secondo la teoria dell'autodeterminazione, sono tre i bisogni psicologici fondamentali che guidano la motivazione: autonomia, competenza e relazione. Nel contesto dell'attività fisica, la promozione dell'autonomia attraverso la scelta, la promozione della competenza attraverso l'adeguamento delle attività ai livelli di abilità e il miglioramento della relazione attraverso esercizi di gruppo possono aumentare significativamente il coinvolgimento. Gli anziani spesso preferiscono attività in cui sentono un senso di padronanza e amano le attività che consentono l'interazione sociale. Pertanto, i programmi dovrebbero cercare di soddisfare queste esigenze offrendo una gamma di opzioni e di opportunità per lo sviluppo delle competenze.

La teoria della selettività socioemotiva è alla base delle differenze di motivazione all'attività fisica tra adulti più giovani e più anziani. Essa suggerisce che, con l'avanzare dell'età, l'attenzione motivazionale si sposta dall'acquisizione di conoscenze e di obiettivi orientati al futuro alla ricerca di soddisfazione emotiva e di obiettivi orientati al presente. Questa teoria ha importanti implicazioni per la promozione dell'attività fisica negli adulti più anziani. Mentre gli adulti più giovani possono dedicarsi all'esercizio fisico per ottenere benefici a lungo termine per la salute, gli adulti più anziani hanno maggiori probabilità di essere motivati da attività che forniscono piacere immediato, legami sociali o sollievo dallo stress. I programmi che enfatizzano il piacere dell'attività fisica, come gli esercizi di gruppo con una componente sociale o le attività svolte in un ambiente panoramico all'aperto, sono probabilmente più attraenti. In uno studio di Zimmer et al. (2023), gli anziani che hanno partecipato ad attività di gruppo hanno riportato livelli di motivazione più elevati e una maggiore aderenza rispetto a quelli che si sono allenati da soli, a sostegno dell'idea che le interazioni sociali svolgono un ruolo critico nel sostenere l'attività fisica.

Le attività di gruppo possono anche migliorare il sostegno sociale, che è un fattore significativo che influenza l'attività fisica negli anziani. Può provenire dalla famiglia, dagli amici o da gruppi organizzati, fornendo incoraggiamento, responsabilità e compagnia. Le ricerche dimostrano che gli anziani che percepiscono livelli più elevati di sostegno sociale hanno maggiori probabilità di partecipare all'attività fisica (Zimmer et al., 2023). Il sostegno sociale può anche attenuare le barriere, come la paura di farsi male, promuovendo un senso di sicurezza nel numero.

Stereotipi e loro impatto sull'attività fisica negli anziani

Le limitazioni della funzionalità costituiscono un ostacolo alla vita indipendente degli anziani che non sono in grado di soddisfare le esigenze della vita quotidiana a causa di limitazioni e disabilità fisiche o cognitive. Lo stile di vita di una persona anziana è anche plasmato dalle percezioni e dagli stereotipi sull'invecchiamento che possono prevalere nella società in cui vive. L'età superiore ai 65 anni è un periodo della vita con molto più tempo libero, poiché segna la fase del pensionamento e il graduale passaggio a una vita con molti meno obblighi. Una persona anziana può utilizzare questo tempo libero per svolgere attività fisiche che le piacciono o per adottare nuovi ruoli sociali. Tuttavia, gli stereotipi sociali negativi sull'invecchiamento possono portare nella direzione opposta, inducendo l'anziano a limitare sia l'attività sociale che quella fisica e, invece di adottare nuovi ruoli, può finire per ritirarsi del tutto dai ruoli sociali. La Tabella 2 riassume gli stereotipi comuni e le strategie tipiche per contrastarli.

Uno stereotipo comune è che gli anziani siano "fragili" o "fisicamente deboli". Queste convinzioni possono favorire una "cultura della sedentarietà", in cui gli anziani evitano l'attività fisica per paura di infortuni o per la percezione che l'esercizio fisico non sia "adatto" alla loro età. Questo può portare a un ciclo di inattività, in cui la mancanza di attività fisica si traduce in una diminuzione della forma fisica, rafforzando ulteriormente lo stereotipo e aumentando la paura di infortuni.

Le ricerche indicano che gli anziani spesso interiorizzano questi stereotipi, che possono portare a "profezie che si autoavverano". Ad esempio, Levy et al. (2002) hanno scoperto che gli anziani che avevano convinzioni negative sull'invecchiamento avevano maggiori probabilità di subire un declino funzionale nel tempo. Affrontare questi stereotipi è essenziale per incoraggiare gli anziani a rimanere attivi e a sfidare le idee preconcette sulle loro capacità.

Un altro stereotipo diffuso è l'idea che certi tipi di attività fisica non siano adatti agli anziani, che dovrebbero invece concentrarsi su attività "dolci" o "rigeneranti". Sebbene gli esercizi a basso impatto come la camminata, lo stretching e lo yoga possano essere utili, questa mentalità può scoraggiare gli anziani dal partecipare a forme di esercizio più vigorose o varie, come l'allenamento della forza o le attività aerobiche. Tuttavia, gli studi hanno dimostrato che gli anziani possono impegnarsi in modo sicuro ed efficace in attività a più alta intensità, se queste vengono adattate in modo appropriato. Per esempio, è stato dimostrato che l'allenamento di resistenza migliora la massa muscolare e la capacità funzionale anche negli adulti di oltre 70 anni (Fiatarone et al., 1990).

Anche gli stereotipi legati al genere influenzano i comportamenti di attività fisica degli anziani. Le donne anziane possono trovarsi di fronte ad aspettative sociali che le allontanano da alcune attività, come il sollevamento pesi, percepite come "maschili". Allo stesso modo, gli uomini anziani possono sentirsi meno inclini a partecipare ad attività come lo yoga o la danza, che spesso sono stereotipati come "femminili". Queste convinzioni possono limitare la gamma di attività in cui gli anziani si sentono a proprio agio. Per affrontare gli stereotipi di genere è necessario promuovere l'inclusività in tutte le forme di attività fisica e sottolineare che l'esercizio fisico può essere adattato alle esigenze individuali, indipendentemente dal sesso. I programmi comunitari che evidenziano i diversi benefici delle varie attività per uomini e donne possono contribuire ad abbattere queste barriere.

Gli stereotipi sull'invecchiamento e sull'attività fisica possono avere un profondo impatto sul comportamento e sulla salute degli anziani. Affrontando questi stereotipi e creando ambienti di supporto che promuovano diverse forme di attività fisica, gli operatori possono aiutare gli anziani a superare le barriere e a condurre una vita più attiva e soddisfacente. Di seguito sono riportate le strategie tipiche che potrebbero sfidare gli stereotipi dell'ageismo, mentre la Tabella 3 include gli interventi sull'attività fisica che dovrebbero non solo motivare gli anziani a praticare attività fisica, ma anche affrontare gli stereotipi di cui sopra.

Strategie per affrontare gli stereotipi

• Educazione e sensibilizzazione: I programmi educativi che sottolineano i benefici dell'attività fisica per gli anziani di tutte le età e capacità possono contribuire a ridurre l'impatto degli stereotipi. Le campagne di salute pubblica che mostrano gli anziani che praticano diverse forme di esercizio fisico possono sfatare i miti sulle limitazioni legate all'età.
• Adattare le attività per renderle inclusive: I programmi dovrebbero essere progettati per soddisfare diversi livelli di forma fisica e offrire modifiche per rendere le attività accessibili a tutti. Questo approccio consente alle persone di sperimentare il successo al proprio ritmo, il che può aiutare a dissipare gli stereotipi negativi sulle loro capacità.
• Sostegno sociale e impegno nella comunità: L'ambiente sociale può influenzare la partecipazione all'attività fisica. Gli anziani sono più propensi a praticare attività fisica se si sentono sostenuti da coetanei e istruttori. Le attività di gruppo che combinano l'interazione sociale con l'esercizio fisico possono creare un'atmosfera accogliente che incoraggia gli anziani a sfidare gli stereotipi e a esplorare nuove forme di movimento.

Az idősödők fizikai aktivitási szintjét számos olyan pszichoszociális tényező befolyásolja, amelyek hatással vannak az elkötelezettségre és a motivációra. E tényezők megértése kulcsfontosságú az idősödők fizikai aktivitását elősegítő hatékony beavatkozások megtervezéséhez. Az időseknél gyakran magas a különböző testmozgási programokból való kimaradás és a nem rendszeres részvétel aránya, mivel alacsonyabb az önhatékonyságuk a fizikailag aktív életmód fenntartásában (Mullen et al., 2013). Számos társadalmi-kognitív elmélet magyarázza a fizikai aktivitással kapcsolatos viselkedés pozitív vagy negatív változásait, figyelembe véve a környezeti vagy személyes változókat a különböző populációkban. Úgy tűnik azonban, hogy egy másik fontos pszichoszociális tényező, amely hatással lehet az idősödők fizikai aktivitására, az a sztereotípiák.

Pszichológiai elméletek a fizikai aktivitás előmozdítására

Az 1. táblázat összefoglalja a fent említett pszichológiai elméleteket és azok alkalmazását az idősödők fizikai aktivitásának elősegítésére. A szociokognitív elméletek értékes betekintést nyújtanak abba, hogyan lehet a motivációt és a viselkedésbeli változást elősegíteni az idősödőknél. Az egészségtudatos magatartás változásának megértésében két széles körben használt keretrendszer a tervezett viselkedés elmélete és a transzteoretikus modell.

A tervezett viselkedés elmélete szerint a szándék a viselkedés elsődleges előrejelzője, amelyet három tényező befolyásol: a) a viselkedéssel kapcsolatos attitűdök, b) szubjektív normák és c) észlelt viselkedéskontroll. Az idősödők esetében az észlelt viselkedéskontroll gyakran jelentős tényező a fizikai korlátok vagy krónikus állapotok miatt. Az észlelt viselkedéskontroll fokozása, például a különböző képességszinteknek megfelelő tevékenységek hangsúlyozása, javíthatja az elkötelezettséget. Conn és munkatársai (2003) tanulmánya például azt találta, hogy az észlelt viselkedéskontroll a viselkedési meggyőződésekkel együtt jelentős szerepet játszik a fizikai aktivitással kapcsolatos viselkedés előrejelzésében. Az eredmények azt sugallják, hogy az észlelt kontrollt fokozó stratégiák hatékonyan segíthetik a testmozgást az idősödők körében.

A transzteoretikus modell a viselkedésváltozást egy szakaszokon átívelő folyamatként fogalmazza meg: 1) megfontolás előtti szakasz, 2) megfontolás, 3) előkészítés, 4) cselekvés és 5) fenntartás. Azok az emberek, akik nem is gondolnak arra, hogy megváltoztassák a viselkedésüket, a megfontolás előtti szakaszban vannak. Azok az emberek, akik sikeresen végigmentek az összes szakaszon, megváltoztatták a viselkedésüket, a fenntartási szakaszban vannak. Az idősödők lassabban haladhatnak át ezeken a szakaszokon a felhalmozódott egészségügyi problémák vagy a fizikai képességekbe vetett kisebb bizalom miatt. Hatékonynak bizonyultak azok a személyre szabott beavatkozások, amelyek felismerik az aktuális felkészültségi szintet, és apró, elérhető célokkal fokozatosan növelik a motivációt. Például Ratz és munkatársai (2020) kutatása kimutatta, hogy a webalapú beavatkozás hatással van a fizikai aktivitás szakaszára, amit részben a feladat önhatékonysága, a szándék és a cselekvés változásai idéznek elő.

Az önmeghatározás elmélete szerint három alapvető pszichológiai szükséglet vezérli a motivációt: az autonómia, a kompetencia és a kötődés. A fizikai aktivitással összefüggésben az autonómia előmozdítása a választáson keresztül, a kompetencia előmozdítása a tevékenységek készségszinthez való igazításával, valamint a kötődés fokozása a csoportos gyakorlatok révén jelentősen növelheti az elkötelezettséget. Az idősödők gyakran kedvelik azokat a tevékenységeket, amelyeket érzésük szerint magas szinten tudtak elsajtítani, és élvezik a társas interakciót lehetővé tevő tevékenységeket. Ezért a programoknak arra kell törekedniük, hogy megfeleljenek ezeknek az igényeknek, számos lehetőséget és készségfejlesztési alkalmat kínáljanak.

A szocio-emocionális szelektivitás elmélete alátámasztja, hogy van különbség a fiatalok és az idősebbek fizikai aktivitás iránti motivációjában. Azt sugallja, hogy életkoruk előrehaladtával az emberek motivációs fókusza a tudás megszerzéséről és a jövőorientált célokról az érzelmi kielégülés keresésére és a jelenorientált célokra helyeződik át. Ez az elmélet fontos következményekkel jár az idősebb korúak fizikai aktivitásának előmozdítása szempontjából. Míg a fiatalok a testmozgást a hosszú távú egészségügyi előnyök miatt végzik, az idősebb korúakat nagyobb valószínűséggel motiválják az azonnali örömöt, társas kapcsolatokat vagy stresszoldást nyújtó tevékenységek. Valószínűleg vonzóbbak lesznek azok a programok, amelyek a fizikai aktivitás élvezetét hangsúlyozzák, például a társas elemmel ellátott csoportos gyakorlatok vagy a festői szabadtéri környezetben végzett tevékenységek. Zimmer és munkatársai (2023) tanulmányában a csoportos tevékenységekben részt vevő idősödők magasabb szintű motivációról és nagyobb kitartásról számoltak be, mint azok, akik egyedül mozogtak, ami alátámasztja azt az elképzelést, hogy a társas interakciók kritikus szerepet játszanak a fizikai aktivitás fenntartásában.

A csoportos tevékenységek fokozhatják a társadalmi támogatást is, amely az idősödők fizikai aktivitását jelentősen befolyásoló tényező. Ez származhat a családtól, barátoktól vagy szervezett csoportoktól, amelyek bátorítást, felelősségvállalást és társaságot biztosítanak. A kutatások azt mutatják, hogy azok az idősödők, akik magasabb szintű társadalmi támogatást érzékelnek, nagyobb valószínűséggel vesznek részt fizikai aktivitásban (Zimmer et al., 2023). A társadalmi támogatás a számokból nyert biztonságérzettel enyhítheti az olyan akadályokat is, mint például a sérüléstől való félelem.

Sztereotípiák és hatásuk az idősek fizikai aktivitására

A funkcionális korlátok akadályozzák az idősek önálló életvitelét. Fizikai vagy kognitív korlátok és fogyatékosság miatt nem képesek megfelelni a mindennapi élet követelményeinek. Az idősek életmódját az öregedéssel kapcsolatos felfogások és sztereotípiák is alakítják, amelyek abban a társadalomban uralkodnak, amelyben élnek. A 65 év feletti életkor sokkal több szabadidővel járó életszakasz, mivel ez az ideje a nyugdíjba vonulásnak, és a sokkal kevesebb kötelezettséggel járó életnek. Az idős ember ezt a szabadidőt felhasználhatja az általa kedvelt fizikai tevékenységekre vagy új társadalmi szerepek elfogadására. Az öregedéssel kapcsolatos negatív társadalmi sztereotípiák azonban az ellenkező irányba is vezethetnek, ami miatt az idős ember korlátozza mind a társadalmi, mind a fizikai aktivitását, és ahelyett, hogy új szerepeket vállalna, végül teljesen kivonulhat a társadalmi szerepekből. A 2. táblázat a gyakori sztereotípiákat és az ellenük irányuló tipikus stratégiákat foglalja össze.

Gyakori sztereotípia, hogy az idősebbek „törékenyek” vagy „fizikailag gyengék”. Az ilyen hiedelmek elősegíthetik a „mozgásszegény magatartás kultúráját”, ahol az idősek azért kerülik a fizikai aktivitást, mert félnek a sérüléstől, vagy amiatt a felfogás miatt, hogy a testmozgás „nem megfelelő” az életkoruknak. Ez az inaktivitás ördögi köréhez vezethet, ahol a fizikai aktivitás hiánya a fizikai erőnlét csökkenését eredményezi, ami tovább erősíti a sztereotípiákat és növeli a sérüléstől való félelmet.

A kutatások szerint az idősebbek gyakran internalizálják ezeket a sztereotípiákat, ami „önbeteljesítő jóslatokhoz” vezethet. Levy és munkatársai (2002) például azt találták, hogy azok az idősek, akiknek negatív hiedelmeik voltak az öregedéssel kapcsolatban, idővel nagyobb valószínűséggel tapasztaltak funkcionális hanyatlást. A foglalkozás ezekkel a sztereotípiákkal elengedhetetlen ahhoz, hogy az idősödőket arra ösztönözzük, hogy aktívak maradjanak, és megkérdőjelezzék a képességeikről alkotott előítéleteket.

Egy másik elterjedt sztereotípia az az elképzelés, hogy bizonyos típusú fizikai tevékenységek nem alkalmasak az idősödők számára, akiknek inkább a „kíméletes” vagy „helyreállító” tevékenységekre kell összpontosítaniuk. Bár az olyan alacsony terhelésű gyakorlatok, mint a séta, a nyújtás és a jóga hasznosak lehetnek, ez a gondolkodásmód elriaszthatja az idősebbeket attól, hogy részt vegyenek az erőteljesebb vagy változatosabb mozgásformákban, például az erőnléti edzésben vagy az aerobikban. Tanulmányok azonban kimutatták, hogy az idősebbek biztonságosan és hatékonyan végezhetnek nagyobb intenzitású tevékenységeket, ha ezeket megfelelően adaptálják. Az ellenállóképességi edzés például bizonyítottan javítja az izomtömeget és a funkcionális kapacitást még a 70 év feletti felnőtteknél is (Fiatarone és mtsai., 1990).

A nemekkel kapcsolatos sztereotípiák az idősödők fizikai aktivitását is befolyásolják. Az idősebb nők olyan társadalmi elvárásokkal szembesülhetnek, amelyek távol tartják őket bizonyos „férfiasnak” tartott tevékenységektől, például a súlyemeléstől. Hasonlóképpen, az idősebb férfiak kevésbé hajlamosak részt venni olyan tevékenységekben, mint a jóga vagy a tánc, amelyeket gyakran sztereotipikusan „nőiesnek” tartanak. Az ilyen hiedelmek korlátozhatják azon tevékenységek körét, amelyekben az idősödők szívesen vesznek részt. A nemi sztereotípiák kezelése megköveteli a fizikai aktivitás minden formájának befogadását, és annak hangsúlyozását, hogy a testmozgás nemtől függetlenül az egyéni igényekhez igazítható. Az olyan közösségi programok, amelyek kiemelik a különböző tevékenységek különböző előnyeit mind a férfiak, mind a nők számára, segíthetnek lebontani ezeket a korlátokat.

Az öregedéssel és a fizikai aktivitással kapcsolatos sztereotípiák nagymértékben befolyásolhatják az idősödők viselkedését és egészségét. A szakemberek e sztereotípiák kezelésével, a fizikai aktivitás különböző formáit támogató környezet kialakításával segíthetnek az idősödőknek abban, hogy leküzdjék az akadályokat és aktívabb, teljesebb életet éljenek. Az alábbiakban olyan tipikus stratégiákat mutatunk be, amelyek megkérdőjelezik az időskori sztereotípiákat, míg a 3. táblázat olyan fizikai aktivitásokat ír le, amelyek nemcsak az idősödőket motiválják a fizikai aktivitásra, hanem a fenti sztereotípiák ellen is hatnak.

Stratégiák a sztereotípiák elleni küzdelemben

• Ismeretek átadása, tudatosság növelése: Segíthetnek az olyan oktatási programok, amelyek hangsúlyozzák a fizikai aktivitás előnyeit az idősebbek számára, életkortól és állapottól függetlenül. Az olyan közegészségügyi kampányok, amelyek változatos mozgásformákat használó időseket mutatnak be, sikerrel kérdőjelezhetik meg azokat a mítoszokat, hogy az életkor korlátozza a mozgást.
• Mozgásformák adaptálása, befogadó közeg: A programokat úgy kell megtervezni, hogy megfeleljenek különféle edzettségi szinteknek. Olyan módosításokat kell alkalmazni, hogy mindenki be tudjon kapcsolódni. Ez lehetővé teszi, hogy ki-ki a saját tempójában tapasztalhassa meg a sikert. Ez segít eloszlatni a képességekkel kapcsolatos negatív sztereotípiákat.
• A közösség támogatása, közösségi szerepvállalás: A testmozgásban való részvételre a társadalmi környezet is hat. Az idősebbek szívesebben vesznek részt a testmozgásban, ha úgy érzik, hogy a társaik és oktatóik támogatóak. Ha a csoportos tevékenység egyesíti a társas interakciót és a mozgást, az olyan barátságos légkört eredményez, amelyben az idősebbek megkérdőjelezik a sztereotípiákat, és új mozgásformákat fedeznek fel.

Fysieke activiteitsniveaus bij oudere volwassenen worden beïnvloed door een reeks psychosociale factoren die de betrokkenheid en motivatie beïnvloeden. Inzicht in deze factoren is cruciaal voor het ontwerpen van effectieve interventies om fysieke activiteit bij oudere volwassenen te bevorderen. Oudere mensen hebben vaak een hoge uitval en niet-naleving van verschillende trainingsprogramma's vanwege een lagere zelfeffectiviteit bij het overwinnen van barrières voor het handhaven van een fysiek actieve levensstijl (Mullen et al., 2013). Verschillende sociaal-cognitieve theorieën verklaren positieve of negatieve veranderingen in het gedrag van fysieke activiteit, rekening houdend met omgevings- of persoonlijke variabelen in verschillende populaties. Het lijkt er echter op dat stereotypen een andere belangrijke psychosociale factor zijn die van invloed kan zijn op fysieke activiteit bij oudere volwassenen.

Psychologische theorieën bij het bevorderen van fysieke activiteit

Tabel 1 geeft een overzicht van de hierboven genoemde psychologische theorieën en hun toepassing op het bevorderen van fysieke activiteit bij oudere volwassenen. Sociaal-cognitieve theorieën bieden waardevolle inzichten in hoe motivatie en gedragsverandering bij oudere volwassenen kunnen worden bevorderd. Twee veelgebruikte kaders bij het begrijpen van gedragsverandering in de gezondheid zijn de Theorie van Gepland Gedrag en het Trans theoretisch Model.

De theorie van gepland gedrag stelt dat intentie de primaire voorspeller van gedrag is, beïnvloed door drie factoren: a) houding ten opzichte van het gedrag, b) subjectieve normen en c) waargenomen gedragscontrole. Voor oudere volwassenen is waargenomen gedragscontrole vaak een belangrijke factor vanwege fysieke beperkingen of chronische aandoeningen. Het verbeteren van de perceptie van controle, bijvoorbeeld door de nadruk te leggen op activiteiten die geschikt zijn voor verschillende vaardigheidsniveaus, kan de betrokkenheid echter verbeteren. Uit een onderzoek van Conn et al. (2003) bleek bijvoorbeeld dat waargenomen gedragscontrole, samen met gedragsovertuigingen, een belangrijke rol speelt bij het voorspellen van fysiek activiteitsgedrag. De bevindingen suggereren dat strategieën om de waargenomen controle te verbeteren, lichaamsbeweging bij oudere volwassenen effectief kunnen bevorderen.

Het transtheoretisch model conceptualiseert gedragsverandering als een proces door fasen: 1) pre-contemplatie, 2) contemplatie, 3) voorbereiding, 4) actie en 5) onderhoud. Mensen die er niet eens aan denken om hun gedrag te veranderen, bevinden zich in de pre-contemplatiefase. Mensen die alle fasen met succes hebben doorlopen, hebben hun gedrag veranderd en bevinden zich in de onderhoudsfase. Oudere volwassenen kunnen langzamer door deze stadia bewegen vanwege opgehoopte gezondheidsproblemen of een lager vertrouwen in fysieke capaciteiten. Op maat gemaakte interventies die hun huidige stadium van gereedheid erkennen en geleidelijk motivatie opbouwen door middel van kleine, haalbare doelen, zijn effectief gebleken. Onderzoek van Ratz et al. (2020) toonde bijvoorbeeld aan dat web gebaseerde interventie-effecten op de fysieke activiteitsfase, deels gemedieerd door veranderingen in zelfeffectiviteit, intentie en actieplanning.

Volgens de zelfdeterminatietheorie zijn er drie psychologische basisbehoeften die de motivatie bepalen: autonomie, competentie en verbondenheid. In de context van fysieke activiteit kan het bevorderen van autonomie door keuze, het bevorderen van competentie door activiteiten af te stemmen op vaardigheidsniveaus en het vergroten van verbondenheid door middel van groepsoefeningen de betrokkenheid aanzienlijk vergroten. Oudere volwassenen geven vaak de voorkeur aan activiteiten waarbij ze een gevoel van meesterschap voelen en genieten van activiteiten die sociale interactie mogelijk maken. Daarom moeten programma's erop gericht zijn aan deze behoeften te voldoen door een scala aan opties en mogelijkheden voor de ontwikkeling van vaardigheden aan te bieden.

De sociaal-emotionele selectiviteitstheorie ondersteunt de verschillen in motivatie voor fysieke activiteit tussen jongere en oudere volwassenen. Het suggereert dat naarmate mensen ouder worden, hun motiverende focus verschuift van het verwerven van kennis en toekomstgerichte doelen naar het zoeken naar emotionele bevrediging en op het heden gerichte doelen. Deze theorie heeft belangrijke implicaties voor het bevorderen van fysieke activiteit bij oudere volwassenen. Terwijl jongere volwassenen kunnen sporten voor gezondheidsvoordelen op de lange termijn, worden oudere volwassenen eerder gemotiveerd door activiteiten die onmiddellijk plezier, sociale connecties of stressverlichting bieden. Programma's die de nadruk leggen op het plezier van fysieke activiteit, zoals groepsoefeningen met een sociale component of activiteiten die worden uitgevoerd in een schilderachtige buitenomgeving, zijn waarschijnlijk aantrekkelijker. In een studie van Zimmer et al. (2023) rapporteerden oudere volwassenen die deelnamen aan groepsactiviteiten een hogere mate van motivatie en een grotere therapietrouw in vergelijking met degenen die alleen trainden, wat het idee ondersteunt dat sociale interacties een cruciale rol spelen bij het volhouden van fysieke activiteit.

Groepsactiviteiten kunnen ook de sociale steun vergroten, wat een belangrijke factor is die van invloed is op fysieke activiteit bij oudere volwassenen. Het kan afkomstig zijn van familie, vrienden of georganiseerde groepen, die aanmoediging, verantwoordelijkheid en gezelschap bieden. Onderzoek toont aan dat oudere volwassenen die een hogere mate van sociale steun ervaren, meer kans hebben om deel te nemen aan fysieke activiteit (Zimmer et al., 2023). Sociale steun kan ook barrières, zoals angst voor blessures, verminderen door een gevoel van veiligheid in aantallen te bevorderen.

Stereotypen en hun impact op fysieke activiteit bij oudere volwassenen

De beperkingen van de functionaliteit vormen een obstakel voor het zelfstandig wonen van ouderen die niet in staat zijn om aan de eisen van het dagelijks leven te voldoen als gevolg van fysieke of cognitieve beperkingen en handicaps. De levensstijl van een oudere wordt ook gevormd door de percepties en stereotypen over veroudering die kunnen heersen in de samenleving waarin ze leven. De leeftijd van 65-plussers is een periode van het leven met veel meer vrije tijd, omdat het de fase van pensionering markeert en de geleidelijke overgang naar een leven met veel minder verplichtingen. Een oudere kan deze vrije tijd gebruiken voor fysieke activiteiten die hij leuk vindt of om nieuwe sociale rollen aan te nemen. Negatieve sociale stereotypen over ouder worden kunnen echter in de tegenovergestelde richting leiden, waardoor de oudere zowel zijn sociale als fysieke activiteit beperkt, en in plaats van nieuwe rollen aan te nemen, kunnen ze zich uiteindelijk helemaal terugtrekken uit sociale rollen. Tabel 2 geeft een overzicht van veelvoorkomende stereotypen en typische strategieën om ze tegen te gaan.

Een veelvoorkomend stereotype is dat oudere volwassenen 'kwetsbaar' of 'fysiek zwak' zijn. Dergelijke overtuigingen kunnen een "cultuur van zittend gedrag" bevorderen, waarbij oudere personen fysieke activiteit vermijden uit angst voor letsel of de perceptie dat lichaamsbeweging "niet geschikt" is voor hun leeftijd. Dit kan leiden tot een cyclus van inactiviteit, waarbij het gebrek aan fysieke activiteit resulteert in een verminderde fysieke fitheid, waardoor het stereotype verder wordt versterkt en de angst voor blessures toeneemt.

Onderzoek wijst uit dat oudere volwassenen deze stereotypen vaak internaliseren, wat kan leiden tot 'self-fulfilling prophecies'. Levy et al. (2002) ontdekten bijvoorbeeld dat oudere volwassenen die negatieve overtuigingen over veroudering hadden, meer kans hadden om in de loop van de tijd functionele achteruitgang te ervaren. Het aanpakken van deze stereotypen is essentieel om oudere volwassenen aan te moedigen actief te blijven en vooroordelen over hun capaciteiten uit te dagen.

Een ander veel voorkomend stereotype is het idee dat bepaalde soorten fysieke activiteit niet geschikt zijn voor oudere volwassenen, die zich in plaats daarvan zouden moeten concentreren op "zachte" of "herstellende" activiteiten. Hoewel low-impact oefeningen zoals wandelen, stretchen en yoga nuttig kunnen zijn, kan deze mentaliteit oudere volwassenen ontmoedigen om deel te nemen aan krachtigere of gevarieerde vormen van lichaamsbeweging, zoals krachttraining of aerobe activiteiten. Studies hebben echter aangetoond dat oudere volwassenen veilig en effectief kunnen deelnemen aan activiteiten met een hogere intensiteit wanneer deze op de juiste manier worden aangepast. Het is bijvoorbeeld aangetoond dat weerstandstraining de spiermassa en het functionele vermogen verbetert, zelfs bij volwassenen ouder dan 70 jaar (Fiatarone et al., 1990).

Gender gerelateerde stereotypen beïnvloeden ook het gedrag van fysieke activiteit bij oudere volwassenen. Oudere vrouwen kunnen te maken krijgen met sociale verwachtingen die hen wegleiden van bepaalde activiteiten, zoals gewichtheffen, die als 'mannelijk' worden beschouwd. Evenzo kunnen oudere mannen minder geneigd zijn om deel te nemen aan activiteiten zoals yoga of dans, die vaak als 'vrouwelijk' worden gestereotypeerd. Dergelijke overtuigingen kunnen het scala aan activiteiten beperken waar oudere volwassenen zich prettig bij voelen. Het aanpakken van genderstereotypen vereist het bevorderen van inclusiviteit in alle vormen van fysieke activiteit en het benadrukken dat lichaamsbeweging kan worden afgestemd op individuele behoeften, ongeacht geslacht. Gemeenschapsprogramma's die de diverse voordelen van verschillende activiteiten voor zowel mannen als vrouwen benadrukken, kunnen helpen deze barrières te doorbreken.

Stereotypen over veroudering en fysieke activiteit kunnen een grote invloed hebben op het gedrag en de gezondheid van oudere volwassenen. Door deze stereotypen aan te pakken en ondersteunende omgevingen te creëren die verschillende vormen van fysieke activiteit bevorderen, kunnen beoefenaars oudere volwassenen helpen barrières te overwinnen en een actiever en bevredigender leven te leiden. Hieronder staan typische strategieën die de stereotypen van leeftijdsdiscriminatie kunnen uitdagen, terwijl tabel 3 interventies voor fysieke activiteit bevat die niet alleen oudere volwassenen moeten motiveren om aan lichaamsbeweging te doen, maar ook de bovenstaande stereotypen moeten aanpakken.

Strategieën voor het aanpakken van stereotypen

• Onderwijs en bewustwording: Onderwijsprogramma's die de voordelen van lichaamsbeweging voor oudere volwassenen van alle leeftijden en capaciteiten benadrukken, kunnen de impact van stereotypen helpen verminderen. Volksgezondheidscampagnes die oudere volwassenen onder de aandacht brengen die zich bezighouden met verschillende vormen van lichaamsbeweging, kunnen mythen over leeftijd gerelateerde beperkingen uitdagen.
• Activiteiten aanpassen om inclusief te zijn: Programma's moeten worden ontworpen om tegemoet te komen aan verschillende fitnessniveaus en aanpassingen bieden om activiteiten voor iedereen toegankelijk te maken. Deze aanpak stelt individuen in staat om in hun eigen tempo succes te ervaren, wat kan helpen om negatieve stereotypen over hun capaciteiten te verdrijven.
• Sociale steun en betrokkenheid van de gemeenschap: Sociale omgevingen kunnen de deelname aan fysieke activiteiten beïnvloeden. Oudere volwassenen zullen eerder aan lichaamsbeweging doen als ze zich gesteund voelen door leeftijdsgenoten en instructeurs. Groepsactiviteiten die sociale interactie combineren met lichaamsbeweging kunnen een gastvrije sfeer creëren die oudere volwassenen aanmoedigt om stereotypen uit te dagen en nieuwe vormen van beweging te verkennen.

Os níveis de atividade física nos mais velhos são influenciados por vários fatores psicossociais que afetam tanto o envolvimento como a motivação. Compreender estes fatores é essencial para desenvolver intervenções eficazes que promovam a prática de exercício entre os adultos 55+. Muitas vezes, as pessoas mais velhas têm taxas elevadas de desistência e pouca adesão a programas de treino, principalmente porque sentem baixa auto-eficácia para superar as barreiras que surgem na manutenção de um estilo de vida ativo (Mullen et al., 2013). Diversas teorias sociocognitivas ajudam a explicar as mudanças nos níveis de atividade física, tendo em conta fatores pessoais e ambientais em diferentes grupos populacionais. No entanto, um dos fatores psicossociais que mais influencia os adultos mais velhos é, sem dúvida, o peso dos estereótipos. A ideia de que "o exercício é para jovens" ou que "na velhice já não vale a pena se mexer" pode ser uma barreira invisível, mas muito poderosa, que desmotiva muitos seniores a iniciarem ou manterem uma rotina de atividade física.

Teorias Psicológicas na Promoção da Atividade Física

A Tabela 1 resume as teorias psicológicas mencionadas acima e a sua aplicação na promoção da atividade física em adultos mais velhos. As teorias sócio-cognitivas fornecem informações valiosas sobre como a motivação e a mudança de comportamento podem ser promovidas em adultos mais velhos. Duas estruturas amplamente utilizadas na compreensão da mudança de comportamento de saúde são a Teoria do Comportamento Planeado e o Modelo Transteórico.

A Teoria do Comportamento Planeado sugere que a intenção é o principal fator para prever um comportamento, influenciado por três elementos: a) atitudes em relação ao comportamento, b) normas subjetivas (o que os outros acham do comportamento) e c) controlo comportamental percebido (a perceção de capacidade para realizar o comportamento). Entre os adultos mais velhos, o controlo percebido é, muitas vezes, o fator mais relevante, especialmente devido a limitações físicas ou condições de saúde crónicas. No entanto, aumentar essa perceção de controlo pode ter um grande impacto. Por exemplo, destacar atividades ajustáveis a diferentes capacidades pode fazer com que os seniores se sintam mais confiantes para participar. Um estudo de Conn et al. (2003) revelou que o controlo comportamental percebido, aliado às crenças comportamentais, é um fator crucial na previsão da prática de atividade física em adultos mais velhos. Estes resultados mostram que estratégias que reforcem a perceção de controlo — como oferecer opções adaptadas ou destacar pequenas conquistas — podem ser bastante eficazes para motivar os adultos a praticarem exercício de forma consistente.

O Modelo Transteórico vê a mudança de comportamento como um processo em etapas, que inclui: 1) pré-contemplação, 2) contemplação, 3) preparação, 4) ação e 5) manutenção. As pessoas nem sequer pensam em mudar o seu comportamento estão na fase de pré-contemplação. Por outro lado, quem já passou com sucesso por todas as etapas e conseguiu adotar um novo hábito de forma consistente encontra-se na fase de manutenção. Os adultos mais velhos podem avançar mais lentamente por estas etapas, devido a problemas de saúde ou baixa confiança nas suas capacidades físicas. As intervenções que têm em conta a fase em que o sénior se encontra e que aumentam gradualmente a motivação, com pequenas metas alcançáveis, mostram-se bastante eficazes. Por exemplo, a investigação de Ratz et al. (2020) demonstrou que os efeitos de uma intervenção na atividade física são parcialmente influenciados por melhorias na auto-eficácia, bem como pelo aumento da intenção e do planeamento das ações. Isto sugere que, ao reforçar a confiança dos mais velhos nas suas capacidades, é possível ajudar a ultrapassar barreiras e facilitar a transição para fases mais avançadas do modelo, promovendo mudanças sustentáveis no comportamento.

A Teoria da Seletividade Socioemocional está na base das diferenças de motivação para a atividade física entre adultos mais jovens e mais velhos. Sugere que à medida que as pessoas envelhecem, o seu foco motivacional muda da aquisição de conhecimentos e objetivos orientados para o futuro para a procura de satisfação emocional e objetivos orientados para o presente. Esta teoria tem implicações importantes para a promoção da atividade física em adultos mais velhos. Enquanto os adultos mais jovens podem praticar exercício para obter benefícios para a saúde a longo prazo, os adultos mais velhos são mais susceptíveis de serem motivados por atividades que proporcionam satisfação imediata, ligações sociais ou alívio do stress. Os programas que enfatizam o prazer da atividade física, tais como exercícios de grupo com uma componente social ou atividades realizadas ao ar livre, são provavelmente mais apelativos. Num estudo realizado por Zimmer et al. (2023), os adultos mais velhos que participaram em atividades de grupo relataram níveis mais elevados de motivação e maior adesão em comparação com aqueles que se exercitaram sozinhos, apoiando a ideia de que as interações sociais desempenham um papel fundamental na manutenção da atividade física.

De acordo com a Teoria da Autodeterminação, existem três necessidades psicológicas básicas que impulsionam a motivação: autonomia, competência e relacionamento. No contexto da atividade física, é importante promover a autonomia dando aos praticantes a possibilidade de escolher as suas atividades, promover a competência ajustando os exercícios ao seu nível de aptidão e reforçar o relacionamento através de atividades em grupo. Os adultos mais velhos tendem a preferir exercícios em que sintam uma sensação de domínio — ou seja, que consigam realizar com confiança — e também valorizam atividades que proporcionem interação social. Por isso, os programas de treino devem focar-se em satisfazer estas necessidades, oferecendo várias opções de exercícios e criando oportunidades para o desenvolvimento de competências.

As atividades em grupo são uma ótima forma de aumentar o apoio social, um fator essencial para motivar os adultos 55+ a praticarem atividade física. Esse apoio pode vir da família, de amigos ou de grupos organizados, proporcionando incentivo, responsabilidade e convívio. Pesquisas indicam que os idosos que sentem um apoio social mais forte têm maior probabilidade de participar regularmente em exercícios físicos (Zimmer et al., 2023). Além disso, o apoio social ajuda a reduzir barreiras, como o medo de lesões, ao criar uma sensação de segurança. Saber que estão acompanhados por pessoas que partilham objetivos semelhantes faz com que os séniores se sintam mais confiantes e à vontade para continuarem ativos. Assim, as atividades em grupo não só tornam o exercício mais divertido e envolvente, como também promovem um ambiente positivo que favorece a adesão a longo prazo.

Estereótipos e o Impacto na Atividade Física

As limitações de funcionalidade representam um obstáculo importante para a vida independente dos adultos mais velhos. Muitos enfrentam dificuldades em realizar tarefas do dia a dia devido a restrições físicas ou cognitivas, o que pode afetar gravemente a sua qualidade de vida. Além disso, o estilo de vida dos seniores é frequentemente influenciado por perceções e estereótipos negativos sobre o envelhecimento, que podem estar profundamente enraizados na sociedade. A idade superior a 65 anos é uma fase marcada pela reforma e pela redução das obrigações diárias, o que traz muito mais tempo livre. Este tempo pode ser usado de forma positiva, por exemplo, para praticar atividades físicas de que gostem ou para assumir novos papéis sociais. No entanto, os estereótipos negativos relacionados com o envelhecimento podem empurrar os mais velhos na direção oposta, levando-os a reduzir drasticamente a sua atividade social e física. Em vez de se envolverem em novas experiências, correm o risco de se isolarem e abandonarem os papéis sociais, o que pode prejudicar a sua saúde mental e física. A Tabela 2 apresenta os estereótipos mais comuns sobre o envelhecimento e propõe estratégias práticas para combatê-los, ajudando os seniores a manterem-se ativos, envolvidos e motivados.

Um estereótipo habitual é o de que os adultos mais velhos são "frágeis" ou "fisicamente fracos". Estas crenças podem fomentar uma "cultura de comportamento sedentário", em que os indivíduos mais velhos evitam a atividade física devido ao medo de lesões ou à perceção de que o exercício não é "adequado" para a sua idade. Esta situação pode levar a um ciclo de inatividade, em que a falta de atividade física resulta numa diminuição da capacidade física, reforçando ainda mais o estereótipo e aumentando o medo de lesões. A investigação indica que os adultos mais velhos interiorizam frequentemente estes estereótipos, o que pode levar a "profecias auto-realizáveis". Por exemplo, Levy et al. (2002) descobriram que os idosos que tinham crenças negativas sobre o envelhecimento eram mais propensos a sofrer declínio funcional ao longo do tempo. Abordar estes estereótipos é essencial para encorajar os adultos mais velhos a permanecerem ativos e a ultrapassarem preconceitos sobre as suas capacidades. 

Outro estereótipo prevalecente é a noção de que certos tipos de atividade física não são adequados para os adultos mais velhos, que devem antes concentrar-se em atividades "suaves" ou "relaxantes". Embora os exercícios de baixo impacto, como caminhadas, alongamentos e ioga, possam ser benéficos, esta mentalidade pode desencorajar os indivíduos de participarem em formas de exercício mais intensas ou variadas, como o treino de força ou as atividades aeróbicas. No entanto, os estudos demonstraram que os idosos podem participar de forma segura e eficaz em atividades de maior intensidade quando estas são devidamente adaptadas. Por exemplo, o treino de resistência tem demonstrado melhorar a massa muscular e a capacidade funcional mesmo em adultos com mais de 70 anos (Fiatarone et al., 1990).

Os estereótipos relacionados com o género também influenciam os comportamentos de atividade física dos adultos mais velhos. As mulheres mais velhas podem enfrentar preconceitos sociais que as afastam de certas atividades, como o levantamento de pesos, que são vistas como "masculinas". Da mesma forma, os homens mais velhos podem sentir-se menos inclinados a participar em atividades como o ioga ou a dança, que são frequentemente consideradas como "femininas". Estas crenças podem limitar o leque de atividades em que os adultos mais velhos se sentem confortáveis. Para lidar com os estereótipos de género, é necessário promover a inclusão em todas as formas de atividade física e realçar que o exercício pode ser adaptado às necessidades individuais, independentemente do sexo. Os programas comunitários que realçam os diversos benefícios de várias atividades para homens e mulheres podem ajudar a quebrar estas barreiras.

Os estereótipos sobre o envelhecimento e a atividade física podem influenciar de forma significativa o comportamento e a saúde dos adultos 55+. Essas crenças negativas podem limitar o interesse e a confiança em praticar exercício físico, o que afeta diretamente a sua qualidade de vida. No entanto, ao reconhecer e abordar estes estereótipos, é possível criar ambientes de apoio que ofereçam diversas opções de atividade física adaptadas às necessidades e capacidades individuais. Os profissionais do desporto têm um papel importante em ajudar os adultos mais velhos a superar barreiras, promovendo uma abordagem positiva e incentivando-os a permanecerem ativos. Criar programas inclusivos e acessíveis pode motivá-los a adotar um estilo de vida mais saudável e agradável. A seguir, apresentamos estratégias comuns que ajudam a desafiar os estereótipos sobre o envelhecimento e a incentivar os séniores a manterem-se envolvidos em práticas de atividade física:

Estratégias para Lidar com os Estereótipos

• Educação e Conscientização: os programas de educação que enfatizam os benefícios da atividade física para os adultos de todas as idades e capacidades podem ajudar a reduzir o impacto dos estereótipos. As campanhas de saúde pública que mostram adultos mais velhos que praticam diversas formas de exercício podem ajudar a dismistificar as ideias sobre as limitações relacionadas com a idade.
• Adaptação das Atividades Para Serem Inclusivas: os programas devem ser concebidos para atender a diferentes níveis de condição física e oferecer adaptações para tornar as atividades acessíveis a todos. Esta abordagem permite que os indivíduos consigam fazer os exercícios ao seu próprio ritmo, o que pode ajudar a dissipar estereótipos negativos sobre as suas capacidades.
• Contacto Social e Envolvimento do Grupo: os ambientes sociais podem influenciar a participação na atividade física. É mais provável que os adultos mais velhos pratiquem exercício se se sentirem apoiados por colegas e treinadores. As atividades de grupo que combinam interação social com exercício físico podem criar uma atmosfera acolhedora que encoraja os adultos mais velhos a ultrapassar os estereótipos e a explorar novas formas de movimento.

A Tabela 3 apresenta várias intervenções de atividade física que visam não apenas motivar os adultos mais velhos a adotarem um estilo de vida mais ativo, mas também desconstruir os estereótipos associados ao envelhecimento.

Estas intervenções são projetadas para aumentar a confiança dos seniores nas suas capacidades, proporcionar um ambiente acolhedor e inclusivo e mostrar que a atividade física é benéfica e acessível em qualquer idade.

Τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας επηρεάζονται από μια σειρά ψυχοκοινωνικών παραγόντων που επηρεάζουν τη δέσμευση και τα κίνητρα. Η κατανόηση αυτών των παραγόντων είναι ζωτικής σημασίας για το σχεδιασμό αποτελεσματικών παρεμβάσεων για την προώθηση της σωματικής δραστηριότητας μεταξύ των ηλικιωμένων. Οι ηλικιωμένοι συχνά έχουν υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης και μη συμμόρφωσης σε διαφορετικά προγράμματα άσκησης λόγω της χαμηλότερης αυτο-αποτελεσματικότητας στην υπέρβαση των εμποδίων για τη διατήρηση ενός σωματικά ενεργού τρόπου ζωής (Mullen et al., 2013). Αρκετές κοινωνικο-γνωστικές θεωρίες εξηγούν θετικές ή αρνητικές αλλαγές στη συμπεριφορά της σωματικής δραστηριότητας, λαμβάνοντας υπόψη περιβαλλοντικές ή προσωπικές μεταβλητές σε διαφορετικούς πληθυσμούς. Φαίνεται, ωστόσο, ότι ένας άλλος σημαντικός ψυχοκοινωνικός παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει τη σωματική δραστηριότητα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας είναι τα στερεότυπα.

Ψυχολογικές θεωρίες στην προώθηση της σωματικής δραστηριότητας

Ο Πίνακας 1 συνοψίζει τις ψυχολογικές θεωρίες που αναφέρθηκαν παραπάνω και την εφαρμογή τους στην προώθηση της σωματικής δραστηριότητας σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Οι κοινωνικο-γνωστικές θεωρίες παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για το πώς τα κίνητρα και η αλλαγή συμπεριφοράς μπορούν να προωθηθούν σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Δύο ευρέως χρησιμοποιούμενα πλαίσια για την κατανόηση της αλλαγής συμπεριφοράς υγείας είναι η Θεωρία της Προγραμματισμένης Συμπεριφοράς και το Διαθεωρητικό Μοντέλο.

Η Θεωρία της Προγραμματισμένης Συμπεριφοράς υποθέτει ότι η πρόθεση είναι ο πρωταρχικός προγνωστικός παράγοντας της συμπεριφοράς, που επηρεάζεται από τρεις παράγοντες: α) στάσεις απέναντι στη συμπεριφορά, β) τους υποκειμενικούς κανόνες και γ) τον αντιλαμβανόμενο έλεγχο της συμπεριφοράς. Για τους ηλικιωμένους, ο αντιληπτός έλεγχος συμπεριφοράς είναι συχνά ένας σημαντικός παράγοντας λόγω φυσικών περιορισμών ή χρόνιων παθήσεων. Ωστόσο, η ενίσχυση των αντιλήψεων για έλεγχο, όπως δίνοντας έμφαση σε δραστηριότητες που φιλοξενούν διάφορα επίπεδα ικανότητας, μπορεί να βελτιώσει τη δέσμευση. Για παράδειγμα, μια μελέτη των Conn et al. (2003) διαπίστωσε ότι ο αντιληπτός έλεγχος συμπεριφοράς, μαζί με τις πεποιθήσεις για τη συμπεριφορά, παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόβλεψη της συμπεριφοράς σωματικής δραστηριότητας. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι στρατηγικές για την ενίσχυση του αντιληπτού ελέγχου μπορούν να προωθήσουν αποτελεσματικά την άσκηση μεταξύ των ηλικιωμένων.

Το Διαθεωρητικό Μοντέλο αντιλαμβάνεται την αλλαγή συμπεριφοράς ως μια διαδικασία μέσω σταδίων: 1) προσυλλογισμός, 2) συλλογισμός, 3) προετοιμασία, 4) δράση και 5) διατήρηση. Οι άνθρωποι που δεν σκέφτονται καν να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους βρίσκονται στο στάδιο του προσυλλογισμού. Οι άνθρωποι που έχουν περάσει επιτυχώς από όλα τα στάδια έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά τους και βρίσκονται στο στάδιο της διατήρησης. Οι ηλικιωμένοι μπορεί να κινούνται πιο αργά μέσα από αυτά τα στάδια λόγω συσσωρευμένων ανησυχιών για την υγεία ή χαμηλότερης εμπιστοσύνης στις σωματικές τους ικανότητες. Προσαρμοσμένες παρεμβάσεις που αναγνωρίζουν το τρέχον στάδιο ετοιμότητάς τους και σταδιακά δημιουργούν κίνητρα μέσω μικρών, εφικτών στόχων, έχουν δείξει αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, έρευνα των Ratz et al. (2020) έδειξε ότι οι επιδράσεις διαδικτυακών παρεμβάσεων στο στάδιο της σωματικής δραστηριότητας εν μέρει διαμεσολαβούνταν από αλλαγές στην αυτο-αποτελεσματικότητα ως προς τα καθήκοντα, την πρόθεση και τον σχεδιασμό δράσης.

Σύμφωνα με τη θεωρία της αυτοδιάθεσης, τρεις βασικές ψυχολογικές ανάγκες οδηγούν σε κίνητρα: αυτονομία, ικανότητα και σύνδεση με άλλους. Στο πλαίσιο της σωματικής δραστηριότητας, η προώθηση της αυτονομίας μέσω της επιλογής, η προώθηση της ικανότητας μέσω της αντιστοίχισης δραστηριοτήτων με τα επίπεδα δεξιοτήτων και η ενίσχυση της σύνδεσης με τους άλλους μέσω ομαδικών ασκήσεων μπορούν να αυξήσουν σημαντικά τη συμμετοχή. Οι ηλικιωμένοι συχνά προτιμούν δραστηριότητες όπου αισθάνονται μια αίσθηση κυριαρχίας και απολαμβάνουν δραστηριότητες που επιτρέπουν την κοινωνική αλληλεπίδραση. Ως εκ τούτου, τα προγράμματα θα πρέπει να στοχεύουν στην κάλυψη αυτών των αναγκών προσφέροντας μια σειρά επιλογών και ευκαιριών για ανάπτυξη δεξιοτήτων.

Η θεωρία της κοινωνικοσυναισθηματικής επιλεκτικότητας υποστηρίζει τις διαφορές στα κίνητρα για σωματική δραστηριότητα μεταξύ νεότερων και μεγαλύτερων ενηλίκων. Υποδηλώνει ότι καθώς οι άνθρωποι γερνούν, η κινητήρια εστίασή τους μετατοπίζεται από την απόκτηση γνώσεων και στόχων προσανατολισμένων στο μέλλον στην αναζήτηση συναισθηματικής ικανοποίησης και στόχων προσανατολισμένων στο παρόν. Αυτή η θεωρία έχει σημαντικές επιπτώσεις στην προώθηση της σωματικής δραστηριότητας σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Ενώ οι νεότεροι ενήλικες μπορούν να συμμετάσχουν σε άσκηση για μακροπρόθεσμα οφέλη για την υγεία, οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να παρακινούνται από δραστηριότητες που παρέχουν άμεση ευχαρίστηση, κοινωνικές συνδέσεις ή ανακούφιση από το άγχος. Τα προγράμματα που δίνουν έμφαση στην απόλαυση της σωματικής δραστηριότητας, όπως οι ομαδικές ασκήσεις με κοινωνική συνιστώσα ή οι δραστηριότητες που διεξάγονται σε ένα γραφικό υπαίθριο περιβάλλον, είναι πιθανό να είναι πιο ελκυστικά. Σε μια μελέτη των Zimmer et al. (2023), οι ηλικιωμένοι που συμμετείχαν σε ομαδικές δραστηριότητες ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα κινήτρων και μεγαλύτερη προσκόλληση σε σύγκριση με εκείνους που ασκούνταν μόνοι, υποστηρίζοντας την ιδέα ότι οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση της σωματικής δραστηριότητας.

Οι ομαδικές δραστηριότητες μπορούν επίσης να ενισχύσουν την κοινωνική υποστήριξη, η οποία αποτελεί σημαντικό παράγοντα που επηρεάζει τη σωματική δραστηριότητα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Μπορεί να προέρχεται από την οικογένεια, τους φίλους ή τις οργανωμένες ομάδες, παρέχοντας ενθάρρυνση, υπευθυνότητα και συντροφικότητα. Η έρευνα δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι που αντιλαμβάνονται υψηλότερα επίπεδα κοινωνικής υποστήριξης είναι πιο πιθανό να συμμετέχουν σε σωματικές δραστηριότητες (Zimmer et al., 2023). Η κοινωνική υποστήριξη μπορεί επίσης να μετριάσει τα εμπόδια, όπως ο φόβος τραυματισμού, ενισχύοντας την αίσθηση ασφάλειας μέσω της ομαδικότητας.

Στερεότυπα και ο αντίκτυπός τους στη σωματική δραστηριότητα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας

Οι περιορισμοί της λειτουργικότητας αποτελούν εμπόδιο στην ανεξάρτητη διαβίωση των ηλικιωμένων που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής λόγω σωματικών ή γνωστικών περιορισμών και αναπηρίας. Ο τρόπος ζωής ενός ηλικιωμένου ατόμου διαμορφώνεται επίσης από τις αντιλήψεις και τα στερεότυπα σχετικά με τη γήρανση που μπορεί να επικρατούν στην κοινωνία στην οποία ζουν. Η ηλικία άνω των 65 ετών είναι μια περίοδος ζωής με πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο, καθώς σηματοδοτεί τη φάση της συνταξιοδότησης και τη σταδιακή μετάβαση σε μια ζωή με πολύ λιγότερες υποχρεώσεις. Ένα ηλικιωμένο άτομο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτόν τον ελεύθερο χρόνο για σωματικές δραστηριότητες που απολαμβάνει ή για να υιοθετήσει νέους κοινωνικούς ρόλους. Ωστόσο, τα αρνητικά κοινωνικά στερεότυπα σχετικά με τη γήρανση μπορεί να οδηγήσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, προκαλώντας το ηλικιωμένο άτομο να περιορίσει τόσο την κοινωνική όσο και τη σωματική του δραστηριότητα και αντί να υιοθετήσει νέους ρόλους, μπορεί να καταλήξει να αποσυρθεί εντελώς από τους κοινωνικούς ρόλους. Ο πίνακας 2 συνοψίζει τα κοινά στερεότυπα και τις τυπικές στρατηγικές για την αντιμετώπισή τους.

Ένα κοινό στερεότυπο είναι ότι οι ηλικιωμένοι είναι «ευάλωτοι» ή «σωματικά αδύναμοι». Τέτοιες πεποιθήσεις μπορούν να προωθήσουν μια «κουλτούρα καθιστικής συμπεριφοράς», όπου τα ηλικιωμένα άτομα αποφεύγουν τη σωματική δραστηριότητα λόγω φόβου τραυματισμού ή αντίληψης ότι η άσκηση «δεν είναι κατάλληλη» για την ηλικία τους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έναν κύκλο αδράνειας, όπου η έλλειψη σωματικής δραστηριότητας οδηγεί σε μειωμένη φυσική κατάσταση, ενισχύοντας περαιτέρω το στερεότυπο και αυξάνοντας τον φόβο τραυματισμού.

Μία έρευνα δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι συχνά εσωτερικεύουν αυτά τα στερεότυπα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε «αυτοεκπληρούμενες προφητείες». Για παράδειγμα, οι Levy et al. (2002) διαπίστωσαν ότι οι ηλικιωμένοι που είχαν αρνητικές πεποιθήσεις σχετικά με τη γήρανση ήταν πιο πιθανό να βιώσουν λειτουργική παρακμή με την πάροδο του χρόνου. Η αντιμετώπιση αυτών των στερεοτύπων είναι απαραίτητη για την ενθάρρυνση των ηλικιωμένων να παραμείνουν ενεργοί και να αμφισβητήσουν τις προκαταλήψεις σχετικά με τις ικανότητές τους.

Ένα άλλο επικρατέστερο στερεότυπο είναι η αντίληψη ότι ορισμένοι τύποι σωματικής δραστηριότητας δεν είναι κατάλληλοι για ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι θα πρέπει αντ 'αυτού να επικεντρωθούν σε «ήπιες» ή «αποκαταστατικές» δραστηριότητες. Ενώ οι ασκήσεις χαμηλής πρόσκρουσης όπως το περπάτημα, το τέντωμα και η γιόγκα μπορεί να είναι ευεργετικές, αυτή η νοοτροπία μπορεί να αποθαρρύνει τους ηλικιωμένους από τη συμμετοχή σε πιο έντονες ή ποικίλες μορφές άσκησης, όπως η προπόνηση δύναμης ή οι αερόβιες δραστηριότητες. Ωστόσο, μελέτες έχουν δείξει ότι οι ηλικιωμένοι μπορούν να συμμετάσχουν με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα σε δραστηριότητες υψηλότερης έντασης όταν αυτές προσαρμόζονται κατάλληλα. Για παράδειγμα, η προπόνηση με αντιστάση έχει αποδειχθεί ότι αυξάνει τη μυϊκή μάζα και τη λειτουργική ικανότητα ακόμη και σε ενήλικες άνω των 70 ετών (Fiatarone et al., 1990).

Τα στερεότυπα που σχετίζονται με το φύλο επηρεάζουν επίσης τις συμπεριφορές σωματικής δραστηριότητας σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Οι ηλικιωμένες γυναίκες μπορεί να αντιμετωπίσουν κοινωνικές προσδοκίες που τις απομακρύνουν από ορισμένες δραστηριότητες, όπως η άρση βαρών, που θεωρούνται «ανδρίκιες». Ομοίως, οι ηλικιωμένοι άνδρες μπορεί να αισθάνονται λιγότερο διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες όπως η γιόγκα ή ο χορός, οι οποίες συχνά χαρακτηρίζονται στερεότυπα ως «γυναικείες». Τέτοιες πεποιθήσεις μπορούν να περιορίσουν το φάσμα των δραστηριοτήτων στις οποίες οι ηλικιωμένοι αισθάνονται άνετα να συμμετάσχουν. Η αντιμετώπιση των στερεοτύπων φύλου απαιτεί την προώθηση της συμμετοχικότητας σε όλες τις μορφές σωματικής δραστηριότητας και την έμφαση στο γεγονός ότι η άσκηση μπορεί να προσαρμοστεί για να καλύψει τις ατομικές ανάγκες, ανεξάρτητα από το φύλο. Τα κοινοτικά προγράμματα που υπογραμμίζουν τα ποικίλα οφέλη των διαφόρων δραστηριοτήτων τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες μπορούν να βοηθήσουν στην άρση αυτών των εμποδίων.

Τα στερεότυπα σχετικά με τη γήρανση και τη σωματική δραστηριότητα μπορούν να έχουν βαθύ αντίκτυπο στη συμπεριφορά και την υγεία των ηλικιωμένων. Αντιμετωπίζοντας αυτά τα στερεότυπα και δημιουργώντας υποστηρικτικά περιβάλλοντα που προωθούν ποικίλες μορφές σωματικής δραστηριότητας, οι επαγγελματίες μπορούν να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να ζήσουν πιο δραστήριες και ικανοποιητικές ζωές. Ακολουθούν τυπικές στρατηγικές που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα στερεότυπα του ηλικιακού ρατσισμού, ενώ ο Πίνακας 3 περιλαμβάνει παρεμβάσεις σωματικής δραστηριότητας που θα πρέπει όχι μόνο να παρακινούν τους ηλικιωμένους να συμμετέχουν σε σωματική δραστηριότητα, αλλά και να αντιμετωπίζουν τα παραπάνω στερεότυπα.

Στρατηγικές για την αντιμετώπιση των στερεοτύπων

• Εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση: Τα εκπαιδευτικά προγράμματα που δίνουν έμφαση στα οφέλη της σωματικής δραστηριότητας για τους ηλικιωμένους όλων των ηλικιών και ικανοτήτων μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση των επιπτώσεων των στερεοτύπων. Οι εκστρατείες δημόσιας υγείας που παρουσιάζουν ηλικιωμένους να συμμετέχουν σε διάφορες μορφές άσκησης μπορούν να αμφισβητήσουν τους μύθους σχετικά με τους περιορισμούς που σχετίζονται με την ηλικία. limitations.
• Προσαρμογή των δραστηριοτήτων ώστε να είναι χωρίς αποκλεισμούς: Τα προγράμματα θα πρέπει να σχεδιάζονται έτσι ώστε να καλύπτουν διαφορετικά επίπεδα φυσικής κατάστασης και να προσφέρουν τροποποιήσεις για να κάνουν τις δραστηριότητες προσβάσιμες σε όλους. Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει στα άτομα να βιώσουν την επιτυχία με το δικό τους ρυθμό, γεγονός που μπορεί να βοηθήσει στη κατάρριψη των αρνητικών στερεοτύπων σχετικά με τις ικανότητές τους.
• Κοινωνική υποστήριξη και συμμετοχή στην κοινότητα: Τα κοινωνικά περιβάλλοντα μπορούν να επηρεάσουν τη συμμετοχή στη σωματική δραστηριότητα. Οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να συμμετάσχουν σε άσκηση εάν αισθάνονται ότι υποστηρίζονται από συνομηλίκούς τους και εκπαιδευτές. Οι ομαδικές δραστηριότητες που συνδυάζουν την κοινωνική αλληλεπίδραση με τη σωματική άσκηση μπορούν να δημιουργήσουν μια φιλόξενη ατμόσφαιρα που ενθαρρύνει τους ηλικιωμένους να αμφισβητήσουν τα στερεότυπα και να εξερευνήσουν νέες μορφές κίνησης.

Smart wearables, such as fitness trackers and smartwatches, offer promising tools to engage older adults in regular physical activity. As described in chapter 2, these devices provide real-time feedback, health monitoring, and personalized insights that can promote motivation and support behavior change. In a recent meta-analysis, Liu at al. (2020) reviewed randomized controlled trials published between 2008 and 2018 to assess the impact of wearable activity trackers (WATs), such as Fitbit and other wearable devices, on physical activity, measured primarily through daily step counts and time spent on moderate-to-vigorous physical activity. They concluded that WAT-based interventions can effectively enhance PA among sedentary older adults over the short term, particularly when coupled with behavior change strategies. However, results are mixed when comparing WATs to traditional methods or involving very old participants, indicating a need for further research into long-term adherence and optimization of interventions for different age groups.

In order to understand how wearables may enhance engagement in physical activity interventions we should first understand the motives and the barriers of older adults to engage in physical activity and then see how wearables may be helpful in raising most of the barriers or enhance the facilitators. Table 4 presents a list of barriers and facilitators to physical activity for older adults.

Fear of Injury refers to the concerns of many older adults about falls or other injuries during exercise. It can be faced with access to safe, age-friendly environments, ensuring the availability of facilities that cater specifically to older adults.

Chronic Health Conditions, such as arthritis, heart disease, or mobility limitations may reduce confidence in participating in physical activities. Physicians and health practitioners can motivate older adults by emphasizing the health benefits of physical activity.

Environmental Factors, concern mainly lack of access to safe, age-appropriate facilities or parks that can discourage participation. Activities that incorporate social elements or are conducted in groups can provide a motivational boost.

There are also some factors that the fitness professional should consider. Older adults have diverse backgrounds and capabilities, so physical activity programs should be customized. Programs that offer a variety of activities (e.g., yoga, swimming, dancing) can appeal to different preferences and functional abilities. The immediate benefits of exercise should be spotted as soon as possible. Highlighting the immediate benefits of physical activity, such as improved mood, stress reduction, and social engagement, can be more effective than focusing solely on long-term health benefits. Incorporating social components into physical activity programs, such as exercise classes with a social hour afterward, can help older adults see physical activity as a social experience rather than a chore.

The Role of Smart Wearables in Promoting Physical Activity

Smart wearables can help older adults maintain health and manage chronic conditions by tracking vital signs and providing activity reminders. Features such as step counting, heart rate monitoring, sleep tracking, and fall detection make wearables particularly useful for this demographic. Moreover, these devices foster self-monitoring, enabling users to set personalized goals and receive real-time feedback. While younger populations may find the default settings of wearables suitable, older adults often require adaptations in usability features. Ensuring the devices accommodate physical limitations, such as reduced vision or manual dexterity, is key to increasing engagement. Table 5 presents the main strategies that could be used in order to enhance physical activity engagement through smart wearable features, along with some examples.

Personalization and adaptive feedback have been shown to enhance user engagement by tailoring experiences to individual needs. Wearables can adjust goals and notifications based on the user’s performance and preferences. The study by Peng et al. (2021) highlighted that tailored activity goals, personalized health recommendations, and adaptive feedback significantly improved adherence to physical activity regimens in older adults.

Gamifying physical activity can motivate older adults by introducing elements of fun and competition. Social features like sharing achievements and participating in challenges foster a sense of community. Jang et al. (2018) found that older adults were more likely to increase their activity levels when gamified elements such as badges and leaderboards were incorporated into wearable technology.

Table 6 summarizes key motivational features for wearables. Gamification strategies, such as earning badges or competing with friends, have shown potential in increasing engagement with fitness activities. Nurmi et al. (2020) developed a system integrating gamification with wearable devices to motivate users to increase their step counts. They found that combining goal-setting with digitalized motivational interviewing and small challenges can significantly boost activity levels in individuals aged 55 and older. Moreover, Vargemidis et al. (2020) emphasized that wearables with social sharing features—such as sharing progress with friends or joining activity challenges—can enhance motivation by fostering a sense of community. Older adults who are part of social groups tend to engage more actively, finding external accountability helpful in sustaining their fitness routines.

To ensure wearables are user-friendly for older adults, devices should feature simplified interfaces, larger fonts, and voice commands. Providing training or user manuals can also help. The review by Moore et al. (2021) showed that interventions improving device accessibility, such as larger text or easier navigation, were linked to higher engagement and lower dropout rates among older users.

Los dispositivos inteligentes ofrecen herramientas prometedoras para implicar a los adultos mayores en la actividad física regular. Como se describe en el capítulo 2, estos dispositivos proporcionan información en tiempo real, seguimiento de la salud y perspectivas personalizadas que pueden promover la motivación y fomentar cambios de comportamiento. En un análisis reciente, Liu at al. (2020) revisaron los ensayos controlados publicados entre 2008 y 2018 para evaluar el impacto de los rastreadores de actividad ponibles como Fitbit y otros dispositivos en la actividad física. Esto fue medido principalmente a través del recuento de pasos diarios y el tiempo dedicado a la actividad física moderada a intensa. Concluyeron que las intervenciones basadas en rastreadores de actividad física pueden mejorar eficazmente la actividad física entre las personas mayores sedentarias a corto plazo, en particular cuando se combinan con estrategias de cambio de comportamiento. Sin embargo, los resultados son dispares cuando se comparan con métodos tradicionales o con participantes de edad muy avanzada, lo que indica la necesidad de seguir investigando sobre la adherencia a largo plazo y la optimización de las intervenciones para diferentes grupos de edad.

Para entender cómo los dispositivos ponibles pueden mejorar las intervenciones en la actividad física, primero debemos entender los motivos y barreras de los adultos mayores para participar en la actividad física. Después, debemos analizar cómo los dispositivos pueden ser útiles para eliminar la mayoría de las barreras o mejorarlas. La tabla 4 presenta una lista de barreras y soluciones para la actividad física de personas mayores.

El miedo a las lesiones se refiere a la preocupación de muchas personas mayores por las caídas u otras lesiones durante el ejercicio. Se puede solucionar con el acceso a entornos seguros y adaptados a la edad, para lo que es necesario garantizar la disponibilidad de instalaciones que atiendan específicamente a los adultos mayores.

Las afecciones crónicas, como la artritis, las cardiopatías o las limitaciones de movilidad, pueden reducir la confianza en la participación en actividades físicas. Los médicos y los profesionales de la salud pueden motivar a los adultos mayores haciendo hincapié en los beneficios de la actividad física para la salud.

Los factores del entorno hacen referencia principalmente a la falta de acceso a instalaciones o parques seguros y apropiados para la edad, lo que puede desalentar la participación. Las actividades que incorporan elementos sociales o se realizan en grupo pueden suponer un estímulo para la motivación.

También hay otros factores que el profesional del fitness debe tener en cuenta. Las personas mayores tienen diferentes antecedentes y capacidades, por lo que los programas de actividad física deben ser personalizados. Los programas que ofrecen una variedad de actividades (por ejemplo, yoga, natación, baile) pueden apelar a diferentes preferencias y capacidades funcionales. Los beneficios inmediatos del ejercicio deben darse a conocer lo antes posible. Destacar los beneficios inmediatos de la actividad física, como la mejora del estado de ánimo, la reducción del estrés y el compromiso social, puede ser más eficaz que centrarse únicamente en los beneficios para la salud a largo plazo. Incorporar componentes sociales a los programas de actividad física, como clases de ejercicio con una hora social después, puede ayudar a los adultos mayores a ver la actividad física como una experiencia social y no como una tarea.

El papel de los dispositivos inteligentes en la promoción de la actividad física

Los dispositivos inteligentes pueden ayudar a las personas mayores a mantener la salud y controlar las enfermedades crónicas mediante el seguimiento de las constantes vitales y recordatorios de actividad. Funciones como el recuento de pasos, la monitorización de la frecuencia cardíaca, el seguimiento del sueño y la detección de caídas hacen que estos dispositivos sean especialmente útiles para este grupo demográfico. Además, fomentan el autocontrol, lo que permite a los usuarios fijar objetivos personalizados y recibir información en tiempo real. Mientras que los más jóvenes pueden encontrar adecuados los ajustes por defecto de los dispositivos, los adultos mayores a menudo requieren adaptaciones en las características de uso. Garantizar que los dispositivos se adapten a las limitaciones físicas, como la visión reducida o la destreza manual, es clave para aumentar el compromiso. En la tabla 5 se presentan las principales estrategias que podrían utilizarse para mejorar el compromiso con la actividad física a través de las funciones de los dispositivos inteligentes, además de algunos ejemplos.

Se ha demostrado que la personalización y el feedback adaptativo mejoran el compromiso del usuario al adaptar las experiencias a las necesidades individuales. Los dispositivos pueden ajustar los objetivos y las notificaciones en función del rendimiento y las preferencias del usuario. El estudio de Peng et al. (2021) destacó que los objetivos de actividad a medida, las recomendaciones de salud personalizadas y la información adaptable mejoraban significativamente el cumplimiento de los regímenes de actividad física en los adultos mayores.

La gamificación de la actividad física puede motivar a los adultos mayores al introducir elementos de diversión. Las características sociales como compartir logros y participar en desafíos fomentan un sentido de comunidad. Jang et al. (2018) descubrieron que las personas mayores tenían más probabilidades de aumentar sus niveles de actividad cuando se incorporaban elementos de gamificación como insignias y tablas de clasificación a la tecnología ponible. 

En la tabla 6 se resumen las principales características motivadoras de los dispositivos. Las estrategias de gamificación, como ganar insignias o competir con amigos, han demostrado su potencial para aumentar el compromiso con las actividades físicas. Nurmi et al. (2020) desarrollaron un sistema que integraba la gamificación con dispositivos ponibles para motivar a los usuarios a aumentar el número de pasos que daban. Descubrieron que combinar la fijación de objetivos con entrevistas motivacionales digitalizadas y pequeños retos puede aumentar significativamente los niveles de actividad en personas de 55 años o más. Además, Vargemidis et al. (2020) destacaron que los dispositivos con funciones de intercambio social como compartir el progreso con amigos o unirse a retos de actividad pueden aumentar la motivación al fomentar un sentimiento de comunidad. Las personas mayores que forman parte de grupos sociales tienden a participar más activamente, ya que la responsabilidad externa les ayuda a mantener sus rutinas de ejercicio.

Para que los dispositivos sean fáciles de usar para las personas mayores, deben tener interfaces simplificadas, fuentes más grandes y comandos de voz. También puede ser útil proporcionar formación o manuales de usuario. La revisión de Moore et al. (2021) demostró que las intervenciones que mejoran la accesibilidad de los dispositivos, como un texto más grande o una navegación más sencilla, están relacionadas con un mayor compromiso y menores tasas de abandono entre los usuarios mayores.

I dispositivi indossabili intelligenti, come i fitness tracker e gli smartwatch, offrono strumenti promettenti per coinvolgere gli anziani in un'attività fisica regolare. Come descritto nel capitolo 2, questi dispositivi forniscono feedback in tempo reale, monitoraggio della salute e approfondimenti personalizzati che possono promuovere la motivazione e sostenere il cambiamento del comportamento. In una recente meta-analisi, Liu al. (2020) hanno esaminato studi randomizzati e controllati pubblicati tra il 2008 e il 2018 per valutare l'impatto degli activity tracker indossabili (WAT), come Fitbit e altri dispositivi indossabili, sull'attività fisica, misurata principalmente attraverso il conteggio dei passi giornalieri e il tempo trascorso in attività fisica moderata-vigorosa. I ricercatori hanno concluso che gli interventi basati sui WAT possono migliorare efficacemente la PA tra gli anziani sedentari nel breve periodo, in particolare se abbinati a strategie di cambiamento del comportamento. Tuttavia, i risultati sono contrastanti quando si confrontano i WAT con i metodi tradizionali o si coinvolgono partecipanti molto anziani, indicando la necessità di ulteriori ricerche sull'aderenza a lungo termine e sull'ottimizzazione degli interventi per i diversi gruppi di età.

Per capire come gli indossabili possano migliorare l'impegno negli interventi di attività fisica, dobbiamo innanzitutto comprendere le motivazioni e le barriere che spingono gli anziani a impegnarsi nell'attività fisica e poi vedere come gli indossabili possano essere utili per eliminare la maggior parte delle barriere o migliorare i facilitatori. La Tabella 4 presenta un elenco di barriere e facilitatori all'attività fisica per gli anziani.

La paura degli infortuni si riferisce alle preoccupazioni di molti anziani per le cadute o altre lesioni durante l'esercizio fisico. Può essere affrontata con l'accesso ad ambienti sicuri e adatti agli anziani, garantendo la disponibilità di strutture che si rivolgono specificamente agli adulti più anziani.

Le condizioni di salute croniche, come l'artrite, le malattie cardiache o le limitazioni della mobilità, possono ridurre la fiducia nella partecipazione alle attività fisiche. I medici e gli operatori sanitari possono motivare gli anziani sottolineando i benefici dell'attività fisica per la salute.

I fattori ambientali, che riguardano principalmente la mancanza di accesso a strutture o parchi sicuri e adatti all'età, possono scoraggiare la partecipazione. Le attività che incorporano elementi sociali o sono condotte in gruppo possono fornire una spinta motivazionale.

Ci sono anche alcuni fattori che il professionista del fitness dovrebbe considerare. Gli anziani hanno background e capacità diverse, quindi i programmi di attività fisica devono essere personalizzati. I programmi che offrono una varietà di attività (ad esempio, yoga, nuoto, danza) possono soddisfare preferenze e capacità funzionali diverse. I benefici immediati dell'esercizio fisico devono essere evidenziati il prima possibile. Evidenziare i benefici immediati dell'attività fisica, come il miglioramento dell'umore, la riduzione dello stress e il coinvolgimento sociale, può essere più efficace che concentrarsi esclusivamente sui benefici a lungo termine per la salute. Incorporare componenti sociali nei programmi di attività fisica, come ad esempio corsi di ginnastica con un'ora di socializzazione al termine, può aiutare gli anziani a vedere l'attività fisica come un'esperienza sociale piuttosto che come un lavoro.

Il ruolo dei dispositivi indossabili intelligenti nella promozione dell'attività fisica

I dispositivi indossabili intelligenti possono aiutare gli anziani a mantenersi in salute e a gestire le condizioni croniche, monitorando i segni vitali e fornendo promemoria per l'attività fisica. Funzioni come il conteggio dei passi, il monitoraggio della frequenza cardiaca, il monitoraggio del sonno e il rilevamento delle cadute rendono gli indossabili particolarmente utili per questa fascia demografica. Inoltre, questi dispositivi favoriscono l'automonitoraggio, consentendo agli utenti di fissare obiettivi personalizzati e di ricevere feedback in tempo reale. Mentre le popolazioni più giovani possono trovare adatte le impostazioni predefinite degli indossabili, gli adulti più anziani spesso richiedono adattamenti delle caratteristiche di usabilità. Garantire che i dispositivi si adattino alle limitazioni fisiche, come la riduzione della vista o della destrezza manuale, è fondamentale per aumentare il coinvolgimento. La Tabella 5 presenta le principali strategie che potrebbero essere utilizzate per migliorare il coinvolgimento nell'attività fisica attraverso le funzioni degli indossabili intelligenti, insieme ad alcuni esempi.

È stato dimostrato che la personalizzazione e il feedback adattivo migliorano il coinvolgimento degli utenti, adattando le esperienze alle esigenze individuali. I dispositivi indossabili possono adattare gli obiettivi e le notifiche in base alle prestazioni e alle preferenze dell'utente. Lo studio di Peng et al. (2021) ha evidenziato che gli obiettivi di attività su misura, le raccomandazioni sanitarie personalizzate e il feedback adattivo hanno migliorato significativamente l'aderenza ai regimi di attività fisica negli adulti più anziani.

Il gioco dell'attività fisica può motivare gli anziani introducendo elementi di divertimento e competizione. Caratteristiche sociali come la condivisione dei risultati e la partecipazione a sfide favoriscono un senso di comunità. Jang et al. (2018) hanno riscontrato che gli anziani avevano maggiori probabilità di aumentare i loro livelli di attività quando elementi di gioco come badge e classifiche erano incorporati nella tecnologia indossabile.

La Tabella 6 riassume le principali caratteristiche motivazionali degli indossabili. Le strategie di gamification, come l'ottenimento di badge o la competizione con gli amici, hanno mostrato un potenziale per aumentare il coinvolgimento nelle attività di fitness. Nurmi et al. (2020) hanno sviluppato un sistema che integra la gamification con i dispositivi indossabili per motivare gli utenti ad aumentare il numero di passi. Hanno scoperto che la combinazione della definizione degli obiettivi con colloqui motivazionali digitalizzati e piccole sfide può aumentare significativamente i livelli di attività in persone di 55 anni e più. Inoltre, Vargemidis et al. (2020) hanno sottolineato che i dispositivi indossabili con funzioni di condivisione sociale, come la condivisione dei progressi con gli amici o la partecipazione a sfide di attività, possono aumentare la motivazione promuovendo un senso di comunità. Gli anziani che fanno parte di gruppi sociali tendono a impegnarsi più attivamente, trovando una responsabilità esterna utile per sostenere la loro routine di fitness.

Per garantire che gli indossabili siano di facile utilizzo per gli anziani, i dispositivi dovrebbero avere interfacce semplificate, caratteri più grandi e comandi vocali. Anche la formazione o i manuali d'uso possono essere utili. La revisione di Moore et al. (2021) ha dimostrato che gli interventi che migliorano l'accessibilità dei dispositivi, come un testo più grande o una navigazione più semplice, sono collegati a un maggiore impegno e a tassi di abbandono più bassi tra gli utenti anziani.

Az intelligens viselhető eszközök, például a fitneszkövetők és az okosórák ígéretesen ösztönzik az idősödők rendszeres testmozgását. Amint azt a 2. fejezetben leírtuk, ezek az eszközök valós idejű visszajelzést, egészségmegfigyelést és személyre szabott betekintést nyújtanak, ami elősegíti a motivációt és támogatja a viselkedésváltozást. Egy nemrégiben végzett metaanalízisben Liu at al. (2020) áttekintette a 2008 és 2018 között közzétett randomizált, kontrollált vizsgálatokat, hogy felmérje a viselhető aktivitáskövető eszközök (WAT), például a Fitbit és más viselhető eszközök hatását a fizikai aktivitásra. Elsősorban a napi lépésszám és a mérsékelt és erőteljes fizikai aktivitással töltött idő alapján mértek. Arra a következtetésre jutottak, hogy a WAT-alapú beavatkozások rövid távon hatékonyan fokozhatják a mozgásszegény idősödők körében a PA-t, különösen, ha viselkedésváltoztatási stratégiákkal párosulnak. Az eredmények azonban vegyesek, amikor a WAT-okat hagyományos módszerekkel hasonlítják össze, vagy nagyon idős résztvevőket vonnak be. Ez azt jelzi, hogy további kutatásokra van szükség a beavatkozások hosszú távú alkalmazásával és optimalizálásával kapcsolatban a különböző korcsoportok esetében.

Annak megértéséhez, hogy a viselhető eszközök hogyan fokozzák a fizikai aktivitásban való részvételt, először meg kell értenünk az idősödők fizikai aktivitásra irányuló motivációit és akadályait, majd meg kell vizsgálnunk, hogy a viselhető eszközök hogyan segíthetnek az akadályok többségének elhárításában, hogyan könnyítik meg a testmozgást. A 4. táblázat az idősödők fizikai aktivitását akadályozó és elősegítő tényezők listáját mutatja be.

A sérüléstől való félelem arra utal, hogy sok idős felnőtt fél az eleséstől vagy más sérülésektől a testmozgás során. Küzdeni lehet ez ellen életkor-barát környezet kialakításával, biztosítva a kifejezetten az idősödőket kiszolgáló létesítmények elérhetőségét.

A krónikus betegségek, például az ízületi gyulladás, a szívbetegség vagy a mozgáskorlátozottság csökkentheti a fizikai tevékenységekben való részvétel iránti bizalmat. Az orvosok és az egészségügyi szakemberek a fizikai aktivitás egészségügyi előnyeinek hangsúlyozásával motiválhatják az idősödőket.

Olyan környezeti tényezők, mint a biztonságos, életkornak megfelelő létesítményekhez vagy parkokhoz való hozzáférés hiánya, akadályozhatják a részvételt. A társas elemeket tartalmazó, vagy eleve csoportokban végzett tevékenységek motivációs lökést adhatnak.

Vannak olyan tényezők is, amelyeket a fitnesz szakembernek kell figyelembe vennie. Az idősödők eltérő háttérrel és képességekkel rendelkeznek, ezért a fizikai aktivitást személyre kell szabni. A különböző programok (pl. jóga, úszás, tánc) különböző preferenciákat és funkcionális képességeket szólítanak meg. A testmozgás azonnali előnyeit a lehető leghamarabb észre kell venni. A fizikai aktivitás közvetlen előnyeinek - például a jobb hangulat, a stressz csökkentése és a társadalmi szerepvállalás - hangsúlyozása hatékonyabb lehet, mint a kizárólag a hosszú távú egészségügyi előnyökre való összpontosítás. Ha a fizikai aktivitás programjaiba szociális elemeket is beépítünk, például a testmozgást követően társas foglalkozást, az segíthet az idősödőknek abban, hogy a fizikai aktivitást ne házimunkának, hanem szociális élménynek tekintsék.

Az intelligens viselhető eszközök szerepe a fizikai aktivitás ösztönzésében

Az intelligens viselhető eszközök segíthetnek az idősödőknek az egészség megőrzésében és a krónikus állapotok kezelésében az életjelek nyomon követésével és aktivitási emlékeztetőkkel. Az olyan funkciók, mint a lépésszámlálás, a pulzusmérés, az alváskövetés és az esésérzékelés, különösen hasznossá teszik a viselhető eszközöket ebben a korcsoportban. Ezek az eszközök továbbá elősegítik az önellenőrzést, lehetővé téve a felhasználók számára, hogy személyre szabott célokat tűzzenek ki és valós idejű visszajelzést kapjanak. Míg a fiatalabbak számára a viselhető eszközök alapértelmezett beállításai megfelelőek lehetnek, az idősödők gyakran igénylik a funkciók adaptálását. Az elkötelezettség növeléséhez kulcsfontosságú, hogy az eszközök figyelembe vegyék a fizikai korlátozottságot, például a látás vagy a kézügyesség csökkenését. Az 5. táblázat azokat a főbb stratégiákat mutatja be néhány példával, amelyekkel a fizikai aktivitás iránti elkötelezettséget fokozni lehet az intelligens viselhető eszközök révén.

A személyre szabás és az adaptív visszajelzés bizonyítottan növeli a felhasználók elkötelezettségét azáltal, hogy a tapasztalatokat az egyéni igényekhez igazítja. A hordozható eszközök a felhasználó teljesítménye és preferenciái alapján módosítani tudják a célokat és az értesítéseket. Peng és munkatársai (2021) tanulmánya kiemelte, hogy a testre szabott célok, a személyre szabott egészségügyi ajánlások és az adaptív visszajelzés jelentősen javította a rendszeres fizikai aktivitást az idősebbek körében.

A fizikai aktivitás játékosítása motiválni képes az idősebbeket a szórakozás és versengés elemeinek bevezetésével. Az olyan közösségi funkciók, mint az eredmények megosztása és a kihívásokban való részvétel, fokozzák a közösségi érzést. Jang és munkatársai (2018) azt találták, hogy az idősödők nagyobb valószínűséggel növelték aktivitási szintjüket, ha a viselhető technológiába olyan játékosított elemeket építettek be számukra, mint a jelvények és a ranglisták.

A 6. táblázat a viselhető eszközök legfontosabb motivációs jellemzőit foglalja össze. Az olyan játékosítási stratégiák, mint például a jelvények megszerzése vagy a barátokkal való versenyzés, növelni tudják a fitnesztevékenységek iránti elkötelezettséget. Nurmi és munkatársai (2020) olyan rendszert fejlesztettek ki, amely a játékosítást integrálta a viselhető eszközökkel, hogy a felhasználókat a lépésszámuk növelésére motiválja. Megállapították, hogy a célmeghatározás kombinálása digitalizált motivációs interjúkkal és kisebb kihívásokkal jelentősen növelheti az 55 éves és idősebb egyének aktivitási szintjét. Vargemidis és munkatársai (2020) hangsúlyozták továbbá, hogy a közösségi megosztási funkciókkal rendelkező viselhető eszközök - például a haladás megosztása a barátokkal vagy a fizikai tevékenységgel kapcsolatos kihívásokhoz való csatlakozás - a közösség érzésének elősegítésével fokozhatják a motivációt. Azok az idősödők, akik közösségi csoportokhoz tartoznak, hajlamosak aktívabban részt venni, és a közösség figyelmét hasznosnak találják fitnesz programjuk fenntartásában.

Annak érdekében, hogy a hordozható eszközök felhasználóbarátok legyenek az idősebbek számára, az eszközöknek egyszerűsített felületekkel, nagyobb betűtípusokkal és hangvezérlés lehetőségével kell rendelkezniük. A képzés vagy a felhasználói kézikönyvek biztosítása szintén segíthet. A Moore és munkatársai (2021) által készített áttekintés kimutatta, hogy az eszközök hozzáférhetősége - például a nagyobb szöveg vagy a könnyebb navigáció - az idősebb felhasználók körében magasabb elkötelezettséggel és alacsonyabb lemorzsolódási aránnyal jártak együtt.

Slimme wearables, zoals fitness trackers en smartwatches, bieden veelbelovende hulpmiddelen om oudere volwassenen regelmatig aan lichaamsbeweging te laten doen. Zoals beschreven in hoofdstuk 2, bieden deze apparaten real-time feedback, gezondheidsmonitoring en gepersonaliseerde inzichten die de motivatie kunnen bevorderen en gedragsverandering kunnen ondersteunen. In een recente meta-analyse beoordeelde Liu al. (2020) gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken die tussen 2008 en 2018 zijn gepubliceerd om de impact van draagbare activity trackers (WAT's), zoals Fitbit en andere draagbare apparaten, op fysieke activiteit te beoordelen, voornamelijk gemeten aan de hand van dagelijkse stappentellingen en tijd besteed aan matige tot krachtige fysieke activiteit. Ze concludeerden dat op WAT gebaseerde interventies PA bij sedentaire oudere volwassenen op korte termijn effectief kunnen verbeteren, vooral in combinatie met strategieën voor gedragsverandering. De resultaten zijn echter gemengd bij het vergelijken van WAT's met traditionele methoden of het betrekken van zeer oude deelnemers, wat aangeeft dat er behoefte is aan verder onderzoek naar therapietrouw op lange termijn en optimalisatie van interventies voor verschillende leeftijdsgroepen.

Om te begrijpen hoe wearables de betrokkenheid bij interventies voor fysieke activiteit kunnen vergroten, moeten we eerst de motieven en de barrières van oudere volwassenen om deel te nemen aan fysieke activiteit begrijpen en vervolgens zien hoe wearables nuttig kunnen zijn bij het wegnemen van de meeste barrières of het versterken van de facilitators.  Tabel 4 geeft een lijst van barrières en facilitators voor fysieke activiteit voor oudere volwassenen.

Angst voor letsel verwijst naar de zorgen van veel oudere volwassenen over vallen of ander letsel tijdens het sporten. Het kan worden geconfronteerd met toegang tot veilige, leeftijdsvriendelijke omgevingen, waardoor de beschikbaarheid van faciliteiten wordt gegarandeerd die specifiek gericht zijn op oudere volwassenen.

Chronische gezondheidsproblemen, zoals artritis, hartaandoeningen of mobiliteitsbeperkingen, kunnen het vertrouwen in deelname aan fysieke activiteiten verminderen. Artsen en gezondheidswerkers kunnen oudere volwassenen motiveren door de gezondheidsvoordelen van fysieke activiteit te benadrukken.

Omgevingsfactoren hebben voornamelijk betrekking op een gebrek aan toegang tot veilige, aan de leeftijd aangepaste faciliteiten of parken die deelname kunnen ontmoedigen. Activiteiten die sociale elementen bevatten of in groepen worden uitgevoerd, kunnen een motiverende boost geven.

Er zijn ook enkele factoren waar de fitnessprofessional rekening mee moet houden. Oudere volwassenen hebben verschillende achtergronden en capaciteiten, dus programma's voor fysieke activiteit moeten op maat worden gemaakt. Programma's die een verscheidenheid aan activiteiten bieden (bijv. yoga, zwemmen, dansen) kunnen een beroep doen op verschillende voorkeuren en functionele vaardigheden. De onmiddellijke voordelen van lichaamsbeweging moeten zo snel mogelijk worden opgemerkt. Het benadrukken van de onmiddellijke voordelen van fysieke activiteit, zoals een beter humeur, stressvermindering en sociale betrokkenheid, kan effectiever zijn dan alleen te focussen op gezondheidsvoordelen op de lange termijn. Het opnemen van sociale componenten in programma's voor fysieke activiteit, zoals bewegingslessen met een sociaal uur daarna, kan oudere volwassenen helpen fysieke activiteit te zien als een sociale ervaring in plaats van een karwei.

De rol van slimme wearables bij het bevorderen van fysieke activiteit

Slimme wearables kunnen oudere volwassenen helpen hun gezondheid te behouden en chronische aandoeningen te beheersen door vitale functies bij te houden en activiteit herinneringen te geven. Functies zoals stappentelling, hartslagmeting, slaapregistratie en valdetectie maken wearables bijzonder nuttig voor deze doelgroep. Bovendien bevorderen deze apparaten zelfcontrole, waardoor gebruikers gepersonaliseerde doelen kunnen stellen en realtime feedback kunnen ontvangen. Hoewel jongere bevolkingsgroepen de standaardinstellingen van wearables geschikt kunnen vinden, hebben oudere volwassenen vaak aanpassingen nodig in bruikbaarheidsfuncties. Ervoor zorgen dat de apparaten geschikt zijn voor fysieke beperkingen, zoals verminderd zicht of handmatige behendigheid, is essentieel om de betrokkenheid te vergroten. Tabel 5 geeft een overzicht van de belangrijkste strategieën die kunnen worden gebruikt om de betrokkenheid bij fysieke activiteit te vergroten door middel van slimme draagbare functies, samen met enkele voorbeelden.

Het is aangetoond dat personalisatie en adaptieve feedback de betrokkenheid van gebruikers vergroten door ervaringen af te stemmen op individuele behoeften. Wearables kunnen doelen en meldingen aanpassen op basis van de prestaties en voorkeuren van de gebruiker. De studie van Peng et al. (2021) benadrukte dat op maat gemaakte activiteitsdoelen, gepersonaliseerde gezondheidsaanbevelingen en adaptieve feedback de naleving van fysieke activiteit regimes bij oudere volwassenen aanzienlijk verbeterden.

Het gamificeren van fysieke activiteit kan oudere volwassenen motiveren door elementen van plezier en competitie te introduceren. Sociale functies zoals het delen van prestaties en deelname aan uitdagingen bevorderen een gemeenschapsgevoel. Jang et al. (2018) ontdekten dat oudere volwassenen meer kans hadden om hun activiteitsniveau te verhogen wanneer gamified elementen zoals badges en leaderboards werden opgenomen in draagbare technologie.

Tabel 6 geeft een overzicht van de belangrijkste motiverende kenmerken voor wearables. Gamification-strategieën, zoals het verdienen van badges of concurreren met vrienden, hebben potentieel getoond om de betrokkenheid bij fitnessactiviteiten te vergroten. Nurmi et al. (2020) ontwikkelden een systeem dat gamification integreert met draagbare apparaten om gebruikers te motiveren hun stappentelling te verhogen. Ze ontdekten dat het combineren van het stellen van doelen met gedigitaliseerde motiverende gespreksvoering en kleine uitdagingen het activiteitsniveau bij personen van 55 jaar en ouder aanzienlijk kan verhogen. Bovendien benadrukten Vargemidis et al. (2020) dat wearables met functies voor sociaal delen, zoals het delen van voortgang met vrienden of deelname aan activiteit uitdagingen, de motivatie kunnen vergroten door een gemeenschapsgevoel te bevorderen. Oudere volwassenen die deel uitmaken van sociale groepen hebben de neiging om actiever deel te nemen en externe verantwoordelijkheid nuttig te vinden bij het volhouden van hun fitnessroutines.

Om ervoor te zorgen dat wearables gebruiksvriendelijk zijn voor oudere volwassenen, moeten apparaten vereenvoudigde interfaces, grotere lettertypen en spraakopdrachten hebben. Het verstrekken van trainingen of gebruikershandleidingen kan ook helpen. De review van Moore et al. (2021) toonde aan dat interventies die de toegankelijkheid van apparaten verbeterden, zoals grotere tekst of eenvoudigere navigatie, verband hielden met een hogere betrokkenheid en lagere uitvalpercentages onder oudere gebruikers.

Os wearables, como rastreadores de fitness e smartwatches, são ferramentas promissoras para incentivar os adultos mais velhos a praticarem atividade física de forma regular. Conforme mencionado no capítulo 2, esses dispositivos oferecem feedback em tempo real, monitorizam a saúde e fornecem insights personalizados que podem ajudar a aumentar a motivação e apoiar a mudança de comportamento. Num estudo recente, Liu et al. (2020) analisaram ensaios clínicos publicados entre 2008 e 2018, avaliando o impacto dos monitores de atividade vestíveis (WATs), como o Fitbit e outros dispositivos, na promoção da atividade física. A análise focou-se principalmente na contagem diária de passos e no tempo despendido em atividades físicas de intensidade moderada a vigorosa. Os investigadores concluíram que as intervenções baseadas em WAT podem efetivamente aumentar os níveis de atividade física a curto prazo em adultos sedentários, especialmente quando associadas a estratégias de mudança de comportamento. No entanto, os resultados mostraram-se mistos quando os WATs foram comparados a métodos tradicionais ou quando os participantes eram mais idosos. Estes achados indicam que ainda é necessária mais investigação para entender a adesão a longo prazo a estes dispositivos e para otimizar as intervenções, garantindo que são eficazes em diferentes grupos etários e necessidades específicas.

Para perceber como os wearables podem ajudar os mais velhos a aderir a programas de exercício, primeiro precisamos de entender o que os motiva e o que os trava quando se fala de atividade física. Muitos adultos 55+ querem sentir-se bem, ser mais independentes e melhorar a saúde, mas há barreiras — como dores, falta de confiança ou até a ideia de que "já não têm idade para isso" — que os afastam da prática de exercício. É aqui que os wearables entram em cena! Estes dispositivos podem ser uma ferramenta prática e motivadora para ajudar a ultrapassar muitos desses obstáculos. Desde monitorizar o progresso até enviar lembretes simpáticos para ir dar a caminhada, os wearables tornam o processo mais divertido e acessível. No fundo, funcionam como um “pequeno personal trainer” de bolso, que ajuda os mais velhos a manterem-se no caminho certo e a encararem o exercício como algo positivo, em vez de uma obrigação.

A Tabela 4 apresenta uma lista com as principais barreiras e facilitadores da atividade física entre os adultos mais velhos, destacando os fatores que podem dificultar ou, pelo contrário, incentivar a prática de exercício de forma regular.

O medo de lesões é uma preocupação comum entre muitos adultos mais velhos, especialmente no que diz respeito a quedas ou outros incidentes durante o exercício. Esta barreira pode ser superada através de um acesso a espaços de treino seguros e adaptados à idade, garantindo que as instalações e os equipamentos são pensados para atender às necessidades específicas dos seniores.

Condições de saúde crónicas, como artrite, doenças cardíacas ou limitações de mobilidade, podem fazer com que os adultos mais velhos percam confiança em participar em atividades físicas. No entanto, o papel dos médicos e profissionais de saúde é fundamental para mudar esta perceção. Ao reforçarem os benefícios da atividade física para o bem-estar geral, como melhorar a mobilidade, reduzir a dor ou fortalecer o coração, conseguem motivar os seniores a ultrapassar o receio inicial e a adotar um estilo de vida mais ativo e saudável.

Fatores ambientais, como a falta de acesso a instalações ou parques seguros e adaptados à idade, podem desencorajar os adultos mais velhos a praticar atividade física. Se o ambiente não for adequado ou houver receio de insegurança, a motivação diminui. Por outro lado, atividades em grupo ou que incentivem o convívio social podem ser um grande impulso. Participar em exercícios com amigos ou em grupos organizados torna o momento mais agradável, cria uma sensação de pertença e ajuda os séniores a sentirem-se mais motivados e acompanhados no seu percurso de atividade física.

Há também mais alguns aspetos importantes que os profissionais de desporto devem considerar. Os adultos mais velhos vêm de origens e têm capacidades muito diversas, por isso, os programas de atividade física devem ser personalizados. Oferecer uma variedade de atividades, como ioga, natação ou dança, pode ajudar a atrair pessoas com preferências e capacidades diferentes, garantindo que todos encontram algo de que gostam e que conseguem fazer. Outro ponto importante é destacar os benefícios imediatos do exercício físico desde o início. Melhorar o humor, reduzir o stress ou proporcionar oportunidades de convívio são resultados que os participantes sentem logo nas primeiras sessões. Estes benefícios, por serem mais imediatos, podem ser mais eficazes para motivar os séniores do que falar apenas dos benefícios para a saúde a longo prazo. Além disso, incorporar componentes sociais nos programas pode fazer toda a diferença. Por exemplo, aulas de exercício que terminem com uma hora de convívio ajudam os participantes a ver a atividade física como uma experiência divertida e social, em vez de uma obrigação ou um sacrifício. 

O Papel dos Wearables na Promoção da Atividade Física

Os wearables podem ser uma ferramenta muito útil para ajudar os adultos mais velhos a manterem a saúde e a gerirem doenças crónicas, através da monitorização de sinais vitais e do envio de lembretes para se manterem ativos. Funcionalidades como a contagem de passos, a monitorização do ritmo cardíaco, o controlo do sono e a deteção de quedas tornam estes dispositivos particularmente vantajosos para este grupo populacional. Além disso, os wearables incentivam a auto-monitorização, permitindo que os utilizadores definam objetivos personalizados e recebam feedback em tempo real sobre o seu progresso. Enquanto as populações mais jovens podem considerar as configurações padrão dos wearables suficientes, os adultos mais velhos podem necessitar de algumas adaptações para melhorar a usabilidade. É importante que os dispositivos sejam ajustados para atender a limitações físicas comuns nesta faixa etária, como visão reduzida ou menor destreza manual. Garantir que os wearables são fáceis de usar e adaptados às necessidades específicas dos séniores pode aumentar significativamente o envolvimento e a adesão. A Tabela 5 apresenta as principais estratégias que podem ser usadas para aumentar a motivação na atividade física através das funcionalidades dos wearables, juntamente com exemplos práticos de como aplicá-las.

A personalização e o feedback adaptativo foram cientificamente comprovados como estratégias eficazes para melhorar o envolvimento dos utilizadores em programas de atividade física. Quando as experiências são ajustadas às necessidades individuais, os praticantes tendem a sentir-se mais motivados e comprometidos. Os wearables desempenham um papel importante neste processo, ajustando os objetivos, lembretes e notificações com base no desempenho e nas preferências de cada utilizador. O estudo de Peng et al. (2021) demonstrou que a utilização de objetivos de atividade adaptados, recomendações de saúde personalizadas e feedback em tempo real melhora significativamente a adesão dos adultos mais velhos a programas de exercício físico. Estes ajustamentos ajudam a criar uma experiência mais relevante e satisfatória, o que facilita a continuidade da prática e promove um estilo de vida mais saudável ao longo do tempo.

A gamificação da atividade física pode ser uma estratégia eficaz para motivar os idosos, introduzindo elementos de diversão e competição que tornam o exercício mais envolvente. Funcionalidades como a partilha de conquistas, desafios em grupo e crachás virtuais ajudam a promover um sentido de comunidade, incentivando os praticantes a manterem-se ativos e a atingirem os seus objetivos. O estudo de Jang et al. (2018) mostrou que os adultos mais velhos eram mais propensos a aumentar os seus níveis de atividade quando elementos gamificados, como tabelas de classificação e recompensas simbólicas, eram incorporados à tecnologia vestível. Estes elementos ajudam a transformar a prática de exercício numa experiência mais positiva e social, estimulando o compromisso e a motivação a longo prazo. 

A Tabela 6 apresenta um resumo das principais características motivacionais dos wearables. As estratégias de gamificação, como a obtenção de prémios ou a competição com amigos, mostraram ter um grande potencial para aumentar o envolvimento em atividades físicas.

Nurmi et al. (2020) desenvolveram um sistema que integra gamificação com dispositivos portáteis para incentivar os utilizadores a aumentar a sua contagem de passos. Descobriram que a combinação entre o estabelecimento de metas, conversas motivacionais online e pequenos desafios pode elevar significativamente os níveis de atividade em adultos 55+. Além disso, Vargemidis et al. (2020) destacaram que dispositivos portáteis com funcionalidades de partilha social — como a partilha de progresso com amigos ou a participação em desafios de grupo — podem aumentar a motivação, promovendo um sentimento de comunidade. Adultos mais velhos que participam em grupos sociais tendem a envolver-se mais ativamente nas suas rotinas de treino, considerando que a responsabilização externa é uma ajuda importante para manter o compromisso com a prática de atividade física.

Para garantir que os wearables são acessíveis e fáceis de usar pelos adultos mais velhos, os dispositivos devem apresentar interfaces simplificadas, tipos de letra maiores e comandos de voz que facilitem a navegação. Além disso, oferecer formação prática ou disponibilizar manuais do utilizador claros pode ser uma ajuda importante para quem não está habituado à tecnologia. A revisão de Moore et al. (2021) mostrou que intervenções que melhoram a acessibilidade dos dispositivos, como aumentar o tamanho do texto ou tornar a navegação mais intuitiva, estavam associadas a maior envolvimento e a menores taxas de desistência entre os utilizadores mais velhos. Quando os wearables são adaptados às suas necessidades, os seniores sentem-se mais confiantes, o que os motiva a continuar a utilizar os dispositivos como uma ferramenta útil na sua rotina de treino.

Οι έξυπνες φορετές συσκευές, όπως οι ιχνηλάτες γυμναστικής και τα έξυπνα ρολόγια, προσφέρουν πολλά υποσχόμενα εργαλεία για την εμπλοκή των ηλικιωμένων σε τακτική σωματική δραστηριότητα. Όπως περιγράφεται στο κεφάλαιο 2, αυτές οι συσκευές παρέχουν ανατροφοδότηση σε πραγματικό χρόνο, παρακολούθηση της υγείας και εξατομικευμένες πληροφορίες που μπορούν να προωθήσουν τα κίνητρα και να υποστηρίξουν την αλλαγή συμπεριφοράς. Σε μια πρόσφατη μετα-ανάλυση, οι Liu at al. (2020) εξέτασε τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 2008 και 2018 για να αξιολογήσει τον αντίκτυπο των φορητών ιχνηλατών δραστηριότητας (WAT), όπως το Fitbit και άλλες φορητές συσκευές, στη σωματική δραστηριότητα, μετρούμενη κυρίως μέσω ημερήσιων μετρήσεων βημάτων και χρόνου που αφιερώνεται σε μέτρια έως έντονη σωματική δραστηριότητα. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι παρεμβάσεις που βασίζονται στην WAT μπορούν να ενισχύσουν αποτελεσματικά την σωματική δραστηριότητα μεταξύ των ηλικιωμένων που ακολουθούν καθιστική ζωή βραχυπρόθεσμα, ιδιαίτερα όταν συνδυάζονται με στρατηγικές αλλαγής συμπεριφοράς. Ωστόσο, τα αποτελέσματα είναι ανάμεικτα όταν συγκρίνονται οι WATs με παραδοσιακές μεθόδους ή περιλαμβάνουν πολούς ηλικιωμένους συμμετέχοντες, υποδεικνύοντας την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα σχετικά με τη μακροπρόθεσμη συμμόρφωση και βελτιστοποίηση των παρεμβάσεων για διαφορετικές ηλικιακές ομάδες.

Προκειμένου να κατανοήσουμε πώς οι φορετές συσκευές μπορούν να ενισχύσουν τη συμμετοχή σε παρεμβάσεις σωματικής δραστηριότητας, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τα κίνητρα και τα εμπόδια των ηλικιωμένων να συμμετάσχουν σε σωματικές δραστηριότητες και στη συνέχεια να δούμε πώς οι φορετές συσκευές μπορούν να βοηθήσουν στην άρση των περισσότερων εμποδίων ή στην ενίσχυση των διευκολυντών.  Ο πίνακας 4 παρουσιάζει έναν κατάλογο εμποδίων και παραγόντων διευκόλυνσης της σωματικής δραστηριότητας για ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας.

Ο φόβος τραυματισμού αναφέρεται στις ανησυχίες πολλών ηλικιωμένων σχετικά με πτώσεις ή άλλους τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της άσκησης. Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με την πρόσβαση σε ασφαλή, φιλικά προς τους ηλικιωμένους περιβάλλοντα, διασφαλίζοντας τη διαθεσιμότητα εγκαταστάσεων που εξυπηρετούν ειδικά τους ηλικιωμένους.

Οι χρόνιες παθήσεις, όπως η αρθρίτιδα, οι καρδιακές παθήσεις ή οι περιορισμοί κινητικότητας μπορεί να μειώσουν την εμπιστοσύνη στη συμμετοχή σε σωματικές δραστηριότητες. Οι γιατροί και οι επαγγελματίες υγείας μπορούν να παρακινήσουν τους ηλικιωμένους δίνοντας έμφαση στα οφέλη για την υγεία που έχει η σωματική δραστηριότητα.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η έλλειψη πρόσβασης σε ασφαλείς και κατάλληλες για την ηλικία εγκαταστάσεις ή πάρκα, μπορούν να αποτρέψουν τη συμμετοχή. Δραστηριότητες που ενσωματώνουν κοινωνικά στοιχεία ή διεξάγονται σε ομάδες μπορούν να προσφέρουν ένα κίνητρο για συμμετοχή.

Υπάρχουν επίσης ορισμένοι παράγοντες που πρέπει να εξετάσει ο επαγγελματίας γυμναστικής. Οι ηλικιωμένοι έχουν διαφορετικό υπόβαθρο και δυνατότητες, επομένως τα προγράμματα σωματικής δραστηριότητας πρέπει να προσαρμόζονται. Τα προγράμματα που προσφέρουν μια ποικιλία δραστηριοτήτων (π.χ. γιόγκα, κολύμπι, χορός) μπορούν να προσελκύσουν διαφορετικές προτιμήσεις και λειτουργικές ικανότητες. Τα άμεσα οφέλη της άσκησης θα πρέπει να εντοπιστούν το συντομότερο δυνατό. Η επισήμανση των άμεσων οφελών της σωματικής δραστηριότητας, όπως η βελτίωση της διάθεσης, η μείωση του στρες και η κοινωνική δέσμευση, μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από την εστίαση αποκλειστικά στα μακροπρόθεσμα οφέλη για την υγεία. Η ενσωμάτωση κοινωνικών στοιχείων στα προγράμματα σωματικής δραστηριότητας, όπως τα μαθήματα άσκησης με κοινωνική ώρα μετά, μπορεί να βοηθήσει τους ηλικιωμένους να δουν τη σωματική δραστηριότητα ως κοινωνική εμπειρία και όχι ως αγγαρεία.

Ο ρόλος των έξυπνων φορητών συσκευών στην προώθηση της σωματικής δραστηριότητας

Οι έξυπνες φορητές συκευές μπορούν να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους να διατηρήσουν την υγεία τους και να διαχειριστούν χρόνιες παθήσεις παρακολουθώντας ζωτικές ενδείξεις και παρέχοντας υπενθυμίσεις για δραστηριότητες. Χαρακτηριστικά όπως η μέτρηση βημάτων, η παρακολούθηση καρδιακού ρυθμού, η παρακολούθηση ύπνου και η ανίχνευση πτώσης καθιστούν τις φορητές συκευές ιδιαίτερα χρήσιμες για αυτό το δημογραφικό στοιχείο. Επιπλέον, αυτές οι συσκευές προωθούν την αυτοπαρακολούθηση, επιτρέποντας στους χρήστες να θέτουν εξατομικευμένους στόχους και να λαμβάνουν ανατροφοδότηση σε πραγματικό χρόνο. Ενώ οι νεότεροι πληθυσμοί μπορεί να βρουν τις προεπιλεγμένες ρυθμίσεις των φορητών συκευών κατάλληλες, οι ηλικιωμένοι συχνά απαιτούν προσαρμογές στα χαρακτηριστικά χρηστικότητας. Η διασφάλιση ότι οι συσκευές λαμβάνουν υπόψη τους φυσικούς περιορισμούς, όπως η μειωμένη όραση ή η χειρωνακτική επιδεξιότητα, είναι το κλειδί για την αύξηση της εμπλοκής τους. Ο πίνακας 5 παρουσιάζει τις κύριες στρατηγικές, μαζί με ορισμένα παραδείγματα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση της συμμετοχής τους σε σωματικές δραστηριότητες μέσω χαρακτηριστικών έξυπνων φορητών συσκευών.

Η εξατομίκευση και η προσαρμοστική ανατροφοδότηση έχουν αποδειχθεί ότι ενισχύουν την αφοσίωση των χρηστών προσαρμόζοντας τις εμπειρίες τους στις ατομικές τους ανάγκες. Οι φορητές συσκευές μπορούν να προσαρμόσουν στόχους και ειδοποιήσεις με βάση την απόδοση και τις προτιμήσεις του χρήστη. Η μελέτη των Peng et al. (2021) τόνισε ότι οι προσαρμοσμένοι στόχοι δραστηριότητας, οι εξατομικευμένες συστάσεις υγείας και η προσαρμοστική ανατροφοδότηση βελτίωσαν σημαντικά την προσήλωση στα προγράμματα σωματικής δραστηριότητας στους ηλικιωμένους.

Η παιχνιδοποίηση της σωματικής δραστηριότητας μπορεί να παρακινήσει τους ηλικιωμένους εισάγοντας στοιχεία διασκέδασης και ανταγωνισμού. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά, όπως η κοινή χρήση επιτευγμάτων και η συμμετοχή σε προκλήσεις, ενισχύουν την αίσθηση της κοινότητας. Οι Jang et al. (2018) διαπίστωσαν ότι οι ηλικιωμένοι ήταν πιο πιθανό να αυξήσουν τα επίπεδα δραστηριότητάς τους όταν παιχνιδοποιημένα στοιχεία όπως σήματα επιβράβευσης και πίνακες κατάταξης, στην τεχνολογία φορετών συσκευών.

Ο πίνακας 6 συνοψίζει τα βασικά χαρακτηριστικά κινήτρων για τις φορετές συσκευές. Οι στρατηγικές παιχνιδοποίησης, όπως η απόκτηση σημάτων επιβράβευσης ή ο ανταγωνισμός με φίλους, έχουν δείξει δυνατότητες στην αύξηση της αφοσίωσης σε δραστηριότητες γυμναστικής. Οι Nurmi et al. (2020) ανέπτυξαν ένα σύστημα που ενσωματώνει την παιχνιδοποίηση με φορητές συσκευές για να παρακινήσει τους χρήστες να αυξήσουν τον αριθμό των βημάτων τους. Διαπίστωσαν ότι ο συνδυασμός του καθορισμού στόχων με ψηφιοποιημένες συνεντεύξεις κινήτρων και μικρές προκλήσεις μπορεί να ενισχύσει σημαντικά τα επίπεδα δραστηριότητας σε άτομα ηλικίας 55 ετών και άνω. Επιπλέον, οι Vargemidis et al. (2020) τόνισαν ότι οι φορητές συσκευές με χαρακτηριστικά κοινωνικής κοινής χρήσης - όπως η κοινή χρήση προόδου με φίλους ή η συμμετοχή σε προκλήσεις δραστηριότητας - μπορούν να ενισχύσουν τα κίνητρα προωθώντας την αίσθηση της κοινότητας. Οι ηλικιωμένοι που ανήκουν σε κοινωνικές ομάδες τείνουν να συμμετέχουν πιο ενεργά, βρίσκοντας την εξωτερική ευθύνη χρήσιμη για τη διατήρηση των ρουτινών γυμναστικής τους.

Για να διασφαλιστεί ότι οι φορητές συσκευές είναι φιλικές προς το χρήστη για ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, οι συσκευές θα πρέπει να διαθέτουν απλοποιημένες διεπαφές, μεγαλύτερες γραμματοσειρές και φωνητικές εντολές. Η παροχή εκπαίδευσης ή εγχειριδίων χρήσης μπορεί επίσης να βοηθήσει. Η ανασκόπηση από τους Moore et al. (2021) έδειξε ότι οι παρεμβάσεις που βελτιώνουν την προσβασιμότητα των συσκευών, όπως μεγαλύτερο κείμενο ή ευκολότερη πλοήγηση, συνδέθηκαν με υψηλότερη αφοσίωση και χαμηλότερα ποσοστά εγκατάλειψης μεταξύ των ηλικιωμένων χρηστών.

Leveraging technology can enhance motivation, improve adherence to exercise programs, and support long-term engagement in healthy behaviors. Technology has the potential to address common barriers to physical activity in older adults, such as lack of motivation, safety concerns, and difficulty accessing fitness resources. By providing personalized feedback, monitoring progress, and offering reminders, technology-based interventions can help older adults stay committed to exercise programs.

Personalized feedback based on real-time data can help older adults understand their progress and set realistic goals. Tailoring feedback to individual health conditions or fitness levels ensures that exercise recommendations are achievable and safe. A study by Liao et al. (2020) emphasized the importance of using personalized goal-setting and adaptive feedback to increase adherence to wearable activity tracker programs among older adults. The study found that participants who received personalized guidance reported higher engagement and satisfaction.

Gamification involves incorporating game-like elements, such as points, badges, and leaderboards, to increase motivation. Gamification can make physical activity more enjoyable and encourage long-term participation. Research by Kappen et al. (2017) showed that using gamified features in physical activity apps significantly improved exercise adherence among older adults, especially when combined with social elements like team challenges.

Technology can facilitate social interaction and support by enabling older adults to share their progress, join group challenges, or participate in virtual communities. Social support is a key factor in sustaining motivation and adherence to physical activity programs. Nikitina (2019) found that social group-based interventions, such as virtual gyms, positively affected motivation for exercise and adherence among older adults. Participants who engaged in social challenges reported higher enjoyment and sustained participation.

Encouraging habit formation by integrating exercise into daily routines can foster long-term participation. Technology can support this process by providing reminders, tracking progress, and rewarding consistency. Fritz et al. (2014) discussed how wearable devices help users form exercise habits by delivering consistent feedback and enabling self-monitoring over extended periods.

Using virtual coaching platforms that offer personalized advice from trainers or health professionals can help maintain long-term engagement by addressing specific needs and adapting programs based on feedback. Daniels et al. (2023) demonstrated that using virtual health interventions to coach older adults on physical activity increased adherence rates and enhanced the ability to meet fitness goals.

In conclusion, leveraging technology to engage older adults in physical activity can significantly enhance motivation, adherence to exercise programs, and long-term participation. By integrating features such as personalized feedback, gamification, social support, and virtual coaching, technology can be adapted to meet the unique needs of aging populations.

Aprovechar la tecnología puede aumentar la motivación, mejorar el cumplimiento de los programas de ejercicio y fomentar la participación a largo plazo en comportamientos saludables. La tecnología tiene el potencial de abordar las barreras comunes a la actividad física en los adultos mayores, como la falta de motivación, las preocupaciones de seguridad y la dificultad para acceder a los recursos de fitness. Al proporcionar información personalizada, supervisar el progreso y ofrecer recordatorios, las intervenciones basadas en la tecnología pueden ayudar a los adultos mayores a mantener su compromiso con los programas de ejercicio.

Los comentarios personalizados basados en datos en tiempo real pueden ayudar a los adultos mayores a comprender su progreso y establecer objetivos realistas. Adaptar la información a las condiciones de salud o a los niveles de forma física individuales garantiza que las recomendaciones de ejercicio sean alcanzables y seguras. Un estudio realizado por Liao et al. (2020) hizo hincapié en la importancia de utilizar el establecimiento de objetivos personalizados y el feedback adaptativo para aumentar la adherencia a programas de dispositivos inteligentes entre los adultos mayores. El estudio descubrió que los participantes que recibieron orientación personalizada tuvieron un mayor compromiso y satisfacción.

La gamificación consiste en incorporar elementos de juegos como puntos, insignias y tablas de clasificación para aumentar la motivación. La gamificación puede hacer que la actividad física sea más agradable y fomentar la participación a largo plazo. La investigación de Kappen et al. (2017) demostró que el uso de funciones de gamificación en las aplicaciones de actividad física mejoraba significativamente el compromiso con el ejercicio entre los adultos mayores, especialmente cuando se combinaba con elementos sociales como desafíos en equipo.

La tecnología puede facilitar la interacción social y el apoyo al permitir que los adultos mayores compartan su progreso, se unan a desafíos grupales o participen en comunidades virtuales. El apoyo social es un factor clave para mantener la motivación y la adherencia a los programas de actividad física. Nikitina (2019) descubrió que las intervenciones basadas en grupos sociales como los gimnasios virtuales afectaban positivamente a la motivación para el ejercicio y la adherencia entre los adultos mayores. Los participantes de desafíos sociales mostraron experimentar más diversión y participación a largo plazo.

Fomentar la formación de hábitos mediante la integración del ejercicio en las rutinas diarias puede fomentar la participación a largo plazo. La tecnología puede apoyar este proceso con recordatorios, realizando un seguimiento del progreso y recompensando la constancia. Fritz et al. (2014) analizaron cómo los dispositivos portátiles ayudan a los usuarios a crear hábitos de ejercicio al proporcionar información constante y permitir el autocontrol durante periodos prolongados.

El uso de plataformas de entrenamiento virtual que ofrecen asesoramiento personalizado por parte de entrenadores o profesionales de la salud puede ayudar a mantener el compromiso a largo plazo al abordar necesidades específicas y adaptar los programas en función del feedback. Daniels et al. (2023) demostraron que el uso de intervenciones de salud virtuales para entrenar a las personas mayores en la actividad física aumentó las tasas de adherencia y mejoró la capacidad de alcanzar los objetivos de fitness.

En conclusión, aprovechar la tecnología para que los adultos mayores realicen actividad física puede mejorar significativamente la motivación, el cumplimiento de los programas de ejercicio y la participación a largo plazo. Mediante la integración de funciones como el feedback personalizado, la gamificación, el apoyo social y el entrenamiento virtual, la tecnología puede adaptarse para satisfacer las necesidades únicas de las poblaciones mayores.

L'uso della tecnologia può aumentare la motivazione, migliorare l'adesione ai programmi di esercizio fisico e sostenere l'impegno a lungo termine nei comportamenti salutari. La tecnologia ha il potenziale per affrontare le barriere comuni all'attività fisica negli anziani, come la mancanza di motivazione, i problemi di sicurezza e la difficoltà di accesso alle risorse per il fitness. Fornendo feedback personalizzati, monitorando i progressi e offrendo promemoria, gli interventi basati sulla tecnologia possono aiutare gli anziani a mantenere l'impegno nei programmi di esercizio.

Un feedback personalizzato basato su dati in tempo reale può aiutare gli anziani a capire i loro progressi e a fissare obiettivi realistici. L'adattamento del feedback alle condizioni di salute o ai livelli di forma fisica individuali garantisce che le raccomandazioni per l'esercizio fisico siano raggiungibili e sicure. Uno studio di Liao et al. (2020) ha sottolineato l'importanza dell'uso di obiettivi personalizzati e di feedback adattivi per aumentare l'adesione ai programmi di activity tracker indossabili tra gli anziani. Lo studio ha rilevato che i partecipanti che hanno ricevuto una guida personalizzata hanno riportato un maggiore impegno e soddisfazione.

La gamification consiste nell'incorporare elementi simili ai giochi, come punti, badge e classifiche, per aumentare la motivazione. La gamification può rendere l'attività fisica più piacevole e incoraggiare la partecipazione a lungo termine. Una ricerca di Kappen et al. (2017) ha dimostrato che l'utilizzo di funzioni gamificate nelle app per l'attività fisica ha migliorato significativamente l'aderenza all'esercizio tra gli anziani, soprattutto se combinato con elementi sociali come le sfide di squadra.

La tecnologia può facilitare l'interazione sociale e il supporto, consentendo agli anziani di condividere i propri progressi, di partecipare a sfide di gruppo o a comunità virtuali. Il supporto sociale è un fattore chiave per sostenere la motivazione e l'adesione ai programmi di attività fisica. Nikitina (2019) ha scoperto che gli interventi basati su gruppi sociali, come le palestre virtuali, influiscono positivamente sulla motivazione all'esercizio fisico e sull'adesione degli anziani. I partecipanti che si sono impegnati in sfide sociali hanno riportato un maggiore divertimento e una partecipazione prolungata.

Incoraggiare la formazione di abitudini integrando l'esercizio fisico nella routine quotidiana può favorire una partecipazione a lungo termine. La tecnologia può sostenere questo processo fornendo promemoria, monitorando i progressi e premiando la costanza. Fritz et al. (2014) hanno discusso di come i dispositivi indossabili aiutino gli utenti a formare abitudini di esercizio fornendo un feedback costante e consentendo l'automonitoraggio per periodi prolungati.

L'uso di piattaforme di coaching virtuale che offrono consigli personalizzati da parte di trainer o professionisti della salute può aiutare a mantenere un impegno a lungo termine, rispondendo a esigenze specifiche e adattando i programmi in base al feedback. Daniels et al. (2023) hanno dimostrato che l'uso di interventi sanitari virtuali per allenare gli anziani all'attività fisica aumenta i tassi di adesione e migliora la capacità di raggiungere gli obiettivi di fitness.

In conclusione, l'utilizzo della tecnologia per coinvolgere gli anziani nell'attività fisica può migliorare significativamente la motivazione, l'adesione ai programmi di esercizio e la partecipazione a lungo termine. Integrando funzioni come il feedback personalizzato, la gamification, il supporto sociale e il coaching virtuale, la tecnologia può essere adattata per soddisfare le esigenze specifiche delle popolazioni anziane.

A technológia kihasználása fokozni tudja a motivációt, javítja az edzésprogramok betartását, és elősegíti a hosszú távú elköteleződést az egészséges életmód iránt. A technológia képes kezelni az idősödők fizikai aktivitásának gyakori akadályait, például a motiváció hiányát, a biztonsági aggályokat és a fitneszforrásokhoz való hozzáférés nehézségeit. A személyre szabott visszajelzés, a fejlődés nyomon követése és az emlékeztetők felajánlása révén a technológia-alapú beavatkozások segíthetnek az idősödőknek abban, hogy elkötelezettek maradjanak a mozgásprogramok iránt. A valós idejű adatokon alapuló személyre szabott visszajelzés segít az idősödőknek megérteni a fejlődésüket és reális célokat kitűzni. A visszajelzés egyéni egészségi állapotra vagy fittségi szintre történő adaptálása biztosítja, hogy az edzések elérhetőek és biztonságosak legyenek. Liao és munkatársai (2020) tanulmánya hangsúlyozta, mennyire fontos a személyre szabott célmeghatározás és az adaptív visszajelzés alkalmazása az idősödők körében, a növelhető legyen a kitartás a viselhető eszközök aktivitáskövető programjai mellett. A tanulmány megállapította, hogy azok a résztvevők, akik személyre szabott útmutatást kaptak, nagyobb elkötelezettségről és elégedettségről számoltak be.

A játékosítás magában foglalja a játékszerű elemek, például pontok, jelvények és ranglisták beépítését a motiváció növelése érdekében. A játékosítás élvezetesebbé teheti a fizikai aktivitást, és hosszú távú részvételre ösztönözhet. Kappen és munkatársai (2017) kutatása kimutatta, hogy a játékosított funkciók használata a fizikai aktivitással kapcsolatos alkalmazásokban jelentősen javította az idősödők edzéshez való ragaszkodását, különösen akkor, ha olyan közösségi elemekkel kombinálták, mint a csoportos kihívások.

A technológia megkönnyíti a közösségi érintkezést és támogatást azáltal, hogy lehetővé teszi az idősebbek számára, hogy megosszák előrehaladásukat, csatlakozzanak csoportos kihívásokhoz, vagy részt vegyenek virtuális közösségekben. A közösségi támogatás kulcsfontosságú tényező a motiváció fenntartásában és a fizikai aktivitáshoz való ragaszkodásban. Nikitina (2019) megállapította, hogy a közösségi csoport alapú tevékenységek, például a virtuális edzőtermek, pozitívan befolyásolták az idősebbek körében a testmozgás iránti motivációt és kitartást. A közösségi kihívásokban résztvevők nagyobb élvezetről és tartós részvételről számoltak be.

A szokások kialakulásának ösztönzése, a testmozgás napi rutinba való beépítése elősegíti a hosszú távú részvételt. A technológia emlékeztetőkkel, a fejlődés nyomon követésével és a következetesség jutalmazásával támogatja ezt a folyamatot. Fritz és munkatársai (2014) azt tárgyalták, hogy a viselhető eszközök hogyan segítik a felhasználókat az edzési szokások kialakításában azáltal, hogy következetes visszajelzést adnak és lehetővé teszik az önellenőrzést hosszabb időszakokon keresztül.

Az oktatók vagy egészségügyi szakemberek személyre szabott tanácsát kínáló virtuális coaching platformok használata segít a hosszú távú elkötelezettség fenntartásában. A konkrét igényekre reagálnak, és a visszajelzések alapján kiigazítják a programokat. Daniels és munkatársai (2023) kimutatták, hogy a virtuális foglalkozások növelték az idősek fizikai aktivitásba való bevonásakor a tartós részvétel arányát és javították a fitneszcélok elérésének képességét.

Összefoglalva, a technológia felhasználása az idősödők fizikai aktivitásba való bevonásában jelentősen fokozza a motivációt, az edzésprogramok betartását és a hosszú távú részvételt. Az olyan funkciók integrálásával, mint a személyre szabott visszajelzés, a játékosítás, a közösségi támogatás és a virtuális edzés, a technológia az idősödő népesség egyedi igényeihez igazítható.

Door gebruik te maken van technologie kan de motivatie worden verbeterd, de naleving van trainingsprogramma's worden verbeterd en de betrokkenheid bij gezond gedrag op de lange termijn worden ondersteund. Technologie heeft het potentieel om veelvoorkomende belemmeringen voor fysieke activiteit bij oudere volwassenen aan te pakken, zoals gebrek aan motivatie, veiligheidsproblemen en moeilijkheden om toegang te krijgen tot fitnessbronnen. Door gepersonaliseerde feedback te geven, de voortgang te volgen en herinneringen aan te bieden, kunnen op technologie gebaseerde interventies oudere volwassenen helpen zich te blijven inzetten voor trainingsprogramma's.

Gepersonaliseerde feedback op basis van realtime gegevens kan oudere volwassenen helpen hun voortgang te begrijpen en realistische doelen te stellen. Het afstemmen van feedback op individuele gezondheidsproblemen of fitnessniveaus zorgt ervoor dat trainingsaanbevelingen haalbaar en veilig zijn. Een studie van Liao et al. (2020) benadrukte het belang van gepersonaliseerde doelen stellen en adaptieve feedback om de naleving van draagbare activity tracker-programma's bij oudere volwassenen te vergroten. Uit het onderzoek bleek dat deelnemers die persoonlijke begeleiding kregen, een hogere betrokkenheid en tevredenheid rapporteerden.

Gamification omvat het opnemen van game-achtige elementen, zoals punten, badges en scoreborden, om de motivatie te vergroten. Gamification kan fysieke activiteit aangenamer maken en langdurige deelname aanmoedigen. Onderzoek van Kappen et al. (2017) toonde aan dat het gebruik van gamified functies in apps voor fysieke activiteit de therapietrouw bij oudere volwassenen aanzienlijk verbeterde, vooral in combinatie met sociale elementen zoals teamuitdagingen.

Technologie kan sociale interactie en ondersteuning vergemakkelijken door oudere volwassenen in staat te stellen hun voortgang te delen, deel te nemen aan groepsuitdagingen of deel te nemen aan virtuele gemeenschappen. Sociale steun is een sleutelfactor bij het ondersteunen van motivatie en naleving van programma's voor fysieke activiteit. Nikitina (2019) ontdekte dat interventies op basis van sociale groepen, zoals virtuele sportscholen, een positieve invloed hadden op de motivatie voor lichaamsbeweging en therapietrouw bij oudere volwassenen. Deelnemers die zich bezighielden met sociale uitdagingen rapporteerden meer plezier en aanhoudende deelname.

Het aanmoedigen van gewoontevorming door lichaamsbeweging in de dagelijkse routines te integreren, kan deelname op lange termijn bevorderen. Technologie kan dit proces ondersteunen door herinneringen te geven, de voortgang bij te houden en consistentie te belonen. Fritz et al. (2014) bespraken hoe draagbare apparaten gebruikers helpen bij het vormen van trainingsgewoonten door consistente feedback te geven en zelfcontrole gedurende langere perioden mogelijk te maken.

Het gebruik van virtuele coaching platforms die gepersonaliseerd advies van trainers of gezondheidswerkers bieden, kan helpen om de betrokkenheid op lange termijn te behouden door specifieke behoeften aan te pakken en programma's aan te passen op basis van feedback. Daniels et al. (2023) toonden aan dat het gebruik van virtuele gezondheidsinterventies om oudere volwassenen te coachen op het gebied van fysieke activiteit de therapietrouw verhoogde en het vermogen om fitnessdoelen te bereiken verbeterde.

Concluderend kan het gebruik van technologie om oudere volwassenen te betrekken bij fysieke activiteit de motivatie, de naleving van oefenprogramma's en langdurige deelname aanzienlijk verbeteren. Door functies zoals gepersonaliseerde feedback, gamification, sociale ondersteuning en virtuele coaching te integreren, kan technologie worden aangepast om te voldoen aan de unieke behoeften van een vergrijzende bevolking.

O recurso à tecnologia pode aumentar a motivação, melhorar a adesão aos programas de exercício e apoiar o envolvimento a longo prazo em comportamentos saudáveis. A tecnologia tem o potencial de abordar barreiras comuns à atividade física em adultos mais velhos, como a falta de motivação, preocupações com a segurança e dificuldade de acesso a recursos de treino. Ao fornecer feedback personalizado, monitorizar o progresso e oferecer lembretes, as intervenções com a tecnologia podem ajudar os adultos 55+ a manterem-se empenhados nos programas de exercício.

O feedback personalizado baseado em dados em tempo real pode ajudar os mais velhos a compreender o seu progresso e a definir metas realistas. A adaptação do feedback às condições de saúde individuais ou aos níveis de condição física garante que as recomendações de exercício são exequíveis e seguras. Um estudo realizado por Liao et al. (2020) enfatizou a importância no foco da definição de metas personalizadas e do feedback adaptativo para aumentar a adesão a programas de rastreio de atividade entre adultos mais velhos. O estudo concluiu que os participantes que receberam orientação personalizada relataram maior envolvimento e satisfação.

A gamificação envolve a incorporação de elementos de jogos, como pontos, crachás e tabelas de classificação, para aumentar a motivação. A gamificação pode tornar a atividade física mais agradável e incentivar a participação a longo prazo. Uma investigação realizada por Kappen et al. (2017) mostrou que a utilização de funcionalidades gamificadas em aplicações de atividade física melhorou significativamente a adesão ao exercício entre adultos mais velhos, especialmente quando combinada com elementos sociais como desatividade físicaios em grupo.

A tecnologia pode facilitar a interação social e o apoio, permitindo que os adultos partilhem o seu progresso, participem em desatividade físicaios de grupo ou em comunidades virtuais. O apoio social é um fator chave para manter a motivação e a adesão a programas de atividade física. Nikitina (2019) descobriu que intervenções baseadas em grupos sociais, como ginásios virtuais, atividade físicaetaram positivamente a motivação para o exercício e a adesão entre os adultos mais velhos. Os participantes que se envolveram em desatividade físicaios sociais relataram maior prazer e participação sustentada.

Incentivar a formação de hábitos através da integração do exercício nas rotinas diárias pode promover a participação a longo prazo. A tecnologia pode apoiar este processo, fornecendo lembretes, acompanhando o progresso e recompensando a consistência. Fritz et al. (2014) discutiram a forma como os dispositivos portáteis ajudam os utilizadores a criar hábitos de exercício, fornecendo feedback consistente e permitindo a auto-monitorização durante períodos prolongados.

A utilização de plataformas virtuais de treino que ofereçam aconselhamento personalizado por parte de treinadores ou profissionais de saúde pode ajudar a manter o envolvimento a longo prazo, respondendo a necessidades específicas e adaptando os programas com base no feedback. Daniels et al. (2023) demonstraram que a utilização de intervenções virtuais de saúde para treinar adultos mais velhos na atividade física aumentou as taxas de adesão e melhorou a capacidade de atingir os objetivos dos treinos.

Concluindo, o uso da tecnologia para incentivar os adultos mais velhos a praticarem atividade física pode aumentar de forma significativa a motivação, a adesão aos programas de treino e a participação a longo prazo. Ao incorporar funcionalidades como feedback personalizado, elementos de gamificação, contacto social e treino virtual, é possível adaptar a tecnologia para responder às necessidades específicas desta faixa etária. Quando bem utilizada, a tecnologia pode tornar o exercício mais acessível, divertido e eficaz, promovendo um estilo de vida mais saudável e ativo entre as populações mais idosas.

Η αξιοποίηση της τεχνολογίας μπορεί να ενισχύσει τα κίνητρα, να βελτιώσει την τήρηση των προγραμμάτων άσκησης και να υποστηρίξει τη μακροπρόθεσμη δέσμευση σε υγιείς συμπεριφορές. Η τεχνολογία έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει κοινά εμπόδια στη σωματική δραστηριότητα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, όπως η έλλειψη κινήτρων, οι ανησυχίες για την ασφάλεια και η δυσκολία πρόσβασης σε πόρους φυσικής κατάστασης. Παρέχοντας εξατομικευμένη ανατροφοδότηση, παρακολουθώντας την πρόοδο και προσφέροντας υπενθυμίσεις, οι παρεμβάσεις που βασίζονται στην τεχνολογία μπορούν να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους να παραμείνουν αφοσιωμένοι σε προγράμματα άσκησης.

Η εξατομικευμένη ανατροφοδότηση που βασίζεται σε δεδομένα σε πραγματικό χρόνο μπορεί να βοηθήσει τους ηλικιωμένους να κατανοήσουν την πρόοδό τους και να θέσουν ρεαλιστικούς στόχους. Η προσαρμογή της ανατροφοδότησης στις ατομικές συνθήκες υγείας ή στα επίπεδα φυσικής κατάστασης διασφαλίζει ότι οι συστάσεις άσκησης είναι εφικτές και ασφαλείς. Μια μελέτη των Liao et al. (2020) τόνισε τη σημασία της χρήσης εξατομικευμένου καθορισμού στόχων και προσαρμοστικής ανατροφοδότησης για την αύξηση της τήρησης φορητών προγραμμάτων παρακολούθησης δραστηριότητας μεταξύ των ηλικιωμένων. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες που έλαβαν εξατομικευμένη καθοδήγηση ανέφεραν υψηλότερη δέσμευση και ικανοποίηση.

Η παιχνιδοποίηση περιλαμβάνει την ενσωμάτωση στοιχείων που μοιάζουν με το παιχνίδι, όπως πόντους, σήματα και πίνακες κατάταξης, για την αύξηση των κινήτρων. Η παιχνιδοποίηση μπορεί να κάνει τη σωματική δραστηριότητα πιο ευχάριστη και να ενθαρρύνει τη μακροπρόθεσμη συμμετοχή. Έρευνα των Kappen et al. (2017) έδειξε ότι η χρήση παιχνιδοποιημένων λειτουργιών σε εφαρμογές σωματικής δραστηριότητας βελτίωσε σημαντικά την προσήλωση στην άσκηση μεταξύ των ηλικιωμένων, ειδικά όταν συνδυάστηκε με κοινωνικά στοιχεία όπως οι ομαδικές προκλήσεις.

Η τεχνολογία μπορεί να διευκολύνει την κοινωνική αλληλεπίδραση και υποστήριξη, επιτρέποντας στους ηλικιωμένους να μοιράζονται την πρόοδό τους, να συμμετέχουν σε ομαδικές προκλήσεις ή να συμμετέχουν σε εικονικές κοινότητες. Η κοινωνική υποστήριξη αποτελεί βασικό παράγοντα για τη διατήρηση των κινήτρων και την τήρηση των προγραμμάτων σωματικής δραστηριότητας. Η Nikitina (2019) διαπίστωσε ότι οι παρεμβάσεις που βασίζονται σε κοινωνικές ομάδες, όπως τα εικονικά γυμναστήρια, επηρέασαν θετικά τα κίνητρα για άσκηση και την προσήλωση μεταξύ των ηλικιωμένων. Οι συμμετέχοντες που ασχολήθηκαν με κοινωνικές προκλήσεις ανέφεραν υψηλότερη απόλαυση και συνεχή συμμετοχή.

Η ενθάρρυνση του σχηματισμού συνηθειών με την ενσωμάτωση της άσκησης στις καθημερινές ρουτίνες μπορεί να προωθήσει τη μακροπρόθεσμη συμμετοχή. Η τεχνολογία μπορεί να υποστηρίξει αυτή τη διαδικασία παρέχοντας υπενθυμίσεις, παρακολουθώντας την πρόοδο και ανταμείβοντας τη συνέπεια. Οι Fritz et al. (2014) συζήτησαν πώς οι φορητές συσκευές βοηθούν τους χρήστες να διαμορφώσουν συνήθειες άσκησης παρέχοντας συνεπή ανατροφοδότηση και επιτρέποντας την αυτοπαρακολούθηση για παρατεταμένες περιόδους.

Η χρήση εικονικών πλατφορμών καθοδήγησης που προσφέρουν εξατομικευμένες συμβουλές από εκπαιδευτές ή επαγγελματίες υγείας μπορεί να βοηθήσει στη διατήρηση της μακροπρόθεσμης δέσμευσης αντιμετωπίζοντας συγκεκριμένες ανάγκες και προσαρμόζοντας τα προγράμματα με βάση ανατροφοδότησης. Οι Daniels et al. (2023) έδειξαν ότι η χρήση εικονικών παρεμβάσεων υγείας για την καθοδήγηση ηλικιωμένων σχετικά με τη σωματική δραστηριότητα αύξησε τα ποσοστά συμμόρφωσης και ενίσχυσε την ικανότητα επίτευξης στόχων φυσικής κατάστασης.

Συμπερασματικά, η αξιοποίηση της τεχνολογίας για τη συμμετοχή των ηλικιωμένων στη σωματική δραστηριότητα μπορεί να ενισχύσει σημαντικά τα κίνητρα, την τήρηση προγραμμάτων άσκησης και τη μακροπρόθεσμη συμμετοχή. Με την ενσωμάτωση χαρακτηριστικών όπως η εξατομικευμένη ανατροφοδότηση, η παιχνιδοποίηση, η κοινωνική υποστήριξη και η εικονική καθοδήγηση, η τεχνολογία μπορεί να προσαρμοστεί για να καλύψει τις μοναδικές ανάγκες των των γηραιότερων πληθυσμών

By incorporating the recommendations below, trainers can create an engaging, supportive, and motivating environment that leverages wearable technology to meet the unique needs of older adults. This approach fosters long-term adherence, enhances motivation, and empowers clients to lead healthier, more active lives.

• Focus on Enjoyable, Socially Interactive Activities
  To increase participation, integrate group activities that promote social interaction and a sense of community. Use wearables to set shared goals or challenges that foster teamwork and social support, which are key motivators for older adults. For example, group step challenges or collective goals can add a fun, collaborative element to fitness sessions.
• Promote Positive Self-Efficacy through Personalized Goal-Setting
  Encourage clients to set realistic, personalized goals based on their current capabilities. This enhances their confidence in achieving these goals and increases engagement. Smart wearables can aid in setting tailored, achievable goals like daily step counts or active minutes, providing immediate feedback that reinforces progress and builds self-efficacy.
• Leverage Wearable Features for Continuous Motivation
  Use wearable features such as daily reminders, badges, and achievement notifications to provide continuous encouragement. Gamification elements—like earning badges or progressing on leaderboards—can transform physical activity into an enjoyable, goal-oriented experience, motivating clients to keep participating.
• Encourage Safe, Age-Appropriate Activities
  Address fears related to injury by using wearable data to monitor health metrics and ensure exercises are performed within safe parameters. Heart rate monitors and step counters can help trainers keep track of clients' exertion levels, reducing anxiety about overexertion and building confidence in their physical capabilities.
• Foster Autonomy through Wearable Customization
  Allow clients to customize their wearable experience, adjusting goals and reminders to suit their preferences. By fostering autonomy, trainers can enhance clients’ intrinsic motivation, making them feel more in control of their fitness journey and more likely to engage consistently.
• Use Simple, Easy-to-Navigate Wearables
  Select devices that offer simplified interfaces with large fonts and intuitive controls to accommodate clients with reduced manual dexterity or vision. This makes wearables accessible and enjoyable for older adults, minimizing frustration and technological anxiety, which can deter continued use.
• Provide Education on Privacy and Data Security
  Educate clients on data privacy practices to alleviate concerns about personal information security. By reassuring them that their data is securely managed, trainers can build trust, enabling clients to use wearable technology without hesitation.
• Highlight Immediate Benefits and Quick Wins
  Emphasize the immediate, daily benefits of physical activity, such as improved mood and increased energy, rather than focusing only on long-term health outcomes. Wearable feedback showing progress in these areas can help clients appreciate the immediate rewards of staying active, reinforcing regular participation.
• Offer Consistent Support and Guidance
  Provide continuous support, especially during the initial stages of using wearables, to help clients feel comfortable with the technology. Regular check-ins, troubleshooting assistance, and guidance on interpreting data can encourage clients to stick with the program and maximize the benefits of their wearables.

Al incorporar las siguientes recomendaciones, los entrenadores pueden crear un entorno atractivo, de apoyo y motivador que aproveche la tecnología ponible para satisfacer las necesidades específicas de las personas mayores. Este enfoque fomenta la adherencia a largo plazo, aumenta la motivación y capacita a los clientes para llevar una vida más sana y activa.

• Enfocarse en actividades agradables y socialmente interactivas
  Para aumentar la participación, incluya actividades en grupo que fomenten la interacción social y el sentido de comunidad. Utilice dispositivos inteligentes para establecer objetivos o retos compartidos que fomenten el trabajo en equipo y el apoyo social, ya que son motivadores clave para las personas mayores. Por ejemplo, los retos de pasos en grupo o los objetivos colectivos pueden añadir un elemento divertido y colaborativo a las sesiones de fitness.
• Fomentar la autoeficacia positiva mediante el establecimiento de objetivos personalizados
  Anime a los clientes a establecer objetivos realistas y personalizados basados en sus capacidades. Esto aumenta su confianza en el logro de estos objetivos y aumenta el compromiso. Los dispositivos inteligentes pueden ayudar a establecer objetivos personalizados y alcanzables, como el recuento de pasos diarios o los minutos de actividad, lo que proporciona información inmediata que refuerza el progreso y fomenta la autoeficacia.
• Aprovechar las funciones de los dispositivos para motivar
  Utilice funciones como recordatorios diarios, insignias y notificaciones de logros para proporcionar un estímulo continuo. Los elementos de gamificación como ganar insignias o progresar en tablas de clasificación pueden transformar la actividad física en una experiencia agradable y orientada a objetivos, lo que motiva a los clientes a seguir participando.
• Fomentar actividades seguras y adecuadas a la edad
  Aborde los temores relacionados con las lesiones mediante el uso de datos para controlar los parámetros de salud y asegúrese de que los ejercicios se realizan dentro de parámetros seguros. Los monitores de frecuencia cardíaca y los contadores de pasos pueden ayudar a los entrenadores a realizar un seguimiento de los niveles de esfuerzo de los clientes, lo que reduce la ansiedad por el sobreesfuerzo y fomenta la confianza en sus capacidades físicas.
• Fomentar la autonomía mediante la personalización de los dispositivos
  Permita a los clientes personalizar su experiencia con el dispositivo. Ajuste los objetivos y recordatorios a sus preferencias. Al fomentar la autonomía, los entrenadores pueden aumentar la motivación de los clientes, lo que les hace sentir que controlan mejor su entrenamiento físico, además de hacer más probable que participen de forma constante.
• Utilizar dispositivos sencillos y fáciles de navegar
  Seleccione dispositivos que ofrezcan interfaces simplificadas con fuentes grandes y controles intuitivos para adaptarse a clientes con destrezas manuales o visión reducidas. Esto hace que sean accesibles y agradables para las personas mayores, lo que minimiza la frustración y la ansiedad tecnológica que pueden impedir del uso continuado.
• Informar sobre la privacidad y la seguridad de los datos
  Eduque a los clientes sobre la privacidad de datos para aliviar las preocupaciones sobre la seguridad de la información personal. Al asegurarles que sus datos se gestionan de forma segura, los formadores pueden generar confianza, lo que permite a los clientes utilizar la tecnología ponible sin problema.
• Destacar los beneficios y ganancias inmediatos
  Haga hincapié en los beneficios inmediatos y diarios de la actividad física, como la mejora del estado de ánimo y el aumento de la energía, en lugar de centrarse únicamente en los resultados de salud a largo plazo. Los dispositivos que muestran los progresos en estas áreas pueden ayudar a los clientes a apreciar las recompensas inmediatas de mantenerse activos, lo que refuerza la participación regular.
• Ofrecer apoyo y orientación constantes
  Proporcione apoyo continuo, especialmente durante las etapas iniciales de uso de dispositivos, para ayudar a los clientes a sentirse cómodos con la tecnología. Las revisiones periódicas, la asistencia en la resolución de problemas y la orientación en la interpretación de los datos pueden animar a los clientes a seguir con el programa y maximizar los beneficios de su tecnología ponible.

Incorporando le raccomandazioni riportate di seguito, gli allenatori possono creare un ambiente coinvolgente, di supporto e motivante che sfrutta la tecnologia indossabile per soddisfare le esigenze specifiche degli anziani. Questo approccio favorisce l'adesione a lungo termine, aumenta la motivazione e consente ai clienti di condurre una vita più sana e attiva.

• Concentrarsi su attività divertenti e socialmente interattive
  Per aumentare la partecipazione, integrate attività di gruppo che promuovano l'interazione sociale e il senso di comunità. Utilizzate i dispositivi indossabili per fissare obiettivi o sfide condivise che favoriscano il lavoro di squadra e il sostegno sociale, fattori motivanti per gli anziani. Ad esempio, le sfide di gruppo sui passi o gli obiettivi collettivi possono aggiungere un elemento divertente e collaborativo alle sessioni di fitness.
• Promuovere l'autoefficacia positiva attraverso la definizione di obiettivi personalizzati
  Incoraggiare i clienti a fissare obiettivi realistici e personalizzati, basati sulle loro capacità attuali. Questo aumenta la loro fiducia nel raggiungimento degli obiettivi e aumenta il coinvolgimento. I dispositivi indossabili intelligenti possono aiutare a stabilire obiettivi personalizzati e raggiungibili, come il conteggio giornaliero dei passi o dei minuti di attività, fornendo un feedback immediato che rafforza i progressi e l'autoefficacia.
• Sfruttare le funzionalità dei dispositivi indossabili per una motivazione continua
  Utilizzate funzioni indossabili come promemoria giornalieri, badge e notifiche di raggiungimento dei risultati per fornire un incoraggiamento continuo. Gli elementi di gamification, come guadagnare badge o progredire nelle classifiche, possono trasformare l'attività fisica in un'esperienza piacevole e orientata agli obiettivi, motivando i clienti a continuare a partecipare.
• Incoraggiare attività sicure e adatte all'età
  Affrontate i timori legati alle lesioni utilizzando i dati indossabili per monitorare i parametri di salute e garantire che gli esercizi siano eseguiti entro parametri sicuri. I cardiofrequenzimetri e i contapassi possono aiutare gli allenatori a tenere traccia dei livelli di sforzo dei clienti, riducendo l'ansia da sovraffaticamento e creando fiducia nelle loro capacità fisiche.
• Promuovere l'autonomia attraverso la personalizzazione indossabile
  Consentite ai clienti di personalizzare la loro esperienza con l'indossabile, regolando gli obiettivi e i promemoria in base alle loro preferenze. Favorendo l'autonomia, gli allenatori possono aumentare la motivazione intrinseca dei clienti, facendoli sentire più padroni del loro percorso di fitness e più propensi a impegnarsi con costanza.
• Utilizzare dispositivi indossabili semplici e facili da navigare
  Scegliere dispositivi che offrano interfacce semplificate con caratteri grandi e comandi intuitivi per soddisfare i clienti con ridotta destrezza manuale o vista. Questo rende i dispositivi indossabili accessibili e piacevoli per gli anziani, riducendo al minimo la frustrazione e l'ansia tecnologica, che possono scoraggiare l'uso continuato.
• Fornire formazione sulla privacy e sulla sicurezza dei dati
  Educare i clienti sulle pratiche di privacy dei dati per alleviare le preoccupazioni relative alle informazioni personali assicurandoli sul fatto che i loro dati sono gestiti in modo sicuro, i formatori possono creare fiducia, consentendo ai clienti di utilizzare la tecnologia indossabile senza esitazioni.
• Evidenziare i benefici immediati e i vantaggi rapidi
  Enfatizzare i benefici immediati e quotidiani dell'attività fisica, come il miglioramento dell'umore e l'aumento dell'energia, piuttosto che concentrarsi solo sui risultati a lungo termine della salute. Un feedback indossabile che mostri i progressi in queste aree può aiutare i clienti ad apprezzare i benefici immediati del mantenersi attivi, rafforzando la partecipazione regolare.
• Offrire un supporto e una guida coerenti
  Fornire un supporto continuo, soprattutto durante le fasi iniziali di utilizzo dei wearable, per aiutare i clienti a sentirsi a proprio agio con la tecnologia. Controlli regolari, assistenza nella risoluzione dei problemi e indicazioni sull'interpretazione dei dati possono incoraggiare i clienti a seguire il programma e a massimizzare i benefici dei loro wearable.

Az alábbi ajánlások beépítésével az oktatók olyan vonzó, támogató és motiváló környezetet hozhatnak létre, amely a viselhető technológia segítségével kielégíti az idős korúak egyedi igényeit. Ez a megközelítés elősegíti a hosszú távú elköteleződést, fokozza a motivációt, és képessé teszi az időseket arra, hogy egészségesebb, aktívabb életet éljenek.

• Legyenek a középpontban élvezetes, a társas interakciókra alapozott tevékenységek
  A részvétel növelése érdekében építsünk be olyan csoportos tevékenységeket, amelyek ösztönzik a társas interakciót, a közösségi érzést. Használjunk viselhető eszközöket olyan közös célok vagy kihívások kialakítására, amelyek elősegítik a csapatmunkát és a közösségi támogatást. Ezek kulcsfontosságú motiváló tényezők az idősebbek számára. Például a csoportos lépéskihívások vagy a közös célok szórakoztató együttmműködéssel gazdagíthatják a fitneszedzéseket.
• Személyre szabott célkijelöléssel ösztönözzük a pozitív önhatékonyságot
  Bátorítsuk idős csoporttagjainkat, hogy reális, személyre szabott célokat tűzzenek ki jelenlegi képességeik alapján. Ez növeli a célok elérésébe vetett bizalmukat, és növeli az elkötelezettséget. Az intelligens viselhető eszközök segíthetnek a személyre szabott, elérhető célok kitűzésében, (pl. napi lépésszám vagy az aktív percek száma), azonnali visszajelzést adva, amely megerősíti az előrehaladást és növeli az önhatékonyságot.
• Használjuk a viselhető eszközöket folytonos motiválásra
  Használjuk ki az intelligens viselhető eszközök olyan funkcióit, mint a napi emlékeztetők, jelvények és az eredményekről szóló értesítések, hogy folyamatos támogatást nyújtsanak. A játékosítási elemek - mint például a jelvények megszerzése vagy a ranglistákon való előrehaladás - a fizikai aktivitást élvezetes, célorientált élménnyé alakíthatják át, ami motiválja az időseket a további részvételre.
• Ösztönözzük a biztonságos, életkor-barát tevékenységek végzését
  Kezeljük a sérülésekkel kapcsolatos félelmeket a viselhető eszközök adatainak használatával. Kövessük nyomon az egészségügyi mérőszámokat, Biztosítsuk, hogy a gyakorlatokat biztonságos paraméterekkel végezzék. A pulzusmérők és a lépésszámlálók segítenek az edzőknek nyomon követni a csoporttagok terhelési szintjét, csökkentve a túlterheléstől való félelmet és növelve a fizikai képességeikbe vetett bizalmat.
• A viselhető eszközök testreszabásával ösztönözzük az autonómiát
  Tegyük lehetővé a csoporttagok számára, hogy testre szabják viselhető eszközüket, és a célokat és emlékeztetőket a saját preferenciáiknak megfelelően állítsák be. Az autonómia elősegítésével az edzők fokozhatják az ügyfelek belső motivációját. Úgy érezhetik, hogy jobban irányítják a fitnesz programjukat, és nagyobb valószínűséggel fognak következetesen részt venni benne.
• Használjunk egyszerű, könnyen kezelhető viselhető eszközöket
  Válasszunk olyan eszközöket, amelyeken dísztelen, nagy méretű betűtípus van, és egyszerű a kezelés. Így a gyengébb kézügyességű vagy látású idősek is használni tudják. A hordozható eszközök elérhetővé és élvezetessé válnak az idősek számára, minimálisra csökkentve a frusztrációt és a technológiai szorongást, ami visszatartaná őket a folyamatos használattól.
• Adjunk tájékoztatást az adatvédelemről és az adatbiztonságról
  Ha megnyugtatjuk a résztvevőket, hogy adataikat biztonságosan kezeljük, ez bizalmat teremt. A résztvevők így habozás nélkül használhatják a viselhető eszközöket.
• Emeljük ki az azonnali és gyors hasznot
  Hangsúlyozzuk a fizikai aktivitás azonnali, mindennapi előnyeit. Mutassuk be, hogy javul a hangulat, több lesz az energia, ne csak a hosszú távú egészségmegőrzésre koncentráljunk. A viselhető eszközökön keresztül mért javulás segíti a használókat, hogy felismerjék az aktív életmód azonnali hasznát, és kitartó résztvevőkké váljanak.
• Ígérjünk tájékoztatást és következetes támogatást
  Nyújtsunk folyamatos támogatást, különösen a viselhető eszközök használatának kezdeti szakaszában. A rendszeres ellenőrzés, tanácsadás a hibaelhárításban, útmutatás az adatok értelmezésében arra ösztönzi a felhasználókat, hogy kitartsanak a program mellett, a lehető legtöbbet hozzák ki az eszközök használatából.

Door de onderstaande aanbevelingen op te nemen, kunnen trainers een boeiende, ondersteunende en motiverende omgeving creëren die gebruik maakt van draagbare technologie om te voldoen aan de unieke behoeften van oudere volwassenen. Deze aanpak bevordert de therapietrouw op de lange termijn, verhoogt de motivatie en stelt cliënten in staat een gezonder en actiever leven te leiden.

• Focus op leuke, sociaal interactieve activiteiten om de deelname te vergroten, integreert u groepsactiviteiten die sociale interactie en een gemeenschapsgevoel bevorderen. Gebruik wearables om gedeelde doelen of uitdagingen te stellen die teamwerk en sociale steun bevorderen, wat belangrijke motivatoren zijn voor oudere volwassenen. Groepsstapuitdagingen of collectieve doelen kunnen bijvoorbeeld een leuk, collaboratief element toevoegen aan fitnesssessies.
• Bevorder positieve zelfeffectiviteit door gepersonaliseerde doelen te stellenµ. Moedig klanten aan om realistische, gepersonaliseerde doelen te stellen op basis van hun huidige capaciteiten. Dit vergroot hun vertrouwen in het bereiken van deze doelen en verhoogt de betrokkenheid. Slimme wearables kunnen helpen bij het stellen van op maat gemaakte, haalbare doelen, zoals dagelijkse stappentellingen of actieve minuten, en geven onmiddellijke feedback die de voortgang versterkt en zelfeffectiviteit opbouwt.
• Maak gebruik van draagbare functies voor continue motivatie. Gebruik draagbare functies zoals dagelijkse herinneringen, badges en prestatiemeldingen om continue aanmoediging te bieden. Gamification-elementen, zoals het verdienen van badges of vooruitgang boeken op ranglijsten, kunnen fysieke activiteit transformeren in een plezierige, doelgerichte ervaring, waardoor klanten worden gemotiveerd om te blijven deelnemen.
• Moedig veilige, leeftijdsgebonden activiteiten aan. Pak angsten in verband met letsel aan door draagbare gegevens te gebruiken om gezondheidsstatistieken te controleren en ervoor te zorgen dat oefeningen binnen veilige parameters worden uitgevoerd. Hartslagmeters en stappentellers kunnen trainers helpen de inspanningsniveaus van klanten bij te houden, angst voor overbelasting te verminderen en vertrouwen in hun fysieke capaciteiten op te bouwen.
• Bevorder autonomie door middel van draagbare aanpassing. Stel klanten in staat om hun draagbare ervaring aan te passen en doelen en herinneringen aan te passen aan hun voorkeuren. Door autonomie te bevorderen, kunnen trainers de intrinsieke motivatie van klanten vergroten, waardoor ze meer controle hebben over hun fitnessreis en meer geneigd zijn om consequent deel te nemen.
• Gebruik eenvoudige, gemakkelijk te navigeren wearables. Selecteer apparaten die vereenvoudigde interfaces bieden met grote lettertypen en intuïtieve bedieningselementen om tegemoet te komen aan klanten met verminderde handvaardigheid of zicht. Dit maakt wearables toegankelijk en plezierig voor oudere volwassenen, waardoor frustratie en technologische angst, die verder gebruik kunnen ontmoedigen, tot een minimum worden beperkt.
• Geef voorlichting over privacy en gegevensbeveiliging. Informeer klanten over gegevens privacy praktijken om zorgen over de beveiliging van persoonlijke informatie weg te nemen. Door hen gerust te stellen dat hun gegevens veilig worden beheerd, kunnen trainers vertrouwen opbouwen, waardoor klanten zonder aarzelen draagbare technologie kunnen gebruiken.
• Benadruk de onmiddellijke, dagelijkse voordelen van fysieke activiteit, zoals een beter humeur en meer energie, in plaats van alleen te focussen op gezondheidsresultaten op de lange termijn. Draagbare feedback die de voortgang op deze gebieden laat zien, kan klanten helpen de onmiddellijke beloningen van actief blijven te waarderen, waardoor regelmatige deelname wordt versterkt.
• Bied consistente ondersteuning en begeleiding. Bied continue ondersteuning, vooral tijdens de beginfase van het gebruik van wearables, om klanten te helpen zich op hun gemak te voelen met de technologie. Regelmatige check-ins, hulp bij het oplossen van problemen en begeleiding bij het interpreteren van gegevens kunnen klanten aanmoedigen om zich aan het programma te houden en de voordelen van hun wearables te maximaliseren.

Ao seguir as recomendações apresentadas abaixo, os treinadores podem criar um ambiente que seja envolvente, de apoio e motivador, aproveitando a tecnologia para atender às necessidades específicas dos adultos mais velhos. Esta abordagem ajuda a promover a adesão a longo prazo aos programas de exercício, aumenta a motivação e incentiva os praticantes a adotar um estilo de vida mais saudável e ativo. Ao adaptar o treino às preferências e capacidades de cada pessoa, os instrutores conseguem capacitar os seniores, proporcionando-lhes confiança para manterem uma rotina de atividade física que melhore o seu bem-estar geral.

• Foco em Atividades Agradáveis e Socialmente Interactivas
  Para aumentar a participação, é essencial integrar atividades de grupo que promovam interação social e criem um sentimento de pertença. Utilizar wearables para definir objetivos partilhados ou lançar desafios coletivos pode reforçar o convívio e o apoio social, que são fatores de motivação importantes para os adultos mais velhos. Por exemplo, organizar desafios de passos em grupo ou estabelecer objetivos coletivos pode tornar os treinos mais divertidos e colaborativos. Estes desafios podem incluir metas semanais de passos, competições amigáveis ou até caminhadas em grupo, incentivando os participantes a trabalhar em equipa e a celebrar os progressos juntos, o que ajuda a manter a motivação ao longo do tempo.
• Promoção da Auto-eficácia Positiva com o Foco em Objectivos Personalizados
  Incentivar os praticantes a estabelecerem metas realistas e personalizadas com base nas suas capacidades físicas. Esta forma aumenta a sua confiança em atingir esses objetivos e aumenta a motivação. Os wearables podem ajudar a definir objetivos personalizados e alcançáveis, como a contagem diária de passos ou minutos ativos, fornecendo feedback imediato que reforça o progresso e aumenta a auto-eficácia.
• Aproveitar as Funcionalidades dos wearables para Motivação A Longo Prazo
  Utilizar as funcionalidades dos wearables, tais como lembretes diários, crachás e notificações de resultados, para proporcionar um incentivo contínuo. Os elementos de gamificação - como ganhar prémios ou pontos nas tabelas de classificação - podem transformar a atividade física numa experiência divertida e focada nos objetivos, motivando os participantes a continuar.
• Encorajar Atividades Seguras e Adequadas à Idade
  Resolver os receios relacionados com lesões utilizando dispositivos tecnológicos para monitorizar as métricas de saúde e garantir que os exercícios são realizados dentro de parâmetros seguros. Os monitores de ritmo cardíaco e os contadores de passos podem ajudar os treinadores a acompanhar os níveis de esforço dos aulunos, reduzindo a ansiedade em relação ao excesso de esforço e aumentando a confiança nas suas capacidades físicas.
• Fomentar Autonomia com Personalização da Tecnologia
  Permitir que os praticantes personalizem a sua experiência no wearable, ajustando os objetivos e os lembretes de acordo com as suas preferências. Ao promover a autonomia, os formadores podem aumentar a motivação intrínseca dos clientes, fazendo com que se sintam com mais controlo da sua evolução e mais motivados a participar de forma consistente.
• Utilização de Dispositivos Simples e Fáceis de Navegar
  Selecionar dispositivos que ofereçam interfaces simplificadas com letras grandes e controlos intuitivos para se adaptarem aos utilizadores com problemas de destreza manual ou visão. Isto torna os dispositivos portáteis acessíveis e agradáveis para os adultos mais velhos, minimizando a frustração e a ansiedade tecnológica, que podem impedir a utilização a longo prazo.
• Esclarecer sobre Privacidade e Segurança de Dados
  Educar os mais velhos sobre práticas de privacidade de dados para evitar preocupações sobre a segurança de informações pessoais. Ao assegurar-lhes que os seus dados são geridos de forma segura, os treinadores podem criar confiança, permitindo que os clientes utilizem a tecnologia wearable sem ansiedade.
• Realçar os Benefícios Imediatos e Reforçar as Pequenas Vitórias
  Realçar os benefícios imediatos e diários da atividade física, como a melhoria do humor e o aumento da energia, em vez de se concentrar apenas nos resultados a longo prazo para a saúde. O feedback do wearable que mostra o progresso nestas áreas pode ajudar os utilizadores a apreciar as recompensas imediatas de se manterem ativos, reforçando a participação regular.
• Oferecer Apoio e Orientação
  Fornecer apoio contínuo, especialmente durante as fases iniciais da utilização de dispositivos, para ajudar os praticantes a sentirem-se mais confortáveis com a tecnologia. Os controlos regulares, a assistência na resolução de problemas e a orientação na interpretação de dados podem incentivar os clientes a manter o programa e a maximizar os benefícios dos seus aparelhos tecnológicos.

Ενσωματώνοντας τις παρακάτω συστάσεις, οι εκπαιδευτές μπορούν να δημιουργήσουν ένα ελκυστικό, υποστηρικτικό και ενθαρρυντικό περιβάλλον που αξιοποιεί τη φορητή τεχνολογία για να καλύψει τις μοναδικές ανάγκες των ηλικιωμένων. Αυτή η προσέγγιση προωθεί τη μακροπρόθεσμη συμμόρφωση, ενισχύει τα κίνητρα και δίνει τη δυνατότητα στους πελάτες να ζήσουν υγιέστερες και πιο δραστήριες ζωές.

• Εστίαση σε ευχάριστες, κοινωνικά διαδραστικές δραστηριότητες
  Για να αυξήσετε τη συμμετοχή, ενσωματώστε ομαδικές δραστηριότητες που προωθούν την κοινωνική αλληλεπίδραση και την αίσθηση της κοινότητας. Χρησιμοποιήστε φορητές συσκευές για να θέσετε κοινούς στόχους ή προκλήσεις που προωθούν την ομαδική εργασία και την κοινωνική υποστήριξη, τα οποία αποτελούν βασικά κίνητρα για τους ηλικιωμένους. Για παράδειγμα, οι προκλήσεις ομαδικών βημάτων ή οι συλλογικοί στόχοι μπορούν να προσθέσουν ένα διασκεδαστικό, συνεργατικό στοιχείο στις συνεδρίες γυμναστικής.
• Προωθήστε τη θετική αυτο-αποτελεσματικότητα μέσω εξατομικευμένου καθορισμού στόχων
  Ενθαρρύνετε τους πελάτες να θέσουν ρεαλιστικούς, εξατομικευμένους στόχους με βάση τις τρέχουσες δυνατότητές τους. Αυτό ενισχύει την εμπιστοσύνη τους στην επίτευξη αυτών των στόχων και αυξάνει τη δέσμευση. Οι έξυπνες φορητές συσκευές μπορούν να βοηθήσουν στον καθορισμό προσαρμοσμένων, εφικτών στόχων, όπως ο ημερήσιος αριθμός βημάτων ή τα ενεργά λεπτά, παρέχοντας άμεση ανατροφοδότηση που ενισχύει την πρόοδο και χτίζει την αυτο-αποτελεσματικότητα.
• Αξιοποίηση Χαρακτηριστικών Φορετών Συσκευών για Συνεχή Παρακίνηση
  Χρησιμοποιήστε χαρακτηριστικά φορετών συσκευών, όπως καθημερινές υπενθυμίσεις, σήματα και ειδοποιήσεις επίτευξης, για να παρέχετε συνεχή ενθάρρυνση. Τα στοιχεία παιχνιδοποίησης—όπως η απόκτηση σημάτων ή η πρόοδος σε πίνακες κατάταξης—μπορούν να μετατρέψουν τη σωματική δραστηριότητα σε μια ευχάριστη, προσανατολισμένη σε στόχους εμπειρία, παρακινώντας τους πελάτες να συνεχίσουν να συμμετέχουν.
• Ενθαρρύνετε ασφαλείς, κατάλληλες για την ηλικία δραστηριότητες
  Αντιμετωπίστε τους φόβους που σχετίζονται με τραυματισμούς τα δεδομένα των φορετών συσκευών για την παρακολούθηση των μετρήσεων υγείας και τη διασφάλιση ότι οι ασκήσεις εκτελούνται εντός ασφαλών παραμέτρων. Οι οθόνες καρδιακού ρυθμού και οι μετρητές βημάτων μπορούν να βοηθήσουν τους εκπαιδευτές να παρακολουθούν τα επίπεδα άσκησης των πελατών, μειώνοντας το άγχος για υπερβολική καταπόνηση και ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση στις φυσικές τους ικανότητες.
• Προωθήστε την αυτονομία μέσω εξατομίκευσης των φορετών συσκευών
  Δώστε τη δυνατότητα στους πελάτες να εξατομικεύσουν την εμπειρία τους με τις φορετές συσκευές, προσαρμόζοντας στόχους και υπενθυμίσεις σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους. Ενισχύοντας την αυτονομία, οι προπονητές μπορούν να βελτιώσουν την εσωτερική παρακίνηση των πελατών, κάνοντάς τους να νιώθουν πιο ελεγκτικοί στη διαδρομή τους προς τη φυσική κατάσταση και πιο πιθανό να συμμετέχουν με συνέπεια.
• Χρησιμοποιήστε απλές, εύκολες στην πλοήγηση φορετές συσκευές
  Επιλέξτε συσκευές που προσφέρουν απλοποιημένες διεπαφές με μεγάλες γραμματοσειρές και διαισθητικά στοιχεία ελέγχου για να εξυπηρετήσετε πελάτες με μειωμένη χειροκίνητη επιδεξιότητα ή όραση. Αυτό καθιστά τις φορετές συσκευές προσβάσιμες και ευχάριστες για τους ηλικιωμένους, ελαχιστοποιώντας την απογοήτευση και το τεχνολογικό άγχος, τα οποία μπορούν να αποτρέψουν τη συνεχή χρήση.
• Παροχή εκπαίδευσης σχετικά με το απόρρητο και την ασφάλεια των δεδομένων
  Εκπαιδεύστε τους πελάτες για τις πρακτικές προστασίας δεδομένων, προκειμένου να μειώσετε τις ανησυχίες σχετικά με την ασφάλεια των προσωπικών πληροφοριών. Διαβεβαιώνοντάς τους ότι τα δεδομένα τους διαχειρίζονται με ασφάλεια, οι προπονητές μπορούν να χτίσουν εμπιστοσύνη, επιτρέποντας στους πελάτες να χρησιμοποιούν την τεχνολογία των φορετών συσκευών χωρίς δισταγμό.
• Επισημάνετε τα άμεσα οφέλη και τις γρήγορες επιτυχίες
  Τονίστε τα άμεσα, καθημερινά οφέλη της σωματικής δραστηριότητας, όπως τη βελτίωση της διάθεσης και την αύξηση της ενέργειας, αντί να εστιάζετε μόνο στα μακροπρόθεσμα οφέλη για την υγεία. Η ανατροφοδότηση από φορετές συσκευές που δείχνει πρόοδο σε αυτούς τους τομείς μπορεί να βοηθήσει τους πελάτες να εκτιμήσουν τις άμεσες ανταμοιβές της παραμονής ενεργών, ενισχύοντας τη συστηματική συμμετοχή.
• Προσφέρετε συνεχή υποστήριξη και καθοδήγηση
  Παρέχετε συνεχή υποστήριξη, ειδικά κατά τα αρχικά στάδια χρήσης φορητών συσκευών, για να βοηθήσετε τους πελάτες να αισθάνονται άνετα με την τεχνολογία. Οι τακτικοί ελέγχει αν όλα είναι καλά, η βοήθεια στην επίλυση προβλημάτων και η καθοδήγηση για την ερμηνεία των δεδομένων μπορούν να ενθαρρύνουν τους πελάτες να παραμείνουν στο πρόγραμμα και να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη από τις φορετές τους συσκευές.

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Updating the evidence for physical activity: Summative reviews of the epidemiological evidence, prevalence, and interventions to promote “active aging”. The Gerontologist, 56(Suppl_2), S268–S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031

Conn, V. S., Tripp‐Reimer, T., & Maas, M. L. (2003). Older women and exercise: theory of planned behavior beliefs. Public Health Nursing, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525-1446.2003.20209.x

Mullen, S. P., Wojcicki, T. R., Mailey, E. L., Szabo, A. N., Gothe, N. P., Olson, E. A., & McAuley, E. (2013). A profile for predicting attrition from exercise in older adults. Prevention Science, 14(5), 489–496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker‐Rehage, C. (2020). Effects of two web‐based interventions and mediating mechanisms on stage of change regarding physical activity in older adults. Applied Psychology: Health and Well‐Being, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker, and Erica V. Bennett. Social support among older adults in group physical activity programs. Journal of Applied Sport Psychology 35, no. 4 (2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "Longevity increased by positive self-perceptions of aging." Journal of Personality and Social Psychology, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "High-intensity strength training in nonagenarians. Effects on skeletal muscle." Journal of the American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "Habit formation in wearable activity tracker use among older adults: A qualitative study." JMIR mHealth and uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impact of a wearable device-based walking program in rural older adults on physical activity and health outcomes: A cohort study." JMIR mHealth and uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "Older adults' experiences with using wearable devices: Qualitative systematic review and meta-synthesis." JMIR mHealth and uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Promoting the acceptability and adoption of wearable activity trackers in middle-aged and older adults." JMIR mHealth and uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification through the application of motivational affordances for physical activity technology." ACM Transactions on Human-Computer Interaction. https://doi.org/10.1145/3116595.31166

Nikitina, S. (2019). "Understanding the interplay between technology and social ties in later life: How social ties promote the use of technology and how technology can promote social connections." IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Persuasive technology in the real world: a study of long-term use of activity sensing devices for fitness." ACM CHI Conference on Human Factors in Computing Systems. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Promoting physical activity and a healthy active lifestyle in community-dwelling older adults: A design thinking approach." Frontiers in Public Health. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Updating the evidence for physical activity: Summative reviews of the epidemiological evidence, prevalence, and interventions to promote “active aging”. The Gerontologist, 56(Suppl_2), S268–S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031

Conn, V. S., Tripp‐Reimer, T., & Maas, M. L. (2003). Older women and exercise: theory of planned behavior beliefs. Public Health Nursing, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525-1446.2003.20209.x

Mullen, S. P., Wojcicki, T. R., Mailey, E. L., Szabo, A. N., Gothe, N. P., Olson, E. A., & McAuley, E. (2013). A profile for predicting attrition from exercise in older adults. Prevention Science, 14(5), 489–496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker‐Rehage, C. (2020). Effects of two web‐based interventions and mediating mechanisms on stage of change regarding physical activity in older adults. Applied Psychology: Health and Well‐Being, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker, and Erica V. Bennett. Social support among older adults in group physical activity programs. Journal of Applied Sport Psychology 35, no. 4 (2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "Longevity increased by positive self-perceptions of aging." Journal of Personality and Social Psychology, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "High-intensity strength training in nonagenarians. Effects on skeletal muscle." Journal of the American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "Habit formation in wearable activity tracker use among older adults: A qualitative study." JMIR mHealth and uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impact of a wearable device-based walking program in rural older adults on physical activity and health outcomes: A cohort study." JMIR mHealth and uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "Older adults' experiences with using wearable devices: Qualitative systematic review and meta-synthesis." JMIR mHealth and uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Promoting the acceptability and adoption of wearable activity trackers in middle-aged and older adults." JMIR mHealth and uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification through the application of motivational affordances for physical activity technology." ACM Transactions on Human-Computer Interaction. https://doi.org/10.1145/3116595.31166

Nikitina, S. (2019). "Understanding the interplay between technology and social ties in later life: How social ties promote the use of technology and how technology can promote social connections." IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Persuasive technology in the real world: a study of long-term use of activity sensing devices for fitness." ACM CHI Conference on Human Factors in Computing Systems. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Promoting physical activity and a healthy active lifestyle in community-dwelling older adults: A design thinking approach." Frontiers in Public Health. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Aggiornamento delle evidenze sull'attività fisica: Revisioni sommarie delle prove epidemiologiche, della prevalenza e degli interventi per promuovere l'"invecchiamento attivo". The Gerontologist, 56(Suppl_2), S268-S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031

Conn, V. S., Tripp-Reimer, T. e Maas, M. L. (2003). Le donne anziane e l'esercizio fisico: le convinzioni della teoria del comportamento pianificato. Public Health Nursing, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525- 1446.2003.20209.x

Mullen, S. P., Wojcicki, T. R., Mailey, E. L., Szabo, A. N., Gothe, N. P., Olson, E. A., & McAuley, E. (2013). Un profilo per prevedere l'abbandono dell'esercizio fisico negli adulti più anziani. Prevention Science, 14(5), 489-496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker-Rehage, C. (2020). Effetti di due interventi basati sul web e meccanismi di mediazione sullo stadio di cambiamento dell'attività fisica negli anziani. Applied Psychology: Health and Well-Being, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker ed Erica V. Bennett. Sostegno sociale tra gli adulti anziani nei programmi di attività fisica di gruppo. Journal of Applied Sport Psychology 35, no. 4 ( 2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "La longevità aumenta grazie all'autopercezione positiva dell'invecchiamento". Journal of Personality and Social Psychology, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "Allenamento di forza ad alta intensità in nonagenari. Effetti sul muscolo scheletrico".

Journal of the American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "La formazione dell'abitudine nell'uso di activity tracker indossabili tra gli adulti più anziani: Uno studio qualitativo". JMIR mHealth and uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impatto di un programma di camminata basato su dispositivi indossabili in adulti anziani rurali sull'attività fisica e sugli esiti di salute: Uno studio di coorte". JMIR mHealth and uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "L'esperienza degli anziani nell'uso dei dispositivi indossabili: Revisione sistematica qualitativa e metasintesi". JMIR mHealth and uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Promuovere l'accettabilità e l'adozione di activity tracker indossabili in adulti di mezza età e anziani". JMIR mHealth and uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification attraverso l'applicazione di affordance motivazionali per la tecnologia dell'attività fisica". ACM Transactions on Human-Computer Interaction. https://doi.org/10.1145/3116595.31166.

Nikitina, S. (2019). "Comprendere l'interazione tra tecnologia e legami sociali in età avanzata: come i legami sociali promuovono l'uso della tecnologia e come la tecnologia può promuovere le connessioni sociali". IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Tecnologia persuasiva nel mondo reale: uno studio sull'uso a lungo termine di dispositivi di rilevamento dell'attività fisica". Conferenza ACM CHI sui fattori umani nei sistemi informatici. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383.

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Promuovere l'attività fisica e uno stile di vita sano e attivo negli anziani che vivono in comunità: Un approccio di design thinking". Frontiere della salute pubblica. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Updating the evidence for physical activity: Summative reviews of the epidemiological evidence, prevalence, and interventions to promote “active aging”. The Gerontologist, 56(Suppl_2), S268–S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031

Conn, V. S., Tripp‐Reimer, T., & Maas, M. L. (2003). Older women and exercise: theory of planned behavior beliefs. Public Health Nursing, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525-1446.2003.20209.x

Mullen, S. P., Wojcicki, T. R., Mailey, E. L., Szabo, A. N., Gothe, N. P., Olson, E. A., & McAuley, E. (2013). A profile for predicting attrition from exercise in older adults. Prevention Science, 14(5), 489–496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker‐Rehage, C. (2020). Effects of two web‐based interventions and mediating mechanisms on stage of change regarding physical activity in older adults. Applied Psychology: Health and Well‐Being, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker, and Erica V. Bennett. Social support among older adults in group physical activity programs. Journal of Applied Sport Psychology 35, no. 4 (2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "Longevity increased by positive self-perceptions of aging." Journal of Personality and Social Psychology, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "High-intensity strength training in nonagenarians. Effects on skeletal muscle." Journal of the American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "Habit formation in wearable activity tracker use among older adults: A qualitative study." JMIR mHealth and uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impact of a wearable device-based walking program in rural older adults on physical activity and health outcomes: A cohort study." JMIR mHealth and uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "Older adults' experiences with using wearable devices: Qualitative systematic review and meta-synthesis." JMIR mHealth and uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Promoting the acceptability and adoption of wearable activity trackers in middle-aged and older adults." JMIR mHealth and uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification through the application of motivational affordances for physical activity technology." ACM Transactions on Human-Computer Interaction. https://doi.org/10.1145/3116595.31166

Nikitina, S. (2019). "Understanding the interplay between technology and social ties in later life: How social ties promote the use of technology and how technology can promote social connections." IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Persuasive technology in the real world: a study of long-term use of activity sensing devices for fitness." ACM CHI Conference on Human Factors in Computing Systems. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Promoting physical activity and a healthy active lifestyle in community-dwelling older adults: A design thinking approach." Frontiers in Public Health. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Actualisering van het bewijs voor fysieke activiteit: summatie van beoordelingen van het epidemiologische bewijs, de prevalentie en interventies om "actief ouder worden" te bevorderen. De gerontoloog, 56 (Suppl_2), S268-S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031 

Conn, V. S., Tripp-Reimer, T., & Maas, M. L. (2003). Oudere vrouwen en lichaamsbeweging: theorie van overtuigingen over gepland gedrag. Volksgezondheid Verpleging, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525-1446.2003.20209.x 

Mullen, S.P., Wojcicki, T.R., Mailey, E.L., Szabo, A.N., Gothe, N.P., Olson, E.A., & McAuley, E. (2013). Een profiel voor het voorspellen van slijtage door lichaamsbeweging bij oudere volwassenen. Preventie Wetenschap, 14 (5), 489-496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y 

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker‐Rehage, C. (2020). Effecten van twee web gebaseerde interventies en bemiddelende mechanismen op het stadium van verandering met betrekking tot fysieke activiteit bij oudere volwassenen. Toegepaste psychologie: gezondheid en welzijn, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker en Erica V. Bennett. Sociale steun onder oudere volwassenen in groepsprogramma's voor fysieke activiteit. Tijdschrift voor Toegepaste Sportpsychologie 35, nr. 4 (2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "De levensduur wordt verlengd door positieve zelfpercepties van veroudering." Tijdschrift voor persoonlijkheid en sociale psychologie, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261 

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "Krachttraining met hoge intensiteit bij niet-jarigen. Effecten op skeletspieren." Tijdschrift van de American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029 

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "Gewoontevorming bij het gebruik van draagbare activity trackers bij oudere volwassenen: een kwalitatief onderzoek." JMIR mHealth en uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impact van een draagbaar wandelprogramma op basis van apparaten bij oudere volwassenen op het platteland op fysieke activiteit en gezondheidsresultaten: een cohortstudie." JMIR mHealth en uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "Ervaringen van oudere volwassenen met het gebruik van draagbare apparaten: kwalitatieve systematische review en metasynthese." JMIR mHealth en uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Het bevorderen van de acceptatie en acceptatie van draagbare activity trackers bij volwassenen van middelbare leeftijd en ouder." JMIR mHealth en uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification door de toepassing van motiverende actie mogelijkhedenvoor technologie voor fysieke activiteit." ACM-transacties op mens-computer interactie. https://doi.org/10.1145/3116595.31166 

Nikitina, S. (2019). "Inzicht in de wisselwerking tussen technologie en sociale banden op latere leeftijd: hoe sociale banden het gebruik van technologie bevorderen en hoe technologie sociale verbindingen kan bevorderen." IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027 

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Persuasieve technologie in de echte wereld: een onderzoek naar langdurig gebruik van activiteit detectieapparaten voor fitness." ACM CHI-conferentie over menselijke factoren in computersystemen. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383 

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Het bevorderen van fysieke activiteit en een gezonde actieve levensstijl bij thuiswonende oudere volwassenen: een design thinking-benadering." Grenzen in de volksgezondheid. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Updating the evidence for physical activity: Summative reviews of the epidemiological evidence, prevalence, and interventions to promote “active aging”. The Gerontologist, 56(Suppl_2), S268–S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031

Conn, V. S., Tripp‐Reimer, T., & Maas, M. L. (2003). Older women and exercise: theory of planned behavior beliefs. Public Health Nursing, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525-1446.2003.20209.x

Mullen, S. P., Wojcicki, T. R., Mailey, E. L., Szabo, A. N., Gothe, N. P., Olson, E. A., & McAuley, E. (2013). A profile for predicting attrition from exercise in older adults. Prevention Science, 14(5), 489–496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker‐Rehage, C. (2020). Effects of two web‐based interventions and mediating mechanisms on stage of change regarding physical activity in older adults. Applied Psychology: Health and Well‐Being, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker, and Erica V. Bennett. Social support among older adults in group physical activity programs. Journal of Applied Sport Psychology 35, no. 4 (2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "Longevity increased by positive self-perceptions of aging." Journal of Personality and Social Psychology, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "High-intensity strength training in nonagenarians. Effects on skeletal muscle." Journal of the American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "Habit formation in wearable activity tracker use among older adults: A qualitative study." JMIR mHealth and uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impact of a wearable device-based walking program in rural older adults on physical activity and health outcomes: A cohort study." JMIR mHealth and uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "Older adults' experiences with using wearable devices: Qualitative systematic review and meta-synthesis." JMIR mHealth and uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Promoting the acceptability and adoption of wearable activity trackers in middle-aged and older adults." JMIR mHealth and uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification through the application of motivational affordances for physical activity technology." ACM Transactions on Human-Computer Interaction. https://doi.org/10.1145/3116595.31166

Nikitina, S. (2019). "Understanding the interplay between technology and social ties in later life: How social ties promote the use of technology and how technology can promote social connections." IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Persuasive technology in the real world: a study of long-term use of activity sensing devices for fitness." ACM CHI Conference on Human Factors in Computing Systems. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Promoting physical activity and a healthy active lifestyle in community-dwelling older adults: A design thinking approach." Frontiers in Public Health. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941

Bauman, A., Merom, D., Bull, F. C., Buchner, D. M., & Fiatarone Singh, M. A. (2016). Updating the evidence for physical activity: Summative reviews of the epidemiological evidence, prevalence, and interventions to promote “active aging”. The Gerontologist, 56(Suppl_2), S268–S280. https://doi.org/10.1093/geront/gnw031

Conn, V. S., Tripp‐Reimer, T., & Maas, M. L. (2003). Older women and exercise: theory of planned behavior beliefs. Public Health Nursing, 20(2), 153-163. https://doi.org/10.1046/j.1525-1446.2003.20209.x

Mullen, S. P., Wojcicki, T. R., Mailey, E. L., Szabo, A. N., Gothe, N. P., Olson, E. A., & McAuley, E. (2013). A profile for predicting attrition from exercise in older adults. Prevention Science, 14(5), 489–496. https://doi.org/10.1007/s11121-012-0325-y

Ratz, T., Lippke, S., Muellmann, S., Peters, M., Pischke, C. R., Meyer, J., ... & Voelcker‐Rehage, C. (2020). Effects of two web‐based interventions and mediating mechanisms on stage of change regarding physical activity in older adults. Applied Psychology: Health and Well‐Being, 12(1), 77-100. doi:10.1111/aphw.12174

Zimmer, Chantelle, Meghan H. McDonough, Jennifer Hewson, Ann M. Toohey, Cari Din, Peter RE Crocker, and Erica V. Bennett. Social support among older adults in group physical activity programs. Journal of Applied Sport Psychology 35, no. 4 (2023): 658-679. DOI: 10.1080/10413200.2022.2055223

Levy, B. R., et al. (2002). "Longevity increased by positive self-perceptions of aging." Journal of Personality and Social Psychology, 83(2), 261-270. http://dx.doi.org/10.1037/0022-3514.83.2.261

Fiatarone, M. A., et al. (1990). "High-intensity strength training in nonagenarians. Effects on skeletal muscle." Journal of the American Medical Association, 263(22), 3029-3034. http://dx.doi.org/10.1001/jama.1990.03440220053029

Peng, W., Li, L., Kononova, A., & Cotten, S. (2021). "Habit formation in wearable activity tracker use among older adults: A qualitative study." JMIR mHealth and uHealth, 9(1), e22488. doi: 10.2196/22488

Jang, I.Y., Kim, H.R., Lee, E., & Jung, H.W. (2018). "Impact of a wearable device-based walking program in rural older adults on physical activity and health outcomes: A cohort study." JMIR mHealth and uHealth, 6(11), e11335. doi: 10.2196/11335

Moore, K., O'Shea, E., Kenny, L., & Barton, J. (2021). "Older adults' experiences with using wearable devices: Qualitative systematic review and meta-synthesis." JMIR mHealth and uHealth, 9(6), e23832. doi: 10.2196/23832

Liao, J., Xiao, H.Y., Li, X.Q., Sun, S.H., & Liu, S.X. (2020). "Promoting the acceptability and adoption of wearable activity trackers in middle-aged and older adults." JMIR mHealth and uHealth, 8(4), e14969. doi: 10.2196/14969

Kappen, D.L., Mirza-Babaei, P., & Nacke, L.E. (2017). "Gamification through the application of motivational affordances for physical activity technology." ACM Transactions on Human-Computer Interaction. https://doi.org/10.1145/3116595.31166

Nikitina, S. (2019). "Understanding the interplay between technology and social ties in later life: How social ties promote the use of technology and how technology can promote social connections." IRIS Unitn. https://dx.doi.org/10.15168/11572_243027

Fritz, T., Huang, E.M., & Murphy, G.C. (2014). "Persuasive technology in the real world: a study of long-term use of activity sensing devices for fitness." ACM CHI Conference on Human Factors in Computing Systems. https://doi.org/10.1145/2556288.2557383

Daniels, K., Lemmens, R., & Knippenberg, E. (2023). "Promoting physical activity and a healthy active lifestyle in community-dwelling older adults: A design thinking approach." Frontiers in Public Health. https://doi.org/10.3389/fpubh.2023.1280941